Το
πιο καταπιεσμένο κομμάτι της τάξης μας
οργανώνεται και παλεύει
 |
| Οι εργολαβικοί εργαζόμενοι έχουν αρχίσει να κινητοποιούνται σε όλο και περισσότερους τομείς. Το ότι αυτό το άκρως καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης οργανώνεται και διεκδικεί είναι μια μεγάλη ενθάρρυνση για όλη την εργατική τάξη. |
Είναι
συνηθισμένο η εκάστοτε κυβερνητική
εξουσία, σαν γνήσια εκπρόσωπος και
φύλακας των καπιταλιστικών συμφερόντων,
να δίνει σε μεγάλα έργα τα ονόματα
εκμεταλλευτών των εργαζομένων, προκειμένου
να πετύχει την ιδεολογική και πνευματική
χειραγώγησή τους. Επίσης, σβήνει την
ιστορική μνήμη, αφού τους παρουσιάζει
σαν παραδείγματα για την κοινωνία και
σαν «ευεργέτες». Στην περίπτωση του
πάρκου Σταύρου Νιάρχου, το οποίο
«χαρίστηκε» με σκανδαλώδη υπέρ του
ιδρύματος σύμβαση παραχώρησης στο
ελληνικό δημόσιο, τόσο ώστε να αμφισβητείται
η καλή πρόθεση των «δωρητών» (έχουμε
αναφερθεί
σχετικά στο παρελθόν), αξίζει
να δούμε και τις συνθήκες εργασίας που
επικρατούν εκεί.
Οι
εργαζόμενοι στην πλειοψηφία τους ανήκουν
σε εργολαβικές εταιρείες. Την πρώτη
ημέρα της εργασίας, τους δίνεται ένα
ενημερωτικό χαρτί που τους λέει ότι θα
είναι υπό συνεχή παρακολούθηση από
κάμερες που είναι τοποθετημένες παντού
στον χώρο, δεν επιτρέπεται να μιλούν
μεταξύ τους, πρέπει να είναι σε συνεχή
κίνηση ακόμα κι αν δεν το απαιτεί η
εργασία τους, και αν παραβιάσουν κάποιον
από τους κανόνες, θα ενημερωθεί ο
προσωπικός τους φάκελος, καθώς και η
εταιρεία στην οποία ανήκουν και θα έχουν
τις ανάλογες κυρώσεις.
Όλα αυτά γίνονται για το ποσό των 3,10
ευρώ την ώρα! Αυτή η τακτική ψυχολογικού
εκφοβισμού, αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας,
μπορεί να ταιριάζει απόλυτα με το όνομα
του καπιταλιστή που συνδέεται με τον
χώρο (ο οποίος, για να μην ξεχνιόμαστε,
είχε σκοτώσει και τις δύο συζύγους του,
χωρίς να τιμωρηθεί ποτέ), δεν
ταιριάζει όμως με τα συμφέροντα και το
δίκιο των εργαζομένων.
Οι
εργολαβικοί εργαζόμενοι είναι πολύ
συνηθισμένο φαινόμενο πια, που επεκτείνεται
σε πολλούς τομείς, όπως τράπεζες,
εργοστάσια, καθαριότητα, φύλαξη κ.λπ.
Είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα
παρασιτικής επιχειρηματικότητας, τομέας
όπου οι Έλληνες καπιταλιστές παραδοσιακά
διαπρέπουν. Οι εργαζόμενοι προσλαμβάνονται
από εργολάβους και εργάζονται όπου έχει
αναλάβει έργο ο εργολάβος, δεν καλύπτονται
από τις συλλογικές συμβάσεις, απασχολούνται
με συμβάσεις μερικής απασχόλησης, δεν
συμμετέχουν στο σωματείο, δεν αποζημιώνονται
σε περίπτωση απόλυσης, γι’ αυτό και
συνήθως απολύονται και επαναπροσλαμβάνονται
από τον εκάστοτε εργολάβο. Με λίγα λόγια,
πρόκειται για
το περισσότερο εκμεταλλευόμενο κομμάτι
της εργατικής τάξης. Είναι οι λεγόμενοι
«αόρατοι εργαζόμενοι». Οι οποίοι όμως
αρχίζουν και γίνονται πια ορατοί,
δημιουργώντας σωματεία (σε τράπεζες,
μεγάλα εργοστάσια κ.λπ.) που αγωνίζονται
να βάλουν κανόνες σε αυτό το χάος που
ονομάζεται εργολαβική εργασία.
Μετά
από τις πιέσεις αυτών των σωματείων, η
κυβέρνηση προχώρησε σε κατάθεση σχεδίου
νόμου, που για πρώτη φορά φροντίζει να
βάλει όρια σε αυτή την απαράδεκτη
κατάσταση σύγχρονου δουλεμπορίου. Με
τον νόμο αυτό ρυθμίζονται
θέματα κατοχύρωσης ασφαλιστικών και
εργασιακών δικαιωμάτων των εργολαβικών
εργαζομένων, καθώς και θέματα υγιεινής
και ασφάλειας, αποζημίωσης σε περίπτωση
απόλυσης
κ.λπ. Και ενώ τα σωματεία αντέδρασαν
θετικά, οι αντιπρόσωποι του ΣΕΒ ζήτησαν
την άμεση απόσυρσή του, γιατί «ανεβάζει
το κόστος εργασίας και δεν προστατεύει
τους εργαζομένους»! Αυτή η αντίδραση
επιβεβαιώνει τις πραγματικές προθέσεις
των καπιταλιστών απέναντι στους
εργαζόμενους και την κοινωνία – και να
σκεφθεί κανείς ότι πολλοί από αυτούς
παρουσιάζονται σαν «φιλάνθρωποι».
Η
απόλυτη εκμετάλλευση και η τρομοκρατία
οδήγησαν τους εργαζόμενους στην
αυτοοργάνωση και τη διεκδίκηση. Η
κατάσταση στους χώρους δουλειάς αλλά
και σε όλη την κοινωνία δεν πρόκειται
να αλλάξει βέβαια ούτε με νόμους και
διατάγματα, ούτε από τις καλές διαθέσεις
των καπιταλιστών. Θα αλλάξει μόνο από
αυτούς που σήμερα υποφέρουν από την όλο
και μεγαλύτερη δίψα για κέρδη των
εργοδοτών. Καμία ανοχή στις συνθήκες
σύγχρονου δουλεμπορίου. Μόνιμη και
σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς όρους
για όλους τους εργαζομένους! Αυτοί που
δίνουν καθημερινή μάχη για την επιβίωσή
τους, με τη δύναμη και το σθένος τους θα
δώσουν και τη μάχη για την αλλαγή του
κόσμου, για έναν κόσμο δικαιοσύνης,
ισότητας και ευημερίας για όλους.
Μαρία
Καράβολα
