Δεν
είναι εύκολο η 7η ισχυρότερη οικονομικά
χώρα του κόσμου να δεχθεί να αυτοκτονήσει
για χάρη της Ε.Ε.
 |
| Στην Ιταλία, τόσο τα πλατιά αστικά στρώματα όσο και η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν βλέπουν κανένα μέλλον μέσα στον στενό κορσέ της ευρω-λιτότητας. Αυτό δίνει δύναμη στη νέα ιταλική κυβέρνηση να κοντράρει αποφασιστικά τις Βρυξέλλες. |
Η
Ιταλία, η χώρα με την τρίτη μεγαλύτερη
οικονομία της Ευρωζώνης και την έβδομη
του κόσμου, ξεσπαθώνει πλέον ανοιχτά
κατά του ασφυκτικού ελέγχου της
γερμανοκρατούμενης
Ευρωπαϊκής Ένωσης
και του δόγματος της λιτότητας, με αφορμή
την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού της.
Η
ιταλική κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη
να συμπεριλάβει στον προϋπολογισμό της
σειρά κοινωνικών παροχών και συγκεκριμένα:
Θέσπιση
του «επιδόματος του πολίτη», δηλαδή του
κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος για
απόρους και ανέργους, για το οποίο θα
διατεθούν 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Μερική
αναστολή των προβλέψεων της εργασιακής
«μεταρρύθμισης» που είχε εκπονήσει η
άλλοτε υπουργός Εργασίας της
κεντροαριστεράς, Έλσα Φορνέρο, και
προέβλεπε μεταξύ άλλων αύξηση της
ηλικίας συνταξιοδότησης –
η αναστολή αυτή θα βοηθήσει 400.000
εργαζόμενους να θεμελιώσουν συνταξιοδοτικό
δικαίωμα. Μείωση
του φορολογικού συντελεστή στο 15% για
τουλάχιστον ένα εκατομμύριο Ιταλούς
εργαζόμενους.
Επενδύσεις για τα σχολεία, τους
αυτοκινητόδρομους και τους δήμους.
Καμία
αύξηση του ΦΠΑ.
Όλα
αυτά αντιστοιχούν σε δημοσιονομικό
έλλειμμα 2,4% του ΑΕΠ για την επόμενη
τριετία, πολύ υψηλότερο από το 1,6% που
ζητούν οι Βρυξέλλες.
Η
πολιτική αυτή δεν πηγάζει από καμιά
«φιλανθρωπία» της ιταλικής κυβέρνησης,
αλλά από την ανάγκη της ιταλικής
οικονομίας να ξεπεράσει τα σοβαρότατα
προβλήματα χρέους, αποβιομηχάνισης και
ανταγωνιστικότητας των προϊόντων της,
αφού πολλά ιταλικά κεφάλαια έχουν
μεταφερθεί στην ανατολική Ευρώπη. Ας
μην ξεχνάμε ότι το «ιταλικό θαύμα» είχε
χτιστεί πάνω στη φτηνή λιρέτα, ενώ τώρα
η οικονομία της χώρας στενάζει κάτω από
την μπότα του ακριβού ευρώ.
Αν
λοιπόν η Ιταλία εφαρμόσει τη λιτότητα
της Ε.Ε., θα μπλέξει σε φαύλο κύκλο τύπου
Ελλάδας,
δηλαδή σε φαύλο κύκλο χαμηλής εσωτερικής
κατανάλωσης, χαμηλής παραγωγικότητας,
χαμηλής ειδίκευσης του εργατικού
δυναμικού και εν τέλει χαμηλής ανάπτυξης.
Επίσης,
η πολιτική αυτή εντάσσεται στη γενικότερη
παγκόσμια στροφή προς τον εθνικό
προστατευτισμό,
που πρώτες χάραξαν η Βρετανία και οι
ΗΠΑ, γεγονός που της δίνει μια επιπλέον
ώθηση, διάρκεια και σταθερότητα.
Στην
ίδια πολιτική του εθνικού προστατευτισμού
εντάσσεται και το
κλείσιμο των συνόρων για τους μετανάστες,
στο οποίο προχώρησε η ιταλική κυβέρνηση,
γιατί η φτηνή και ανειδίκευτη εργασία
δεν συνάδει με μια πολιτική ενίσχυσης
της εγχώριας παραγωγής και μείωσης της
ανεργίας.
Βέβαια
δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι Ιταλοί
παραδοσιακά εξαγγέλλουν περισσότερα
από όσα προτίθενται και είναι
προετοιμασμένοι να κάνουν, καθώς και
ότι μέσα στην κυβέρνηση υπάρχει
και μία «πέμπτη φάλαγγα»,
όπως ο τεχνοκράτης υπουργός Οικονομικών
Τζοβάνι Τρία, τον οποίο υποχρεώθηκαν
να τοποθετήσουν στη θέση αυτή μετά από
τον εκβιασμό της Ε.Ε. και του Ιταλού
προέδρου της δημοκρατίας, και ο οποίος
ακολουθεί τη γραμμή των Βρυξελλών.
Παρόλα
αυτά, το γεγονός και μόνο ότι μια χώρα
όπως η Ιταλία καταγγέλλει δημόσια τη
λιτότητα της Ε.Ε. και τον ασφυκτικό
έλεγχο των κρατών-μελών από τις Βρυξέλλες
και συγχρόνως εξαγγέλλει μέτρα
αντικειμενικά φιλολαϊκά όπως τα παραπάνω,
έχει μια τεράστια πολιτική απήχηση και
αξία. Και εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η
Ιταλία έχει παράδοση στο να χαράσσει
νέους πολιτικούς δρόμους στην Ευρώπη,
καθώς και ότι, λόγω της ιστορίας της,
αντιπαθεί όσο τίποτε άλλο τη γερμανική
κυριαρχία.
Ο
ελληνικός λαός θα πρέπει λοιπόν να
αντλήσει θάρρος και επιχειρήματα από
τις ιταλικές εξελίξεις, για να δώσει
τον δικό του αγώνα ενάντια στο καταστροφικό
δόγμα της λιτότητας και του ασφυκτικού
ελέγχου των Βρυξελλών.
Βασίλης
Παπανικολάου
