 |
| Η διεξαγωγή της ταξικής πάλης, σε όλα τα επίπεδα αυτής, είναι τέχνη και επιστήμη μαζί. Που μπορούν να τη μάθουν μόνο όσοι… θέλουν πραγματικά να παλέψουν. |
Το ζήτημα είναι τεράστιο,
αλλά ας ξεκινήσουμε από ορισμένες
στοιχειώδεις αρχές. α) Η πάλη της
πρωτοπορίας είναι πολύπλευρη: είναι
ιδεολογική, πολιτική, οικονομικών
αγώνων (συνδικαλιστική), πάνω σε πλατιά
κοινωνικά ζητήματα, αλλά και πάλη
μηχανισμών.
Αυτά τα επίπεδα είναι αλληλένδετα, αλλά και διακριτά μεταξύ τους. Δεν μπορείς να κάνεις πολιτική πάλη με επίκληση αφηρημένων ιδεολογικών αρχών, όπως δεν μπορείς να κάνεις συνδικαλισμό με γενικές πολιτικές αναλύσεις. β) Στην πάλη υπάρχει στρατηγική και τακτική. Δεν θα επηρεάσεις κανέναν επικαλούμενος απλώς τους επαναστατικούς σου σκοπούς. Δεν μπορείς να προωθήσεις τη στρατηγική σου αν δεν μάθεις να κερδίζεις τακτικές νίκες. γ) Η πάλη προϋποθέτει ότι και εμείς και ο αντίπαλος μετακινούμαστε. Η αντίληψη ενός μπετόν αρμέ ταξικού αντιπάλου, που δεν μπορούμε να του προκαλέσουμε ρήγματα, να αποσπάσουμε ή να ουδετεροποιήσουμε δυνάμεις που βρίσκονται υπό την επιρροή του, είναι μια αντίληψη άσχετη με την πραγματικότητα. Ανάμεσα σε εμάς και τον ταξικό αντίπαλο βρίσκονται μάζες ή πολιτικές δυνάμεις συγχυσμένες, αναποφάσιστες, ασταθείς. Δεν μπορούμε να διεξαγάγουμε πάλη αν αδιαφορούμε για την κίνηση αυτών. δ) Η πάλη είναι ζωντανή διαδικασία και έχει φάσεις. Δεν παλεύουμε κάθε στιγμή με όλη την πολιτική μας, με όλη την ιδεολογία μας κ.λπ. αλλά μόνο με εκείνα τα «εργαλεία» που μπορούν να ανατρέψουν τον συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων. ε) Όταν παλεύουμε, δεν απευθυνόμαστε στους εαυτούς μας ή σε αυτούς που «τα έχουν λυμένα». Διαμορφώνουμε έτσι τον λόγο μας, τα συνθήματά μας, την τακτική μας, ώστε να κερδίσουμε ή να επηρεάσουμε ένα κρίσιμο, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο, κομμάτι της τάξης μας. στ) Τέλος, η γνώση των μεθόδων της πάλης αφορά… εκείνους που θέλουν πραγματικά να αγωνιστούν. Κι αυτό το λέμε γιατί παρατηρούμε ότι ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος από αυτούς που σήμερα αναφέρονται στον «μαρξισμό», στην «επανάσταση», στην «εργατική τάξη»… ενδιαφέρονται περισσότερο για αυτεπιβεβαίωση… παρά για να παλέψουν.
Αυτά τα επίπεδα είναι αλληλένδετα, αλλά και διακριτά μεταξύ τους. Δεν μπορείς να κάνεις πολιτική πάλη με επίκληση αφηρημένων ιδεολογικών αρχών, όπως δεν μπορείς να κάνεις συνδικαλισμό με γενικές πολιτικές αναλύσεις. β) Στην πάλη υπάρχει στρατηγική και τακτική. Δεν θα επηρεάσεις κανέναν επικαλούμενος απλώς τους επαναστατικούς σου σκοπούς. Δεν μπορείς να προωθήσεις τη στρατηγική σου αν δεν μάθεις να κερδίζεις τακτικές νίκες. γ) Η πάλη προϋποθέτει ότι και εμείς και ο αντίπαλος μετακινούμαστε. Η αντίληψη ενός μπετόν αρμέ ταξικού αντιπάλου, που δεν μπορούμε να του προκαλέσουμε ρήγματα, να αποσπάσουμε ή να ουδετεροποιήσουμε δυνάμεις που βρίσκονται υπό την επιρροή του, είναι μια αντίληψη άσχετη με την πραγματικότητα. Ανάμεσα σε εμάς και τον ταξικό αντίπαλο βρίσκονται μάζες ή πολιτικές δυνάμεις συγχυσμένες, αναποφάσιστες, ασταθείς. Δεν μπορούμε να διεξαγάγουμε πάλη αν αδιαφορούμε για την κίνηση αυτών. δ) Η πάλη είναι ζωντανή διαδικασία και έχει φάσεις. Δεν παλεύουμε κάθε στιγμή με όλη την πολιτική μας, με όλη την ιδεολογία μας κ.λπ. αλλά μόνο με εκείνα τα «εργαλεία» που μπορούν να ανατρέψουν τον συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων. ε) Όταν παλεύουμε, δεν απευθυνόμαστε στους εαυτούς μας ή σε αυτούς που «τα έχουν λυμένα». Διαμορφώνουμε έτσι τον λόγο μας, τα συνθήματά μας, την τακτική μας, ώστε να κερδίσουμε ή να επηρεάσουμε ένα κρίσιμο, όσο το δυνατόν μεγαλύτερο, κομμάτι της τάξης μας. στ) Τέλος, η γνώση των μεθόδων της πάλης αφορά… εκείνους που θέλουν πραγματικά να αγωνιστούν. Κι αυτό το λέμε γιατί παρατηρούμε ότι ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος από αυτούς που σήμερα αναφέρονται στον «μαρξισμό», στην «επανάσταση», στην «εργατική τάξη»… ενδιαφέρονται περισσότερο για αυτεπιβεβαίωση… παρά για να παλέψουν.
Πάρις Δάγλας
