 |
Μαζί με τους εργαζόμενους στην
υγεία, που υπερασπίστηκαν
την επιβίωση όλων μας μέσα στην επιδημία, να
απαιτήσουμε
επαρκή χρηματοδότηση και στελέχωση του δημόσιου
συστήματος υγείας,
ενάντια στα σχέδια ιδιωτικοποίησης
και συρρίκνωσής του, καθώς και για καλύτερες
αμοιβές
και συνθήκες εργασίας του προσωπικού
|
Με το τέλος της καραντίνας και τη χαλάρωση των μέτρων για τον κορονοϊό,
έφτασε και στιγμή ενός πρώτου απολογισμού για την πορεία της ασθένειας στη χώρα
μας. Μπορεί τα ποσοστά κρουσμάτων και θανάτων να ήταν σχετικά χαμηλά, αυτό όμως
δεν είναι κάτι που πρέπει να μας εφησυχάζει, κυρίως με την προοπτική ενός νέου
κύματος από το φθινόπωρο.
Τα χαμηλά
ποσοστά στη χώρα μας κρατήθηκαν εξαιτίας κυρίως την πειθαρχίας του ελληνικού
λαού σε σχέση με τα περιοριστικά μέτρα, αλλά και ορισμένων χαρακτηριστικών που υπάρχουν
στην ελληνική κοινωνία, όπως συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης, ισχυρές
οικογενειακές σχέσεις και αίσθηση φροντίδας σε ηλικιωμένα και ανήμπορα άτομα.
Όσο για το δημόσιο σύστημα υγείας, παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες γιατρών
και νοσηλευτών, βρέθηκε ανέτοιμο να αντιμετωπίσει την κατάσταση μετά από τα
συνεχή χτυπήματα που δέχτηκε τα χρόνια του Μνημονίου.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, υπακούοντας
στις εντολές των λόμπι των ιδιωτικών νοσοκομείων, έχει καλέσει τη χώρα μας 60
φορές να κάνει περικοπές δαπανών υγείας. Το αποτέλεσμα; Η Ελλάδα είναι πρώτη
στην «αναδιάρθρωση» του συστήματος υγείας, μειώνοντας τις κατά κεφαλήν δαπάνες
για την υγεία κάθε χρόνο κατά 8,7%. Είναι η προτελευταία σε σύνολο 24 χωρών σε
πρόσθετες δαπάνες για την καταπολέμηση της πανδημίας, δαπανώντας μόλις 15 δολάρια ανά άτομο, την ώρα που η Λιθουανία έχει
δαπανήσει 386 δολάρια ανά άτομο! Από την άλλη, η κυβέρνηση δεν δίστασε να δώσει
20 εκατομμύρια στα κανάλια για να της πλέκουν το εγκώμιο. Όσο για τη γειτονική
μας Ιταλία, που ακόμα θρηνεί για το μεγάλο ποσοστό θανάτων, πάλι με οδηγία της
Ε.Ε., το διάστημα 2012-2014 έκοψε 4 δις από τις δαπάνες υγείας, ενώ από το 2015
12,2 εκατομμύρια πολίτες δεν έχουν πρόσβαση σε δομές υγείας. Στην Ισπανία,
πάλι, χρειάστηκε να γίνει καταγγελία από τη Διεθνή Αμνηστία για παραβίαση της
προστασίας ανθρώπινων δικαιωμάτων, μιας και ο χρόνος αναμονής για πρόσβαση σε
χειρουργείο εκτοξεύτηκε πολύ πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η Ε.Ε. έχει επιβάλει το δικαίωμα των
ιδιωτών παρόχων υγείας να διεκδικούν υπέρογκες αποζημιώσεις σε περίπτωση που τα
κράτη επιχειρήσουν να επανεθνικοποιήσουν το σύστημα υγείας. Και έδωσε τη
χαριστική βολή προωθώντας τη σύμπραξη δημόσιου-ιδιωτικού συστήματος υγείας,
μεταφέροντας έτσι κρατικά κεφάλαια σε ιδιώτες!
Το παράδειγμα των ιδιωτικών κλινικών «Ταξιάρχαι» και «Κασταλία» αποδεικνύει
ότι κάθε άλλο παρά φορείς φροντίδας της υγείας αποτελούν τέτοιου είδους
κλινικές, αφού αποδείχθηκαν υγειονομικές βόμβες και κέντρα διασποράς του ιού.
Ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας για τους εργαζόμενους και τους ασθενείς και λειτουργία
με γνώμονα το κέρδος, αφού συνέχιζαν τη λειτουργία τους παρόλο που υπήρχαν
κρούσματα.
Ήταν λοιπόν ο ιός τόσο ισχυρός
και δολοφονικός ή δολοφονική είναι η απληστία των καπιταλιστών για κέρδη; Όχι μόνο παραβιάζουν και καταστρέφουν το περιβάλλον δημιουργώντας ευνοϊκές
συνθήκες για την ανάπτυξη ιών, όχι μόνο μεταφέρουν την παραγωγή από τη μία άκρη
του πλανήτη στην άλλη, αυξάνοντας άναρχα τις μεταφορές ανθρώπων και προϊόντων –άρα
και των ιών–, αλλά βλέπουν και την ανθρώπινη υγεία σαν ένα πεδίο κέρδους. Έχουν
φτάσει στο σημείο να μην ενδιαφέρονται για την ίδια την υγεία του εργατικού
δυναμικού τους.
Ο απολογισμός της πανδημίας δεν
πρέπει να είναι η ηττοπάθεια μπροστά σε έναν ιό, αλλά η πίστη στην ικανότητα
της ανθρωπότητας να προχωράει. Οτιδήποτε άλλο υπονομεύει αυτή τη διαδικασία και
ενισχύει τη δύναμη αυτών που θέλουν τον φόβο μέσα στην κοινωνία. Η συνείδηση
πρέπει να μετατοπιστεί από το ατομικό (έχω χρήματα – θα πάω σε καλό γιατρό,
κάνω καλή διατροφή – δεν θα αρρωστήσω κ.λπ.) στο συλλογικό. Επίσης, χρειάζεται
να γίνει και μια άλλη μετατόπιση, από τη θέση του παθητικού θεατή σε αυτή της
δράσης. Γι’ αυτό έχει σημασία να συμμετέχουμε ενεργά και δυναμικά σε όλους τους
αγώνες για αναβάθμιση της δημόσιας υγείας, για καλύτερες συνθήκες δουλειάς των
υγειονομικών, για επαρκή υλικά και κονδύλια κ.λπ. Οι διεκδικήσεις αυτές δεν
αφορούν το συγκεκριμένο κλάδο αλλά όλη την κοινωνία!
Μαρία Καράβολα
