Απάτη και
ληστεία του δημόσιου χρήματος η «κατάρτιση» των επιστημόνων
που σκάρωσε
η κυβέρνηση εν μέσω πανδημίας
 |
Η
κατάρτιση-απάτη και η διασπάθιση δημόσιου χρήματος μέσω των
περίφημων voucher πρέπει να σταματήσει. Όπου υπάρχει πραγματική
ανάγκη, η κατάρτιση πρέπει
είτε να είναι υποχρέωση των εργοδοτών
είτε να διεξάγεται από αναγνωρισμένους
επιστημονικούς φορείς.
|
Μια από τις πιο κωμικοτραγικές και εξοργιστικές ιστορίες
που εκτυλίχθηκαν τον τελευταίο καιρό ήταν αυτή των «προγραμμάτων κατάρτισης»
των επιστημόνων. Η κυβέρνηση, αντί να διαθέσει συνολικό ποσό 144 εκατομμυρίων
ευρώ για να χορηγήσει στους αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες το επίδομα των 800
ευρώ, προτίμησε να διαθέσει συνολικό ποσό περίπου 200 εκατομμυρίων ευρώ για μια
δήθεν «κατάρτισή» τους, από τα οποία θα έπαιρναν 30 εκατομμύρια έξι μόνο «εταιρείες
ολοκληρωμένων συστημάτων τηλε-κατάρτισης», 80 εκατομμύρια μερικές δεκάδες
«κέντρα διά βίου μάθησης» και 100 περίπου εκατομμύρια οι «καταρτιζόμενοι»,
λαμβάνοντας εν τέλει μόνο 600 ευρώ ο καθένας.
Προτίμησε δηλαδή να οργανώσει μια ληστεία σε βάρος του δημόσιου ταμείου
(είτε ελληνικού είτε ευρωπαϊκού), σπαταλώντας
πολύ περισσότερα χρήματα, δίνοντας λιγότερα στους επιστήμονες και ταΐζοντας πλουσιοπάροχα
όλους αυτούς τους άχρηστους μεσάζοντες, διαπλεκόμενους συνήθως με τα κόμματα
εξουσίας. Η κατάληξη γνωστή: η
«κατάρτιση» αποδείχτηκε μια τεράστια απάτη στημένη στο πόδι, με παροχή
παιδαριωδών και παρωχημένων «γνώσεων», με τραγικά λάθη και με τερατουργήματα
μηχανών αυτόματης μετάφρασης (μνημειώδες θα μείνει το «σκοιλελικικου»), που
ανάγκασαν την κυβέρνηση να αποσύρει άρον άρον την όλη κομπίνα.
Το πρώτο που αποδεικνύει αυτή η ιστορία είναι η βαθιά
διαφθορά και εξαχρείωση των πολιτικών συμμοριών των αστικών κομμάτων, που ακόμα
και κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας με απρόβλεπτες οικονομικές συνέπειες για τον
λαό και τη χώρα, δεν δίστασαν να οργανώσουν μια τεραστίων διαστάσεων αρπαχτή.
Αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τον ελληνικό λαό γενικότερα και να κάτσει να
σκεφτεί σε ποιανών τα χέρια έχει εναποθέσει την τύχη και τη ζωή του στους
κρίσιμους αυτούς καιρούς.
Το δεύτερο είναι ότι το τωρινό σκάνδαλο επισφραγίζει τον
καθολικά σκανδαλώδη χαρακτήρα των ποικίλων «εκπαιδευτικών προγραμμάτων» που επί
δεκαετίες πλασάρονται και εφαρμόζονται. Η
μία μορφή είναι τα επιδοτούμενα σεμινάρια, παρόμοια με την τωρινή περίπτωση
των επιστημόνων. Η άλλη μορφή είναι της
«κατάρτισης μαζί με πρακτική», μέσω της οποίας οι καπιταλιστές εξασφαλίζουν
δωρεάν εργατικό δυναμικό πληρωμένο από τον φορολογούμενο λαό: στρατιές
ανέργων έχουν περάσει ως δήθεν «ωφελούμενοι» από προγράμματα τα οποία δεν τους
προσέφεραν καμία γνώση, και απλώς παρείχαν την εργασία τους, βαφτισμένη ως
«πρακτική άσκηση», στους εργοδότες. Οι «ωφελούμενοι» αυτοί δεν έχουν κανένα
εργατικό δικαίωμα και περιμένουν να πληρωθούν, συχνά με καθυστέρηση, από τα
περίφημα «voucher», που είναι
λεφτά των φορολογουμένων. Παράλληλα, το
αργυρώνητο και αρπακτικό στελεχικό δυναμικό των αστικών κομμάτων έχει καρπωθεί
αμέτρητα εκατομμύρια ευρώ μέσω των «κέντρων κατάρτισης», που στην πλειοψηφία
τους διαπλέκονται με κομματικές συμμορίες κλοπής του δημοσίου χρήματος.
Θα πρέπει
λοιπόν κάποια στιγμή αυτό το αίσχος να σταματήσει. Και είναι ακόμα πιο
επιτακτικό να σταματήσει τώρα, που το δημόσιο ταμείο θα πρέπει να εξοικονομεί
και το τελευταίο ευρώ με σκοπό τη διάσωση του λαού από τις κάθε είδους
συνέπειες της πανδημίας. Τα «επιδοτούμενα προγράμματα κατάρτισης» και τα αντίστοιχα
«κέντρα διά βίου μάθησης» πρέπει να καταργηθούν στο σύνολό τους, γιατί δεν
προσφέρουν καμία γνώση και αποτελούν μέσα διασπάθισης δημοσίου χρήματος. Η μετεκπαίδευση
των εν ενεργεία μισθωτών και των νεοπροσλαμβανόμενων πρέπει να παρέχεται με
δαπάνες των εργοδοτών, είτε εντός του χώρου δουλειάς, είτε, όπου είναι
απαραίτητο, σε δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, που είναι και τα μόνα αξιόλογα.
Το ίδιο πρέπει να ισχύσει και για το αυτοαπασχολούμενο επιστημονικό δυναμικό
της χώρας, με δωρεάν ημερίδες και σεμινάρια από τους φορείς τους (δικηγορικοί
σύλλογοι, τεχνικό επιμελητήριο, σύλλογοι λογιστών κ.λπ.). Αυτά δεν είναι τίποτε
μαξιμαλιστικά και «επαναστατικά» αιτήματα, αλλά τα ελάχιστα αναγκαία για να
πάψει ένα πραγματικό σκάνδαλο.
Βασίλης Παπανικολάου
