Δικαίωμα είναι
μόνο ό,τι πηγαίνει μπροστά την ανθρωπότητα
 |
Από πότε η αριστερά
θεωρεί «ατομικό δικαίωμα» την επιστροφή στον μεσαίωνα;
|
Χρόνια
τώρα ο παρηκμασμένος καπιταλισμός, ιδίως στη δυτική «φιλελεύθερη» εκδοχή του,
πλασάρει μέσα από δημόσιους και ιδιωτικούς μηχανισμούς –ΜΜΕ, εκπαίδευση,
πολιτιστικοί θεσμοί– τα ιδεολογήματα του πολυπολιτισμού, του «αντιεθνικισμού» και
των «ανοιχτών συνόρων», του επιδοτούμενου «αντιρατσισμού» και των «ατομικών
ελευθεριών». Νοιώθοντας να κλυδωνίζεται το σαθρό του πια κοινωνικοοικονομικό
οικοδόμημα από τις όλο και διογκούμενες ταξικές αντιθέσεις, προσπαθεί να εκτονώσει τη δυσαρέσκεια του
κόσμου, να διασπάσει την εργατική τάξη και τα καταπιεζόμενα στρώματα, να
ενσωματώσει στη νεοφιλελεύθερη πολιτική τον κόσμο της αριστεράς και να χειραγωγήσει
την κοινωνία με την αρχή του «διαίρει και βασίλευε».
Προπαγανδίζει ως κύρια
απειλή τον «ρατσισμό», την «ξενοφοβία» την «ομοφοβία» και διάφορα τέτοια,
προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τις πραγματικές απειλές της.
Τις απειλές της εργοδοτικής ασυδοσίας, της διαφθοράς, της ανεργίας, της
καταπάτησης θεμελιωδών κοινωνικών δικαιωμάτων, της διάλυσης εργασιακών
κατακτήσεων και της απροκάλυπτης οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής
οπισθοδρόμησης.
Ο
κόσμος της εργασίας συγκλονίζεται, με όρους γενοκτονίας, από την καπιταλιστική
κρίση, με ισοπεδωτικά μέτρα σε δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης –μια
συγκυρία που πρέπει και μπορεί να οδηγήσει στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών
μαζών. Και ενώ ο κόσμος περίμενε και ήλπιζε η αριστερά να βγει μπροστά και να
οδηγήσει τους εργαζόμενους στη μάχη ενάντια στον παρηκμασμένο καπιταλισμό, αντ’
αυτού, εμφανίζεται μια «αριστερά» βυθισμένη στη δική της βαθιά κρίση και αφομοιωμένη
πλήρως στο σύστημα. Μια «αριστερά» διαχειρίσιμη
από το καθεστώς και γαντζωμένη στα αστικά ιδεολογήματα, που επιλέγει να
λειτουργεί ως μέρος και όχι ως λύση του προβλήματος.
Πολύ
κουβέντα γίνεται τελευταία για το «ατομικό δικαίωμα» των μουσουλμάνων γυναικών
στην «επιλογή» του μπουρκίνι και της μπούρκας κατ’ επέκτασιν. Μεγάλο κομμάτι
της «αριστεράς» εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, ανίκανη να αφουγκρασθεί
την ιστορική αναγκαιότητα, βαυκαλίζεται εμμένοντας στις νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες
του «πολυπολιτισμού». «Ατομική
ελευθερία» λοιπόν το μπουρκίνι και όχι επιβολή και σύμβολο καταπίεσης των
γυναικών; Μέσα από ποιο «αριστερό» κριτήριο προασπίζουμε κατ’ αρχάς το
«ατομικό» έναντι του συλλογικού, του ατόμου έναντι του κοινωνικού συνόλου, της
ατομικής σωτηρίας έναντι της συλλογικής χειραφέτησης; Μέσα από ποιο «αριστερό»-«προοδευτικό»
κριτήριο ονομάζουμε «ελεύθερη επιλογή»
τη θεοκρατική υποδούλωση των γυναικών στο σκοταδισμό του Ισλάμ και την
επιστροφή της κοινωνίας στον μεσαίωνα, όταν μάλιστα γνωρίζουμε τους αγώνες
που δόθηκαν από αυτές τις γυναίκες (π.χ. το 1979 στην Τεχεράνη) ενάντια στο χιτζάμπ
και στην μπούρκα; Κανείς, αν θέλει να λέγεται μαρξιστής, δεν μπορεί να
διαπραγματεύεται τις ελευθερίες που η
ανθρωπότητα κέρδισε μέσα από επαναστάσεις, τα δικαιώματα που η εργατική τάξη
κατάκτησε, τα δικαιώματα των γυναικών τα οποία απέκτησαν μέσα από συλλογικούς
αγώνες και όχι μέσα από «ατομικές επιλογές». Κανείς, αν θέλει να λέγεται
μαρξιστής δεν μπορεί και δεν πρέπει να διαπραγματεύεται και ουσιαστικά να
γίνεται συνένοχος στην προσπάθεια υπονόμευσης και καταστρατήγησης των προοδευτικών
κατακτήσεων της ανθρωπότητας, απ’ όπου και αν προέρχεται αυτή η προσπάθεια και
με οποιοδήποτε πρόσχημα.
Δεν
υπάρχει πια χρόνος για ολιγωρίες, αμφιταλαντεύσεις και πολιτικές αγκυλώσεις. Η
εργατική τάξη δεν έχει ανάγκη από μια τέτοια «αριστερά». Τέτοιες μεγάλες
κρίσεις ούτε συχνά φαινόμενα είναι ούτε και κρατούν για πάντα. Χρειαζόμαστε μια νέα μαρξιστική
επαναστατική πρωτοπορία σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, άμεσα συνδεδεμένη με την
εργατική τάξη, να υπερασπίζεται τις προοδευτικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας,
να ενεργεί για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και της ταξικής συνείδησης των
εργαζομένων, πρώτα σε εθνικό επίπεδο, ενάντια στη δική «της» αστική τάξη με την
οποία έχει η ντόπια εργατική τάξη ιστορικό προηγούμενο. Με στόχο τη μαζική
κινητοποίηση όλων των εργαζομένων και των συμμάχων τους, την ανατροπή του
ταξικού συσχετισμού υπέρ τους και το άνοιγμα του δρόμου για την επανάσταση και
τον σοσιαλισμό.
Όλγα Στεφανίδου
