 |
Αν η κυβέρνηση
τολμήσει να κατεβάσει τα φρικώδη αντεργατικά μέτρα που ζητούν
οι ντόπιοι και
ξένοι κεφαλαιοκράτες, οι δρόμοι πρέπει να ξαναγεμίσουν από
οργισμένους απεργούς
|
Με
προειδοποιητικές βολές στον φιλικό της Τύπο και με δηλώσεις υπουργών η
κυβέρνηση μέσα στο καλοκαίρι έδειξε ότι ετοιμάζει επίθεση στα εργατικά και
συνδικαλιστικά δικαιώματα. Την επίθεση αυτή ζητούν λυσσομανώντας η αστική τάξη και
οι «δανειστές» εδώ και καιρό. Ο στόχος τώρα δεν είναι τόσο οι μισθοί, που με τα
μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων έχουν φτάσει σε εξευτελιστικά επίπεδα (490
ευρώ επίσημος κατώτατος μισθός, 385 ευρώ μισθός μαθητείας). Ο στόχος τώρα είναι τα ωράρια, η επέκταση
των ελαστικών σχέσεων εργασίας. Το οκτάωρο, η μεγάλη ιστορική κατάκτηση της
εργατικής τάξης, έχει καταργηθεί σε διάφορους τομείς μέσω των ουσιαστικά
απλήρωτων υπερωριών. Τώρα θέλουν να επιβάλουν ωράρια εντελώς λάστιχο, όπου οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν κατά τη
βούληση του εργοδότη και όποια ώρα και ημέρα θέλει αυτός και θα πληρώνονται
ανάλογα. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 35% των εργαζομένων δουλεύει κάτω από
35 ώρες την εβδομάδα και το 17% κάτω από 20 (με ανάλογες αποδοχές βέβαια). Το
22,45% πληρώνεται με μισθούς κάτω των 500 ευρώ και το 41% από 500 έως 1.000
ευρώ.
Παράλληλα
ετοιμάζεται και η ήδη προαναγγελθείσα επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Οι
αναφορές στον φιλοκυβερνητικό τύπο για «άμαζα» σωματεία, μικρό αριθμό
οργανωμένων σε σωματεία κ.λπ. είναι προπέτασμα καπνού για την επίθεση. Σε όλη
την ιστορική διαδρομή του εργατικού κινήματος υπήρχαν αυτά τα ζητήματα, με ένα
μόνο ποσοστό εργαζομένων, που συνήθως είχε και πιο πολλά δικαιώματα, να είναι οργανωμένο.
Η επίθεση όμως αυτή θα έχει τις πιο
αρνητικές συνέπειες ακριβώς για τις πιο αδύναμες και απροστάτευτες μάζες εργαζομένων,
γιατί θα τις αποστερήσει από οποιαδήποτε δυνατότητα να οργανωθούν και να
αντιπαλέψουν την κατάσταση. Η ύπαρξη σωματείων με δικαιώματα, με τα όποια
προβλήματα υπάρχουν, αποτελεί φάρο και παράδειγμα και για τις μη οργανωμένες
μάζες εργαζομένων. Γι’ αυτό η αστική τάξη δείχνει τόση «πρεμούρα» για την
επίθεση, και βέβαια έχει βρει και τους κατάλληλους ανθρώπους για να τη
διεκπεραιώσουν, τους «αριστερούς» εντολοδόχους της κρατικής εξουσίας της.
Η
ουσία των μέτρων που σχεδιάζονται στοχεύει στην ίδια την ύπαρξη των σωματείων. Η κατάργηση των συνδικαλιστικών αδειών δεν
θα θίξει την ήδη προστατευόμενη από το αστικό κράτος γραφειοκρατία των μεγάλων
ομοσπονδιών αλλά την καθημερινή δράση και λειτουργία των πρωτοβάθμιων
σωματείων. Η ενεργοποίηση της υπάρχουσας διάταξης για την έγκριση απεργίας
με το 50+1% των μελών σωματείου ή ομοσπονδίας θα καταργήσει ουσιαστικά το δικαίωμα της απεργίας, αφού μια τέτοια
πλειοψηφία είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί στις υπάρχουσες δυσμενείς συνθήκες.
Λόγω των καταιγιστικών αντεργατικών μέτρων, πολλές απεργίες αποφασίζονται από
τα διοικητικά συμβούλια. Ένα ακόμα σκληρό αντεργατικό μέτρο είναι η ενεργοποίηση του λοκ άουτ, της
ανταπεργίας, το δικαίωμα του εργοδότη να κλείνει την επιχείρηση σε περίπτωση
κινητοποιήσεων από τους εργαζόμενους.
Ο
στόχος της αστικής τάξης και των τοκογλύφων ιμπεριαλιστών είναι να μετατρέψουν
την Ελλάδα σε χώρα ασιατικού εργατικού κάτεργου. Αυτή είναι και μια σοβαρή διάσταση των συμφωνιών της κυβέρνησης με τους
Κινέζους σταλινοϊμπεριαλιστές σε σχέση με την παράδοση του λιμανιού του Πειραιά
και της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης. Όμως δεν είναι προδιαγεγραμμένο ένα τέτοιο
μέλλον για την ελληνική εργατική τάξη. Μπορούμε να το αποκρούσουμε πατώντας
στη μεγάλη και αιματοβαμμένη ιστορία του κινήματός μας. Με θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα,
σε κάθε επιχείρηση και χώρο δουλειάς να ξαναζωντανέψουμε τα υπάρχοντα σωματεία
ή να χτίσουμε καινούργια όπου δεν υπάρχουν και αυτά να είναι πραγματικά οχυρά
των συμφερόντων μας. Με κάθε πρόσφορο
μέσο αντίστασης, που να καταλήγει σε μαζικές οργανωμένες μορφές (απεργίες,
διαδηλώσεις, καταλήψεις, επιτροπές αγώνα), με τόλμη και πρωτοτυπία, να δώσουμε
τη μάχη αποτροπής του εργασιακού μεσαίωνα που ετοιμάζουν. Ο αγώνας είναι
μπροστά μας. Μπορούμε να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων και της ιστορίας μας.
Σ. Κρόκος
