Οι επικείμενες εκλογές
σε μια σειρά βασικές ευρωπαϊκές χώρες
βάζουν φωτιά στο πολιτικό σκηνικό όλης
της ηπείρου. Οι πολιτικές μετατοπίσεις
είναι ραγδαίες. Μια χώρα-κλειδί είναι
η Γαλλία, που έχει προεδρικές εκλογές
(δύο γύρων) τον Απρίλιο-Μάιο. Η εθνικίστρια
Λεπέν, με έναν πολιτικό λόγο κατά των
«ανοιχτών αγορών» και των «ανοιχτών
συνόρων», είναι η μόνη σίγουρη για τον
δεύτερο γύρο. Ο δεξιός Φιγιόν εκπροσωπεί
την ολόπλευρη επίθεση στην εργατική
τάξη (χτύπημα εργασιακών και ασφαλιστικών
δικαιωμάτων, απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις
στο δημόσιο κ.λπ.). Αλλά η υποψηφιότητά
του έχει μισο-καεί από σκάνδαλα. Ο Φιγιόν
σε κάποια θέματα προσπαθεί να παρακολουθήσει
τη στροφή Τραμπ (μεταναστευτικό,
προσέγγιση με τη Ρωσία), όντας όμως
φανατικός νεοφιλελεύθερος στα οικονομικά,
δεν εμπνέει τους μικρομεσαίους δεξιούς
ψηφοφόρους. Έτσι η γαλλική μεγαλοαστική
τάξη ρίχνει τώρα βάρος στην υποψηφιότητα
του κεντρώου Μακρόν, που είναι γενικά
υπέρ νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων»,
ωστόσο ασκεί κριτική στη σημερινή
πολιτική της Ε.Ε. Η σοσιαλδημοκρατία,
για να διασωθεί ύστερα από την αποτυχημένη
προεδρία Ολάντ, κάνει στροφή «αριστερά»,
με υποψήφιο τον Αμόν. Το μεγάλο πρόβλημα
είναι ότι το ιστορικό και μαχητικότατο
γαλλικό προλεταριάτο στερείται ηγεσίας,
με αποτέλεσμα μεγάλο κομμάτι του να
σύρεται προς τον «εθνικό προστατευτισμό»
της Λεπέν. Οι δυνάμεις που αναφέρονται
στον επαναστατικό μαρξισμό έχουν
ιστορική ευθύνη να ανταποκριθούν στις
προκλήσεις της νέας κατάστασης!
Π.Δ.
