 |
Η κατάρρευση του ΔΟΛ είναι μια έκφραση της βαθύτατης
κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, η οποία συμπαρασύρει και τα πιο ιστορικά επιτελεία του |
Η εξελισσόμενη κατάρρευση του
ιστορικότερου πολιτικο-εκδοτικού επιτελείου της ελληνικής αστικής τάξης, του
συγκροτήματος Λαμπράκη (ΔΟΛ), είναι ένα γεγονός κομβικής σημασίας και με πολλές
πτυχές. Μιλάμε για ένα επιτελείο που υπάρχει από τη δεκαετία του ’20, που
καθοδηγούσε ουσιαστικά την παράταξη του κέντρου (βενιζελικοί-Ένωση
Κέντρου-ΠΑΣΟΚ) και που πρωταγωνίστησε στις πιο κρίσιμες φάσεις της πρόσφατης
ελληνικής ιστορίας. Πάντα, βέβαια,
ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και σπρώχνοντας τους πολιτικούς (αλλά και τους
οπαδούς) του χώρου του κέντρου προς τις πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις.
Κατ’ αρχάς, για την
κατάρρευση του ΔΟΛ, αντίθετα απ’ ό,τι υποστηρίζει η τελευταία ηγεσία του, δεν
ευθύνεται ούτε η «αναλγησία» του τραπεζικού κεφαλαίου, ούτε η υποτιθέμενη τάση
της κυβέρνησης Τσίπρα να «φιμώσει» τον Τύπο, ούτε αυτή καθαυτή η πτώση της
κυκλοφορίας των εφημερίδων. Το συγκρότημα είχε μεγάλα οικονομικά προβλήματα ήδη
πριν από το μνημόνιο, ωστόσο το
κυριότερο πρόβλημά του ήταν πολιτικό-ηγετικό. Μετά τον θάνατο του Χρήστου
Λαμπράκη, ο διάδοχός του, Σταύρος Ψυχάρης, αποδείχτηκε ότι δεν είχε το πολιτικό
ένστικτο και την ηγετική οντότητα του προκατόχου του. Μεθυσμένο από τον έλεγχο που ασκούσε πάνω στους αστούς πολιτικούς
(και μέσω του τηλεοπτικού σταθμού MEGA), το συγκρότημα γέμισε από υπερ-αντιδραστικές
«πένες» του χαμηλότερου δυνατού επιπέδου, αποκόπηκε από παραδοσιακούς
αναγνώστες, ενώ προχώρησε σε αποτυχημένες επιχειρηματικές κινήσεις, πιστεύοντας
ότι θα «ξελασπώνει» πάντα μέσω πολιτικών και τραπεζικών διασυνδέσεων. Με την
έλευση του μνημονίου και την αισχρή –ακόμα και για τα δικά του δεδομένα– πολιτική
στάση που κράτησε, απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο από το κοινό του, ενώ τα
οικονομικά του προβλήματα γιγαντώθηκαν. Η σχετική μείωση του «μαύρου» πολιτικού
χρήματος και τα προβλήματα άλλων επιχειρήσεων, πλην των εκδοτικών, που ήλεγχε ο
ΔΟΛ έπαιξαν επίσης ρόλο.
Η κατάρρευση του ΔΟΛ δεν είναι, φυσικά, κανένα πλήγμα
στην «ελευθεροτυπία» και τον «πλουραλισμό». Το αντίθετο. Από την άλλη, είναι
σίγουρα μια απόδειξη της βαθύτατης, στρατηγικής κρίσης του ελληνικού
καπιταλισμού, ακόμα και του πιο ισχυρού κεφαλαίου. Οι απλοί εργαζόμενοι του
συγκροτήματος (τεχνικοί, διοικητικοί κ.λπ.) είναι υπερασπίσιμοι όσον αφορά το
δικαίωμά τους στην εργασία. Το βασικό για την εργατική μας τάξη είναι να
οργανώσει τη δική της αντι-πληροφόρηση και να απαλλαγεί μια και καλή από τις
προπαγανδιστικές μηχανές του συστήματος.
Πάρις Δάγλας
