 |
Η Γερμανία βρίσκεται μπροστά σε μεγάλες κοινωνικές και
πολιτικές αλλαγές.
Επείγει η γερμανική εργατική τάξη
ν’ αποκτήσει μια ηγεσία αντάξιά της.
|
Με φόντο το ελληνικό ζήτημα και τις επιθετικές δηλώσεις
Τραμπ κατά της «γερμανικής» Ε.Ε., η Γερμανία έχει εισέλθει στην τελική ευθεία
για την ανάδειξη νέου καγκελάριου, σε 7 μήνες. Και μπορεί για τον μέσο Γερμανό
πολίτη η ελληνική κρίση να μην είναι ψηλά στα κριτήρια επιλογής της ψήφου του,
φαίνεται όμως ότι τα τρία κόμματα που απαρτίζουν τον τωρινό γερμανικό κυβερνητικό
συνασπισμό, οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD), οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) και το
αδελφό κόμμα των τελευταίων, οι Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας (CSU), θα
παίξουν και αυτό το χαρτί, αλλά με διαφορετική μεταξύ τους λογική.
Με το συνεχιζόμενο αδιέξοδο για το κλείσιμο της 2ης
αξιολόγησης του ελληνικού μνημονίου, βγήκαν τα πρώτα μαχαίρια. Στην εμμονή του
Σόιμπλε (CDU) για σκληρούς όρους λιτότητας και πρωτογενές ελληνικό πλεόνασμα
3,5% για τα επόμενα δέκα χρόνια, απάντησε μέσω επιστολής στη σημερινή
καγκελάριο Μέρκελ (CDU) ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομίας –και νυν υπουργός
Εξωτερικών– Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (SPD), ο οποίος πρότεινε να υπάρξει ένας συμβιβασμός
και να μην υποκινούνται πάλι σενάρια Grexit από τον Σόιμπλε. Ο τελευταίος
απέρριψε αυτή τη λογική.
Όλες αυτές οι δυνάμεις εκφράζουν τα συμφέροντα των
Γερμανών καπιταλιστών, δεν ταυτίζονται όμως μεταξύ τους. Για αυτό και στην ιστορία
«διάσωσης» της Ελλάδας, εκφράζεται ανάγλυφα η κρίση στρατηγικής στην οποία
βρίσκεται ο γερμανικός καπιταλισμός. Το κύριο
δίλημμά του είναι: να «διασώσει» όλη την Ε.Ε., με υποχωρήσεις σε μια σειρά
ζητήματα (π.χ. ελληνικό χρέος, ευρωομόλογα, χαλαρότερη δημοσιονομική πολιτική
κ.λπ.), ή να κρατήσει μόνο τον στενό κεντροευρωπαϊκό πυρήνα, γκρεμίζοντας όμως
έτσι μια προσπάθεια δεκαετιών για έναν μεγάλο «ζωτικό χώρο» της Γερμανίας; Αυτό
το δίλημμα, μέσα σε ένα περιβάλλον πίεσης από την Αμερική και αυξανόμενης
κοινωνικής ανισότητας και δυσαρέσκειας, οδηγεί τη χώρα σε σημαντικές πολιτικές
ανακατατάξεις. Το SPD προηγείται για πρώτη φορά από το 2002 στις
δημοσκοπήσεις έναντι του CDU, απειλώντας να ρίξει από την εξουσία τη Μέρκελ
ύστερα από 12 χρόνια. Ενώ δεν αποκλείεται να βγουν ενισχυμένα το αντι-μεταναστευτικό
AfD και το αριστερό Die Linke. Το
σίγουρο είναι ότι η Γερμανία όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα αδιέξοδα
της Ε.Ε. αλλά κινδυνεύει να γίνει η ίδια το μεγάλο της πρόβλημα.
Γιάννης Τριανταφύλλου
