Οι εργατικές τάξεις στις δύο πλευρές του
Αιγαίου είναι οι μόνες δυνάμεις που μπορούν να βάλουν τέρμα στις πολεμικές
απειλές
 |
Η
ένταση στα ελληνοτουρκικά οφείλεται κυρίως στα αδιέξοδα του καθεστώτος
Ερντογάν, χρησιμοποιείται όμως και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου για να φοβηθούν και να αποπροσανατολιστούν οι δύο λαοί |
Το τελευταίο διάστημα υπάρχει ανέβασμα της έντασης από τουρκικής
πλευράς στο Αιγαίο και γενικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, με απειλές,
αμφισβητήσεις νησιών, επεισόδια (π.χ. Ίμια) κ.λπ. Η Τουρκία αποδίδει τη στάση
της αυτή στην πρόσφατη απόφαση της ελληνικής δικαιοσύνης για τη μη έκδοση των 8
Τούρκων αξιωματικών που διέφυγαν στη χώρα μας μετά τα γεγονότα του περσινού
καλοκαιριού στη γείτονα χώρα.
Εμείς θεωρούμε κατ’ αρχάς ότι η
απόφαση αυτή είναι σωστή, διότι εντάσσεται στα προοδευτικά στοιχεία του υπάρχοντος
εθνικού και διεθνούς δικαίου, δηλαδή το να μην παραδίδεις διωκόμενους σε
καθεστώτα στα οποία δεν θα έχουν δίκαιη δίκη και τους περιμένουν βασανιστήρια.
Δεν υπερασπιζόμαστε πολιτικά τους 8 στρατοκράτες, αλλά το καθεστώς του Ερντογάν εξελίσσεται σε μια δικτατορία με
κοινοβουλευτικό μανδύα, εφαρμόζοντας άγρια καταστολή, φίμωση του Τύπου,
πολιτικές διώξεις κ.λπ. (π.χ. απολύσεις-φυλακίσεις χιλιάδων εκπαιδευτικών). Από
την άλλη, η παράδοση των Τούρκων αξιωματικών θα ενίσχυε πολιτικά τον Ερντογάν και θα νομιμοποιούσε τον αυταρχισμό
του, θα ήταν δηλαδή ενάντια στα συμφέροντα του ίδιου του τουρκικού λαού.
Η τωρινή οξύτητα από τη μεριά της Τουρκίας στην πραγματικότητα οφείλεται
σε μια σειρά παράγοντες που δείχνουν την
αδύναμη θέση και τις αντιφάσεις στις οποίες έχει περιέλθει το τουρκικό καθεστώς:
ο πόλεμος στη Συρία, ο φόβος του για την άνοδο του κουρδικού κινήματος σε
Συρία-Τουρκία και την πιθανή απόσχιση εδαφών στα νοτιοανατολικά της χώρας, ο καλυμμένος
εμφύλιος πόλεμος που εξελίσσεται στο εσωτερικό της Τουρκίας, η διεθνής αστάθεια,
η προσπάθεια του καθεστώτος να κερδίσει πλεονεκτήματα στην ευρύτερη περιοχή εν
όψει της νέας εξωτερικής πολιτικής του Τραμπ κ.λπ. Όλα αυτά αναγκάζουν τον Ερντογάν να εντείνει τις προκλήσεις και τις
απειλές, προκειμένου να συντηρήσει ένα καθεστώς που είναι ουσιαστικά καθεστώς
κρίσης.
Ένας ακόμα παράγοντας αυτής της οξύτητας είναι η πολιτική του ελληνικού
καπιταλισμού εδώ και αρκετά χρόνια. Μια πολιτική που εκφράστηκε με… κουμπαριές,
με την υποστήριξη της εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε., με υποχωρήσεις, έτσι ώστε
να ανοίξει η πολυπόθητη τουρκική αγορά των 70 εκατομμυρίων καταναλωτών στις
επενδύσεις των Ελλήνων καπιταλιστών. Η πολιτική αυτή απέτυχε και φαίνεται ότι ο
ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται σε μια στροφή όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές
σχέσεις.
Η απειλή του πολέμου χρησιμοποιείται συστηματικά από τις αστικές τάξεις
και στις δύο πλευρές του Αιγαίου για να
φοβηθεί τόσο ο ελληνικός όσο και ο τουρκικός λαός. Επιπλέον στη χώρα μας
χρησιμοποιείται και για να πειστεί ο λαός μας για την αναγκαιότητα της ύπαρξης
της Ε.Ε. και της παραμονής της Ελλάδας σ’ αυτήν. Παρά τη γενικότερη κρίση του
τουρκικού καθεστώς, εμείς δεν πιστεύουμε
ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή κίνδυνος ανοιχτής πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των
δύο χωρών, χωρίς όμως να αποκλείουμε κάποιο θερμό επεισόδιο. Ο στρατός της Τουρκίας βρίσκεται σε
κατάσταση διάλυσης λόγω των γεγονότων του περσινού καλοκαιριού, πολλοί
στρατιωτικοί αυτομολούν (πρόσφατα στη Γερμανία), και λόγω της γενικότερης
κατάστασής της δεν τη συμφέρει να ανοίξει και άλλο μέτωπο.
Η πολεμοκαπηλεία δεν συμφέρει
ούτε την ελληνική ούτε την τουρκική εργατική τάξη, που δεν έχουν να χωρίσουν
τίποτε μεταξύ τους. Απέναντι στις εθνικιστικές κραυγές, εμείς οι εργαζόμενοι θα
πρέπει να αντιτάξουμε τους αγώνες μας. Η διέξοδος είναι να ηττηθεί το
μνημονιακό καθεστώς στην Ελλάδα και το ισλαμικό αυταρχικό καθεστώς στην
Τουρκία. Μια άνοδος του εργατικού κινήματος και στις δύο χώρες, με νίκες σε
αυτά και άλλα μέτωπα, θα δημιουργούσε ευνοϊκές προϋποθέσεις για μια πραγματική προσέγγιση
των δύο λαών.
Μ. Σάκος
