Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να μεγαλώνει σε συνθήκες που εγγυώνται την
ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του
 |
Είναι αναγκαίο να στηριχθούν και να
διευκολυνθούν οι υιοθεσίες,
με τις κατάλληλες εγγυήσεις ασφαλώς, ώστε αν είναι
δυνατόν κανένα
παιδί να μη μεγαλώνει σε ίδρυμα
|
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΣΤΑΤ, ο
αριθμός των υιοθεσιών στην Ελλάδα, ενώ είχε πέσει σχεδόν στο μισό από το 2012
ως το 2016, το 2017 παρουσίασε μεγάλη αύξηση, σχεδόν εκτινάχτηκε, κατά 77,8%.
Το θέμα της υιοθεσίας είναι μια
προβληματική κατάσταση στη χώρα μας. Ο νόμος που ψηφίστηκε πρόσφατα προσπαθεί
να ρυθμίσει θέματα που κανονικά, σε ένα οργανωμένο κράτος, θα έπρεπε να θεωρούνται
αυτονόητα. Έως τώρα δεν υπήρχε επίσημη καταγραφή των παιδιών που είναι προς υιοθεσία
και φιλοξενούνται σε ιδρύματα ή δομές. Δεν υπάρχει αρχείο καταγραφής των
ενδιαφερομένων να υιοθετήσουν παιδί. Υπάρχει τραγική καθυστέρηση στη διαχείριση
των αιτήσεων, εξαιτίας πολλαπλών νομικών και δικαστικών κωλυμάτων. Το κυριότερο
είναι ότι δεν υπάρχει κάποιος τρόπος ή εργαλείο παρακολούθησης της εξέλιξης των
παιδιών που δίνονται για υιοθεσία, ενώ παντελής έλλειψη υπάρχει και στον σχεδιασμό
δράσης παιδικής προστασίας.
Σύμφωνα με έρευνες, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογενειακό περιβάλλον
και όχι σε ίδρυμα, παρουσιάζουν καλύτερη συναισθηματική και ψυχική υγεία, η
ανάπτυξή τους είναι καλύτερη και η κοινωνική τους ένταξη πιο ομαλή. Παρόλα αυτά,
η υιοθεσία στη χώρα μας παραμένει μια χρονοβόρα και ψυχοφθόρα διαδικασία, με
αμφίβολη κατάληξη.
Φυσικά, στον καπιταλισμό τα πάντα
είναι αντικείμενο κερδοσκοπίας, ακόμα και η ζωή ενός παιδιού. Όλη αυτή η
προβληματική κατάσταση έχει δώσει πεδίο δράσης σε ό,τι πιο αρρωστημένο και
κατάπτυστο υπάρχει σε μια κοινωνία, στα κυκλώματα εμπορίας παιδιών. Κυκλώματα που δρουν σχεδόν ανενόχλητα,
στήνουν κανονικές αγοραπωλησίες με παιδιά από χώρες κυρίως του εξωτερικού, που
κυοφορούνται κατά παραγγελία συνήθως, ενώ υπεράνω υποψίας νομικοί, γιατροί και
λοιπές ειδικότητες, αναλαμβάνουν τη «νομότυπη» διαδικασία της υπόθεσης, με το
αζημίωτο βέβαια…
Η αύξηση των υιοθεσιών είναι ένα
σαφές δείγμα ότι η οικονομική κρίση μετατόπισε τη συνείδηση της ελληνικής
κοινωνίας σε πολλά θέματα, και ένα από αυτά είναι και το συγκεκριμένο. Σίγουρα
έπαιξε ρόλο και η οικονομική δυσκολία πολλών ζευγαριών να ανταποκριθούν στο
υπέρογκο κόστος της εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Το μεγάλωμα και η ανατροφή ενός
παιδιού δεν είναι μόνο μια βιολογική διαδικασία, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Κάθε παιδί έχει δικαίωμα να έχει εξασφαλισμένη επιβίωση και καλές συνθήκες
ανάπτυξης. Τα παιδιά μεγαλώνουν για να δημιουργήσουν και να εργαστούν για την
κοινωνία στην οποία ανήκουν, γι’ αυτό και η κοινωνία οφείλει να τα υποστηρίξει
στο μεγάλωμά τους, άσχετα αν αυτό γίνεται από βιολογικούς ή όχι γονείς.
Οι εξοντωτικοί ρυθμοί δουλειάς, η εργασιακή ανασφάλεια, η έλλειψη
παροχών παιδείας, υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, δυσκολεύουν τη λειτουργία της
οικογένειας. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητη η συνεχής πάλη για την υποστήριξη των
γονιών και του ρόλου τους, με παροχή υπηρεσιών κοινωνικής φροντίδας, προστασία
από την εργοδοτική αυθαιρεσία, ωράρια που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες της
οικογένειας, παροχή γονεϊκών αδειών, επιδομάτων κ.λπ. Πάνω απ’ όλα, όμως, η
ίδια η κοινωνία πρέπει να καλλιεργεί στα μέλη της τις αξίες της αλληλεγγύης, της
υποστήριξης και της αλληλοβοήθειας, αξίες που παραδοσιακά η ελληνική κοινωνία
για ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους τις είχε, και τώρα, λόγω της κρίσης, τις ξαναθυμάται.
Κάθε παιδί, είτε έχει τους βιολογικούς του γονείς είτε όχι, πρέπει να είναι
ασφαλές και προστατευμένο και να έχει όλες τις ευκαιρίες για την ανάπτυξη της
προσωπικότητάς του. Γιατί μόνο τότε μια κοινωνία μπορεί να εξελιχθεί και να
ευημερεί πραγματικά.
Μαρία Καράβολα
