Αυτοί που δυσφημούν το Πολυτεχνείο είναι αυτοί που και σήμερα απειλούν
το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία του λαού
· Στις 17 Νοεμβρίου φέτος
συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση
που αποτέλεσε την κορύφωση της αντιστασιακής δράσης του ελληνικού λαού ενάντια
στη δικτατορία.
· Η
στρατιωτική δικτατορία που επιβλήθηκε στις 21 Απριλίου 1967 ήταν πρώτα και
κύρια μια δικτατορία της ελληνικής αστικής τάξης και ιδίως των εφοπλιστών,
καθώς αυτοί ήταν οι πραγματικοί στυλοβάτες της Χούντας. Ο Στρατής
Ανδρεάδης, ο πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, ήταν ο πραγματικός αρχηγός
της δικτατορίας, αυτός που καθόριζε την εξωτερική και οικονομική της πολιτική.
Γι’ αυτό και μετά την πτώση της Χούντας, οι επιχειρήσεις του αρχηγού της (όπως
η Εμπορική Τράπεζα) δημεύτηκαν από το ελληνικό κράτος.
Η αλήθεια αυτή για τον ρόλο του
εφοπλιστικού κεφαλαίου αποσιωπάται συστηματικά.
· Οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές από την πρώτη
ημέρα της δικτατορίας μπήκαν στον αγώνα. Ίδρυσαν
τη μαχητικότερη και μαζικότερη αντιδικτατορική οργάνωση, τις «Δημοκρατικές
Επιτροπές Αντίστασης», και με επικεφαλής τον αείμνηστο σύντροφο Γιάννη Βερούχη
έγραψαν ηρωικές σελίδες αντίστασης. Κατά την επτάχρονη δικτατορία, πολλοί
Τροτσκιστές δικάστηκαν και καταδικάστηκαν (η δίκη των 38 των ΔΕΑ), βασανίστηκαν
φρικτά, ή αναγκάστηκαν να διαφύγουν στο εξωτερικό και επικηρύχθηκαν. Αλλά ακόμα
και όταν η Ασφάλεια κατόρθωσε να χτυπήσει τα ΔΕΑ, πολλοί ήταν οι Τροτσκιστές
που συμμετείχαν ενεργά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Επίσης, πρωταγωνίστησαν
στην Εργατική Συνέλευση που έγινε μέσα στο Πολυτεχνείο. Η Εργατική Συνέλευση έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συμμετοχή της αθηναϊκής
εργατικής τάξης στην εξέγερση. Μοίρασε χιλιάδες προκηρύξεις σε χώρους
εργασίας, έθεσε εργατικά αιτήματα («Εργάτες-Αγρότες-Φοιτητές», «Ζήτω οι
εργατικές επιτροπές» κ.λπ.), ενώ καλούσε σε Γενική Απεργία στις 17 Νοεμβρίου. Το
Πολυτεχνείο δεν ήταν μόνο των φοιτητών αλλά ήταν και του αθηναϊκού εργαζόμενου λαού.
· Πολλά
από τα παραπάνω αποσιωπήθηκαν από την «επίσημη» ιστορία του Πολυτεχνείου, προκειμένου
να καπηλευτούν την αντίσταση ενάντια στη Χούντα συγκεκριμένες πολιτικές
δυνάμεις. Η ηγεσία του ΚΚΕ, που τα
τελευταία χρόνια έχει επιβάλει μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για τον εορτασμό του
Πολυτεχνείου, τότε κατηγορούσε εκείνους που κατέλαβαν το ίδρυμα ως «προβοκάτορες»
(Πανσπουδαστική Νο8), ενώ ενάντια στην κατάληψη ήταν και η ηγεσία του ΚΚΕ
εσωτερικού.
· Η εξέγερση των φοιτητών τον Νοέμβρη του 1973 μπορεί να μην
έφερε την άμεση πτώση της Χούντας, ράγισε
όμως τη σταθερότητα του καθεστώτος, ανοίγοντας τον δρόμο για την πτώση του, και
το σημαντικότερο, έφραξε τον δρόμο στη
«φιλελευθεροποίησή» του, δηλαδή, σε μια ελεγχόμενη μετάβαση στην αστική
δημοκρατία. Είναι αυτή η εξέγερση που σηματοδοτεί μια περίοδο ριζοσπαστικοποίησης και αγωνιστικής αφύπνισης της ελληνικής
εργατικής τάξης και της νεολαίας της. Από εκεί κι έπειτα, με μαχητικούς
αγώνες, κερδήθηκαν εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, και
γενικότερα καλυτέρευσε σε όλα τα επίπεδα η ζωή του εργαζόμενου λαού μας.
· Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, η μεγαλοαστική τάξη, διάφορα
αστικά επιτελεία (π.χ. ΜΜΕ), από κοινού με τους κάθε είδους ακροδεξιούς και
αντιδραστικούς, προσπαθούν συστηματικά
να απαξιώσουν το Πολυτεχνείο και τον ριζοσπαστισμό που αυτό έφερε στην ελληνική
κοινωνία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι χρησιμοποιούν κατά κόρον το
επιχείρημα ότι η «γενιά του Πολυτεχνείου» κατέστρεψε την Ελλάδα… Δεν θέλουν η νέα γενιά και ο ελληνικός λαός
να το θυμάται και να
παραδειγματίζεται από τις θυσίες εκείνων των αγωνιστών, γιατί συμβολίζει όλα
αυτά που αυτοί θέλουν και σήμερα να χτυπήσουν: ψωμί-παιδεία-ελευθερία!
· Το Πολυτεχνείο, 45 χρόνια
μετά, συνεχίζει να είναι επίκαιρο. Στα σημερινά χρόνια της ανεργίας, της
φτώχειας, της ιστορικής κρίσης του γερασμένου καπιταλισμού, ΤΟ
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ και δείχνει το δρόμο.
Μ. Σάκος
