Του Γιάννη
Βερούχη (1931-2010)
1) Πώς βλέπουμε τον κόσμο
● Για μας τους
Μαρξιστές, οι βασικότεροι γενικοί όροι για την μετάβαση μιας χώρας από τον
καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, είναι δύο.
▬ Πρώτον: Είναι
το μέγεθος του προλεταριάτου της χώρας και η ταξική του ιστορία και η ταξική
του διαπαιδαγώγηση.
▬ Και δεύτερον:
Είναι η οικονομική δύναμη της χώρας, η πολιτική και πολιτιστική της στάθμη, και
η πολιτική και κοινωνική ιστορία της.
▬ Ο πρώτος
όρος, είναι για την κατάληψη της εξουσίας. Δηλαδή να μπορεί αυτό το
προλεταριάτο να καταλάβει την εξουσία, και να μπορεί να την κρατήσει.
▬ Και ο
δεύτερος όρος, είναι για την εφαρμογή του σοσιαλισμού. Δηλαδή, η οικονομία της
χώρας και η πολιτική και κοινωνική της στάθμη, να επιτρέπουν την λειτουργία του
Σοσιαλιστικού κοινωνικού συστήματος, και να το οχυρώνουν από τον κίνδυνο του
εκφυλισμού του.
▬ Οι χώρες
που έχουν αυτούς τους όρους -περισσότερο από όλες τις άλλες- είναι οι
ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου και ιδιαίτερα οι χώρες της Ευρώπης που
συμπεριλαμβάνεται και η Ελλάδα.
▬ Γι’ αυτό
και αυτές οι χώρες –που έχουν τις περισσότερες προϋποθέσεις– θα είναι και οι
πρώτες στην μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.
Οι άλλες χώρες,
μέσα στην αλληλουχία της παγκόσμιας οικονομικής συνεργασίας, αργά ή γρήγορα θα
ακολουθήσουν.
▬ Έτσι βλέπουμε
τα πράγματα, και γι’ αυτό δεν τραβιόμαστε ιδιαιτέρως από το καθετί και που κάθε
φορά μπορεί να κινείται πάνω στη γη. Τα διάφορα κινήματα των καθυστερημένων
χωρών, τα συμπαθούμε μεν, τους συμπαραστεκόμαστε, αλλά η παγκόσμια υπόθεση του
σοσιαλισμού, δηλαδή η υπόθεσή μας, δεν πιστεύουμε ότι εξαρτάται από αυτά.
Γράφτηκε τον
Φεβρουάριο του 2003
2) Ο αγώνας μας είναι ταξικός
● Ο σκοπός της
ευρωπαϊκής αστικής τάξης είναι να χτυπήσει την ανεπτυγμένη πολιτικά και ταξικά
ευρωπαϊκή εργατική τάξη και να την αντικαταστήσει ή έστω να την αναμείξει με
μεγάλες εισαγόμενες μάζες ξένων καθυστερημένων εργατών: Γιατί φοβάται ότι η
οικονομική κρίση του συστήματός της, θα φέρει την κοινωνική κρίση του, που θα
εκδηλωθεί πρώτα με αγωνιστικά και μετά με επαναστατικά γεγονότα, τα οποία
προσπαθεί από τώρα με κάθε τρόπο να τα αποφύγει. Και το μόνο μέσο που της
απομένει είναι ο αγώνας της να αλλάξει τη σύνθεση της εργατικής τάξης στις
βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης.
▬ Αυτός ο
αγώνας των καπιταλιστών είναι αγώνας μιας τάξης εναντίον μιας άλλης τάξης. Όπως
και ο αγώνας της εργατικής τάξης εναντίον των σχεδίων των καπιταλιστών είναι
πάλι και αυτός, αγώνας μιας τάξης εναντίον μιας άλλης τάξης. Δηλαδή είναι
αγώνας ταξικός.
▬ Οι
καπιταλιστές όμως δεν μπορούν να αλλάξουν την εργατική τάξη τους, εάν δεν
εισάγουν και ενσωματώσουν καθυστερημένες ξένες εθνότητες από καθυστερημένες
χώρες.
Δηλαδή η
εισαγωγή ξένων καθυστερημένων εργατών και η ενσωμάτωση των ξένων καθυστερημένων
εθνοτήτων τους, για τους καπιταλιστές είναι ταυτόσημη.
Οπότε για τον
ίδιο λόγο και για την επαναστατική πρωτοπορία, η υπεράσπιση της ελληνικής
εργατικής τάξης με την αναμφισβήτητη μεγάλη υπεροχή της σε πολιτική και ταξική
συνείδηση έναντι των καθυστερημένων ξένων εργατών και των εθνοτήτων τους που
εισάγουν και ενσωματώνουν οι Έλληνες καπιταλιστές, είναι ταυτόσημη με την
υπεράσπιση της ελληνική εθνότητας.
Δηλαδή
υπερασπιζόμαστε τη διατήρηση της εθνότητας, διότι αυτή η διατήρηση είναι η
βασική προϋπόθεση για τη διατήρηση της ελληνικής εργατικής τάξης.
● Και
τώρα επαναλαμβάνουμε: Ότι ο αγώνας μας είναι εναντίον της αστική τάξης και
του καθεστώτος της. Δηλαδή είναι ένας αγώνας αποκλειστικά και μόνο ταξικός.
Ότι υπερασπιζόμενοι τη διατήρηση της ελληνικής εθνότητας υπερασπιζόμαστε τη
διατήρηση της ελληνικής εργατικής τάξης μας.
Και ότι η υπεράσπιση της πολιτικής και ταξικής υπεροχής και των κατακτήσεων
της ελληνικής εργατικής τάξης, μπαίνει πάνω απ’ όλα.
Γράφτηκε τον Νοέμβριο
του 2004
3) Η ομοφωνία σταλινισμού και καπιταλισμού
● Με την
κατάρρευση τη ΕΣΣΔ, αποκαλύφθηκαν τα αυθαίρετα προνόμια της κομματικής
σταλινικής γραφειοκρατίας, το ανελεύθερο σταλινικό καθεστώς, καθώς και τα
εγκλήματα σε βάρος όσων διαμαρτυρήθηκαν για την παραβίαση κάθε έννοιας
σοσιαλιστικής ισότητας.
Αυτή την
κατάσταση που δυστυχώς ήταν πραγματική, και αυτό το επιβεβαίωσε ο ρωσικός λαός:
Προσπάθησε να την αξιοποιήσει η παγκόσμια καπιταλιστική αντίδραση -κρυφά και
φανερά- παρουσιάζοντας τις σοσιαλιστικές ιδέες σαν ουτοπιστικές, και τη Ρωσική
επανάσταση σαν αντιδραστική ώστε να στερεώσει το δικό της καπιταλιστικό
κοινωνικό σύστημα.
Γι’ αυτό το
λόγο εμφάνισε το σταλινικό καθεστώς σαν γνήσιο τέκνο της Ρωσικής επανάστασης,
και τον Στάλιν σαν φυσικό κληρονόμο και συνεχιστή του Λένιν, ώστε να βγει το
συμπέρασμα ότι οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις ήταν και θα είναι ουτοπιστικές
αιματοχυσίες καταδικασμένες σε τραγική διάψευση.
● Εμείς οι
κομμουνιστές τροτσκιστές υποστηρίζαμε και υποστηρίζουμε, ότι το σταλινικό
καθεστώς δεν ήταν η φυσική συνέχεια της Ρωσικής επανάστασης αλλά το αντίθετό
της. Δηλαδή ότι ήταν μια αντεπανάσταση κατά της Ρωσικής επανάστασης, που για
λόγους όμως παραπλάνησης του ρωσικού λαού, διατήρησε όλα τα εξωτερικά σύμβολα της
επανάστασης: Και αυτή η αντεπανάσταση ήταν το προϊόν της απομόνωσης της Ρωσικής
επανάστασης, σε μια χώρα κατεστραμμένη από τον παγκόσμιο και τον εμφύλιο
πόλεμο, και καθυστερημένη οικονομικά, πολιτικά, τεχνικά, πολιτιστικά και
πολύπλευρα.
Δηλαδή υποστηρίζουμε
ότι η αποτυχία της Ρωσικής επανάστασης δεν οφείλεται στις ιδέες της και φυσικά
ούτε στην ίδια, αλλά σε αντικειμενικές αιτίες.
▬ Επίσης
πιστεύουμε, ότι όπως η Ρωσική επανάσταση στηρίχθηκε στη μελέτη της Κομμούνας
του Παρισιού, έτσι και οι επερχόμενες σοσιαλιστικές επαναστάσεις, θα στηριχθούν
στη μελέτη και των δύο προηγουμένων.
Για τις
σοσιαλιστικές επαναστάσεις δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να σταματήσουν αλλά θα
συνεχίσουν και δριμύτερες, διότι τις προετοιμάζει και τις γεννάει το ίδιο το
μελλοθάνατο καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα.
▬ Όσο για τα
ιστορικά λείψανα του σταλινισμού που υποστηρίζουν, ότι ο Στάλιν ήταν ο
συνεχιστής του Λένιν και της Ρωσικής επανάστασης: Εδώ ο σταλινισμός βρίσκεται
σε πλήρη ομοφωνία με τον καπιταλισμό που λέει τα ίδια πράγματα. Και αυτή η
ομοφωνία είναι εξευτελιστική για τον Σταλινισμό, διότι φανερά πλέον, επωμίζεται
το ρόλο του κοινού ψευδομάρτυρα του καπιταλισμού.
Γράφτηκε τον
Ιανουάριο του 2005
4) Η Ιστορία μας
● Στο γράψιμο
της ιστορίας ο καθένας έλκεται από τους ομοίους του. Οι μαχητές γράφουν για
τους μαχητές, τους αγώνες τους και τις θυσίες τους. Και αντίθετα οι άμαχοι, οι
δειλοί, οι βολεμένοι –όπως συχνά βλέπουμε–, αυτοί υμνούν τους ομοίους τους, και
διακατέχονται από μια βαθιά απέχθεια για τους αφοσιωμένους αγωνιστές και τις
θυσίες τους.
▬ Τροτσκιστής σημαίνει μαχητής. Κατά
συνέπεια η ιστορία των Τροτσκιστών, είναι μια ιστορία μαχητών που μπορεί να
γραφεί όμως, μόνο από αγωνιστές τροτσκιστές με μαχητικό πνεύμα και διάθεση.
Και αυτή η Ιστορία των Ελλήνων
Τροτσκιστών –που έχουν λαμπρή ιστορία με ιερές και αιματοβαμμένες παρακαταθήκες–
πρέπει να γραφεί και είναι αυτή που μας λείπει: Γιατί είναι
μια αναγκαιότητα της επαναστατικής προετοιμασίας.
Γράφτηκε τον
Μάρτιο του 2003
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών
κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία),
τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης
Γιάννης Βερούχης.
