 |
| Η φωτό είναι από την εποχή που οι σχέσεις υπουργού Εξωτερικών και υπουργού Άμυνας φαίνονταν άψογες… |
Η παραίτηση του υπουργού
Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά ήταν η πρώτη
σοβαρή απώλεια της κυβέρνησης Τσίπρα
σε επίπεδο προσώπων. Ο Κοτζιάς ουσιαστικά
υποχρεώθηκε σε παραίτηση όταν ο
πρωθυπουργός τον άφησε ακάλυπτο στην
κόντρα του με τον Καμμένο, η οποία είδε
το φως της δημοσιότητας. Ο καβγάς μεταξύ
των δύο είχε αφορμή τα
μυστικά κονδύλια,
ωστόσο οι αιτίες είναι άλλες.
Ως υπουργός Εξωτερικών,
ο Κοτζιάς είχε αναλάβει από ένα σημείο
και μετά μια πολύ συγκεκριμένη αποστολή:
να ευθυγραμμίσει την εξωτερική πολιτική
της χώρας με την αμερικανική στρατηγική
στην περιοχή (βλ. Μακεδονικό, ενίσχυση
της αμερικανικής παρουσίας στην Ελλάδα
και τα Βαλκάνια, άξονας
Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου κ.λπ.).
Υπήρχε η ελπίδα ότι αυτό θα άμβλυνε
τις πιέσεις των Ευρωπαίων «δανειστών»
και θα προσέφερε πλεονεκτήματα στον
ανταγωνισμό με την Τουρκία, αλλά και
όσον αφορά το «ειδικό βάρος» του ελληνικού
καπιταλισμού στην περιοχή. Η πολιτική
αυτή προωθήθηκε επιτυχημένα μέχρις
ενός σημείου, αλλά στην πορεία προέκυψαν
περιπλοκές. Η Συμφωνία των Πρεσπών
επί της ουσίας δεν είναι αποδεκτή από
τον γειτονικό λαό, ο τσαμπουκάς του
Ερντογάν δεν μειώθηκε, ενώ και οι
πολυαναμενόμενες αμερικανικές επενδύσεις
δεν βρίσκονται καθ’ οδόν. Στο μεταξύ,
στον βωμό της προσέγγισης με τις ΗΠΑ
θυσιάστηκαν και οι ελληνο-ρωσικές
σχέσεις, τη στιγμή που η ρωσική παρουσία
στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και Ανατολική
Μεσόγειο ενισχύεται.
Ο Καμμένος, που συνδέει
την επιβίωση του κόμματός του με το
Μακεδονικό, άδραξε την ευκαιρία και,
προκειμένου να αποδείξει στον Τσίπρα
ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να τον
ξεφορτωθεί, χτύπησε τον Κοτζιά. Ο Τσίπρας,
ιεραρχώντας ως πιο σημαντική σε αυτή
τη φάση την ευστάθεια της κυβέρνησης,
κράτησε τον Καμμένο και απέπεμψε με τον
τρόπο του τον Κοτζιά. Φυσικά, ρόλο έπαιξαν
και διάφορα κέντρα, εκδοτικά και άλλα,
που έριξαν λάδι στη φωτιά προκειμένου
να σπρώξουν την κυβέρνηση στη μια ή την
άλλη κατεύθυνση. Τέλος, δεν πρέπει να
υποτιμώνται και οι προσωπικές φιλοδοξίες
του Κοτζιά, που θέλει να παραμείνει
ζωντανός πολιτικά σε περίπτωση ήττας
του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.
Πάντως, ανεξαρτήτως
προσώπων, ο εξωτερικός σχεδιασμός του
ελληνικού καπιταλισμού παρουσιάζει
τον ίδιο τυχοδιωκτικό και θνησιγενή
χαρακτήρα που παρουσιάζει και ο
εσωτερικός.
Πάρις Δάγλας
