 |
| Η Ελλάδα δεν μπορεί
να αποκτήσει ισχυρή βιομηχανία υπό συνθήκες μνημονίου και με την Ε.Ε. να απαγορεύει την κρατική στήριξη της παραγωγής |
Η επαναλειτουργία του
εργοστασίου της Ελληνικής Βιομηχανίας
Ζάχαρης (ΕΒΖ) στην Ορεστιάδα είναι μια
από τις ελάχιστες αποφάσεις που πάρθηκαν
τα τελευταία χρόνια για την αναζωογόνηση
της βιομηχανικής παραγωγικής βάσης της
χώρας. Από τις στήλες της Σοσιαλιστικής
Προοπτικής μας έχουμε τονίσει
επανειλημμένως ότι το άνοιγμα των
κλειστών εργοστασίων είναι το υπ’
αριθμόν ένα μέτρο για την επιβίωση της
ελληνικής εργατικής τάξης αλλά και
της χώρας μας συνολικά.
Ωστόσο, η προσπάθεια
διάσωσης της ΕΒΖ ήταν από την αρχή
υπονομευμένη. Για να είναι το εργοστάσιο
της Ορεστιάδας βιώσιμο, έπρεπε να αυξηθεί
σημαντικά η καλλιέργεια ζαχαρότευτλων.
Όμως, με τους τευτλοπαραγωγούς απλήρωτους
και χωρίς
κανένα σχέδιο ενθάρρυνσης
της παραγωγής από την κυβέρνηση, κάτι
τέτοιο δεν έγινε. Πρόσφατα η διοίκηση
παρουσίασε νέο επιχειρηματικό πλάνο
που προβλέπει λειτουργία μόνο του
εργοστασίου στο Πλατύ Ημαθίας. Με την
Κομισιόν να απαγορεύει την κρατική
επιχορήγηση της εταιρείας και τη διοίκηση
του Χρηματιστηρίου να αναστέλλει τη
διαπραγμάτευση της μετοχής της, είναι
φανερό ότι πάνε την ΕΒΖ για οριστικό
λουκέτο.
Μέσα στο πλαίσιο του
μνημονίου και μιας Ε.Ε. που απαγορεύει
ουσιαστικά στην Ελλάδα να έχει βιομηχανία,
πάμε για ένα τριτοκοσμικό επίπεδο
διαβίωσης. Για να υπάρξει (ή μάλλον να
ξαναϋπάρξει) βιομηχανία στην Ελλάδα
απαιτούνται: ντόπιες πρώτες ύλες σε
καλή τιμή, άρα αναδιοργάνωση του αγροτικού
και εξορυκτικού τομέα, δυνατότητα φθηνής
χρηματοδότησης από ένα δημόσιο τραπεζικό
σύστημα και επιχορήγησης απευθείας από
το κράτος, άνοιγμα των κλειστών εργοστασίων
είτε μέσω κρατικοποίησης είτε μέσω
αυτοδιαχείρισης από τους ίδιους τους
εργάτες, προστασία (με δασμούς και άλλα
μέσα) από τις εισαγωγές που λειτουργούν
ανταγωνιστικά προς την εγχώρια παραγωγή,
καθώς και ένα τολμηρό σχέδιο προώθησης
των βιομηχανικών εξαγωγών. Τίποτα
απ’ αυτά δεν μπορεί να γίνει υπό συνθήκες
μνημονιακής λιτότητας και επιτήρησης
από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Αντίθετα, προϋπόθεση για να γίνουν πράξη
αυτά είναι να τα διεκδικήσει και να
τα επιβάλει η εργατική τάξη της χώρας,
προχωρώντας σε αυτή την πάλη της ακόμη
παραπέρα και απαιτώντας τελικά την
κρατικοποίηση των στρατηγικών τομέων
της παραγωγής, με εργατικό έλεγχο και
κεντρικό σχέδιο, σαν μοναδική διέξοδο
απέναντι στο σημερινό βαθιά παρηκμασμένο
και άκρως παρασιτικό καπιταλιστικό
σύστημα.
Πάρις Δάγλας
