Η
σύγχυση και οι διαμάχες ανάμεσα στις
άρχουσες τάξεις, ευκαιρία για να περάσει
το ευρωπαϊκό προλεταριάτο στην αντεπίθεση
 |
| Η
τεράστια επιτυχία της γενικής απεργίας στη Γαλλία ενάντια στις «μεταρρυθμίσεις» στο εργασιακό, όπου δυναμικό παρών έδωσε και η νεολαία, δείχνει ότι ένας νέος άνεμος αντίστασης φυσάει στην Ευρώπη |
Μετά την Πορτογαλία, σε μια ακόμα «μνημονιακή» χώρα, τέταρτη στη σειρά, την Ιρλανδία, που ήταν μάλιστα το πρότυπο της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των Ευρωπαίων καπιταλιστών, ο λαός καταδίκασε τη δεξιά κυβέρνηση εξαιτίας των δεινών που προκάλεσε με την πολιτική των μνημονίων και έκανε μια γενναία στροφή προς τα αριστερά, αναδεικνύοντας μάλιστα στη Βουλή και δυνάμεις του μαρξιστικού χώρου, προσκείμενες στον τροτσκισμό.
Από την άλλη, μια σειρά γεγονότα έδειξαν την ανικανότητα μιας κατ’ επίφαση
«ενωμένης» Ευρώπης να υπερασπιστεί όλα αυτά τα περί «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»
που ευαγγελιζόταν.
Οι προσφυγικές ροές από τη Μέση Ανατολή ενέτειναν τις τάσεις
ευρωσκεπτικισμού, οι οποίες είχαν ήδη φανεί προ πενταετίας λόγω της
οικονομικής κρίσης. Παρά τις εξαγγελίες της Μέρκελ για μια ανοιχτή σε πρόσφυγες
και μετανάστες Γερμανία, με τα πρώτα προσφυγικά κύματα φάνηκαν όλες οι
αδυναμίες ενσωμάτωσης αυτού του εργατικού δυναμικού στην ήδη πληγωμένη
οικονομικά και κοινωνικά καπιταλιστική Ευρώπη. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες
αυστηροποίησαν τις νομοθεσίες τους και αρνήθηκαν να δεχθούν πρόσφυγες,
εγκλωβίζοντάς τους τελικά στην Ελλάδα. Αποδείχτηκε η αδυναμία ύπαρξης μιας
ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής, καθώς Αυστρία και χώρες του πρώην ανατολικού
μπλοκ έκλεισαν μονομερώς τα σύνορά τους, αν και πολλές από τις τελευταίες δεν
είχαν μεταναστευτικές ροές και δεν υπήρχε καμιά πρόθεση των προσφύγων να
εγκατασταθούν σε αυτές. Αυτές οι μονομερείς αποφάσεις είναι αποτέλεσμα και της ανόδου της
ακροδεξιάς, η οποία δεν εντάσσεται στο πλαίσιο του μεταναστευτικού ζητήματος,
αλλά στο πλαίσιο μιας προετοιμασίας της αστικής τάξης να εντείνει τις
επιθέσεις της στο εργατικό κίνημα, που τον τελευταίο καιρό δείχνει όλο και περισσότερο
τη δύναμή του.
Η αναπόφευκτη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιταχύνεται επίσης και από τις αντιθέσεις
μεταξύ του πολύ μεγάλου διεθνοποιημένου κεφαλαίου, που έχει συμφέρον
από τα ανοιχτά σύνορα και την ασιατοποίηση της Ευρώπης, και του ντόπιου
κεφαλαίου, το οποίο με τις ακολουθούμενες πολιτικές βλέπει ότι έρχεται
η εξαφάνισή του.
Ενώ λοιπόν οι αστικές επιθέσεις εντείνονται, η εργατική τάξη
κινητοποιείται αμυνόμενη σε όλη την Ευρώπη. Εκπαιδευόμενοι γιατροί
στην Αγγλία, οδοκαθαριστές στην Μάλαγα, εργαζόμενοι στα μετρό της Ισπανίας,
ελεγκτές της εναέριας κυκλοφορίας σε Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα,
Ουγγαρία, κ.λπ., με αποκορύφωμα την τεράστιας επιτυχίας και δυναμικής
γενική απεργία στη Γαλλία ενάντια στις «μεταρρυθμίσεις» στο εργασιακό
που προωθεί η κυβέρνηση. Ενωμένα τα εργατικά συνδικάτα CGT και FO,
με τις φοιτητικές οργανώσεις UNEF και UNL, κατέβηκαν σε
διαδηλώσεις σε όλη τη Γαλλία στις 9 Μαρτίου, μερικές από τις οποίες χτυπήθηκαν
με δακρυγόνα από την αστυνομία. Έχει ανακοινωθεί συνέχεια των κινητοποιήσεων
για τις 12 και 31 Μαρτίου. Η γαλλική κυβέρνηση αναγκάστηκε να
οπισθοχωρήσει αποσύροντας προσωρινά το νομοσχέδιο, το οποίο προέβλεπε
αύξηση των ωρών εργασίας, μειωμένες αποζημιώσεις, καταχρηστικές απολύσεις,
μείωση μισθών, δυνατότητα εργασίας έως και 12 ώρες ημερησίως. Όπως λένε και τα
γαλλικά συνδικάτα, οι εργατικές κατακτήσεις πάνε 100 χρόνια πίσω.
Οι απεργιακές κινητοποιήσεις αυξάνουν μέρα με τη μέρα σε όλη την Ευρώπη, αποκτώντας
σημαντικά ποιοτικά χαρακτηριστικά, όχι μόνο ως προς την υιοθέτηση και πολιτικών
διεκδικήσεων εκτός των οικονομικών, αλλά και ως προς το επίπεδο οργάνωσής τους. Τελευταία
οι εργατικές κινητοποιήσεις ενοποιούνται και με άλλες κοινωνικές ομάδες, όπως
μαθητές, σπουδαστές και αγρότες.
Είναι βέβαιο πως η πάλη των τάξεων θα ενταθεί. Το κεφάλαιο προετοιμάζει να
ρίξει και τις ακροδεξιές εφεδρείες του ενάντια στην εργατική τάξη. Μα και η
εργατική τάξη βγαίνει σε αγώνες, όλο και πιο οργανωμένη. Αυτή η ευρωπαϊκή
οικονομική κρίση είναι μια ευκαιρία σημαντική για την εργατική τάξη να
αντεπιτεθεί συγκροτημένα, κάτω από μια επαναστατική ηγεσία και να αλλάξει μια
για πάντα το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, ιδρύοντας τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές
Πολιτείες της Ευρώπης.
Χρήστος Χατζής
