Του
Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1)
Οι κινεζικές εισαγωγές
 |
Κάθε
πρωί όλοι οι εργαζόμενοι του κάθε εργοστασίου της Κίνας, σε στρατιωτική
παράταξη και στάση προσοχής, τραγουδούν ομαδικά τον ειδικό ύμνο του
εργοστασίου
με το οποίο υμνείται ονομαστικά: Ο εργοδότης του εργοστασίου,
ο διευθυντής και το «Κομμουνιστικό» Κόμμα της Κίνας. Κάθε απουσία θεωρείται
ανταρσία και
τιμωρείται από πρόστιμο έως φυλάκιση.
|
Αυτές
οι εισαγωγές ευθύνονται για την έως τώρα καταστροφή των μικρών βιοτεχνιών και
εμπορικών επιχειρήσεων, τη γενική αποβιομηχάνιση της χώρας μας, και την
καλπάζουσα αύξηση της ανεργία. Και μελλοντικά αυτές οι εισαγωγές θα γίνουν
ακόμα πιο υπεύθυνες, για την επερχόμενη βαθύτατη καταστροφή της χώρας μας.
Τα
κινεζικά προϊόντα είναι τα φυσικά παράγωγα ενός καθεστώτος, που είναι ένα
μείγμα της πλέον κτηνώδους καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της πλέον κτηνώδους
κρατικής σταλινικής βίας, υποταγής και βαρβαρότητας.
Οι
τιμές των κινεζικών προϊόντων είναι διαμορφωμένες, από τους εργατικούς μισθούς
και τις συνθήκες εργασίας στην Κίνα, οι οποίες είναι: Η 14ωρη υποχρεωτική
καθημερινή εργασία και τις 7 ημέρες την εβδομάδα, για έναν μισθό 100 ευρώ το
μήνα και με διαγραμμένες από το λεξιλόγιο του καθεστώτος, τις λέξεις: Πληρωμή υπερωριών,
θερινή άδεια, εορταστικό δώρο, αποζημίωση απόλυσης, οικογενειακό επίδομα, υγειονομική
κοινωνική ασφάλιση και συνταξιοδότηση.
Επίσης
είναι η τιμωρία του προστίμου σε όποιον μιλήσει στο διπλανό του σε ώρα εργασίας,
και σε όποιον κάνει χρήση της τουαλέτας συχνότερα από τετράωρο.
Και
πάνω απ’ όλα είναι η απαγόρευση του δικαιώματος οποιασδήποτε μορφής
διαμαρτυρίας, στάσης εργασίας, απεργίας κ.λπ. Κάθε τέτοια περίπτωση την αναλαμβάνει
το δικαστικό και σωφρονιστικό σύστημα του καθεστώτος… Όπου ο ένοχος φυλακίζεται
και εάν τα όργανά του είναι υγιή, εξαφανίζεται.
Το
κινεζικό κράτος είναι συνδεδεμένο με το παγκόσμιο κέντρο εμπορίου ανθρωπίνων
οργάνων του Λονδίνου, και ρυθμίζει τις εκτελέσεις των φυλακισμένων, ανάλογα με
τα ζητούμενα μοσχεύματα τα οποία πουλάει. Και οι ετήσιες εκτελέσεις φυλακισμένων
είναι αναρίθμητες.
Οι
οικονομική καταστροφή ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, από την
ανεξέλεγκτη εισβολή των κινεζικών προϊόντων, είναι έργο των οικονομικών
συμφερόντων μιας ολιγάριθμης ομάδας Ελλήνων μεγαλοκαπιταλιστών: Που κατέχουν
τον εμπορικό στόλο και διευθύνουν την ελληνική κυβέρνηση.
Τον
Μάιο του 2005, όταν εκδηλώθηκε στην Ελλάδα η πρώτη διαμαρτυρία κατά της εισβολής
των κινεζικών προϊόντων, ο Κινέζος πρεσβευτής στην Ελλάδα εδήλωσε στον Τύπο: «Κακώς ορισμένοι Έλληνες
διαμαρτύρονται για την εισαγωγή των κινεζικών προϊόντων στην Ελλάδα. Διότι με
την ελληνική κυβέρνηση ήδη έχουμε συμφωνήσει γραπτά ότι εσείς θα δέχεστε τα
προϊόντα μας, και εμείς θα χρησιμοποιούμε για τις θαλάσσιες μεταφορές μας τα
ελληνικά πλοία». Δηλαδή ο Κινέζος πρεσβευτής ήδη έχει επιβεβαιώσει τις καταγγελίες
μας.
Υπηρέτης
όμως των συμφερόντων των εφοπλιστών δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, αλλά είναι και
όλα τα κόμματα της βουλής. Δηλαδή είναι όλοι αυτοί οι «φίλοι του λαού» που όταν
αυτός καταστρέφεται από τις κινεζικές εισαγωγές αυτοί δε βγάζουν τσιμουδιά. Με εξαίρεση
την ηγεσία του ΚΚΕ που λόγω της εντελώς δικής της αντίληψης, που έχει περί του
κομμουνισμού…! θεωρεί τα κινεζικά εισαγόμενα,… προϊόντα κομμουνιστικής χώρας…!
Για
την αντιμετώπιση του κινεζικού κινδύνου υπάρχουν δύο αντιλήψεις. Πρώτον! Κατά τους καπιταλιστές,
η εισβολή των κινεζικών προϊόντων οφείλεται στην αδυναμία της Ελλάδας να την
αναχαιτίσει, λόγω των πολύ μεγάλων ελληνικών εργατικών μισθών -κατ’ αυτούς-, και
της πολύ μικρής παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας. Και παντοιοτρόπως
συνιστούν και προωθούν την κινεζοποίηση του εργαζόμενου ελληνικού λαού, γι’
αυτό άλλωστε και προωθούν την εισαγωγή τεραστίων μαζών ξένων εργατών,
πρωτόγονων, φτηνών και υποτακτικών.
Γι’
αυτό αν παρατηρήσουμε προσεχτικά θα δούμε, ότι η εισαγωγή φτηνών κινεζικών
προϊόντων και φτηνών ξένων εργατών, υποστηρίζεται και ενθαρρύνεται από τα ίδια
πολιτικά κέντρα.
Οπότε
αυτές οι δύο εισαγωγές, δεν είναι ανεξάρτητες αλλά συγκλίνουν και προετοιμάζουν
την κτηνώδη κινεζοποίηση της Ελλάδας.
Δεύτερον:
Κατά τα συμφέροντα του εργαζόμενου ελληνικού λαού όμως, η αντιμετώπιση των κινεζικών
εισαγωγών δεν είναι θέμα ανταγωνιστικότητας προς την Κίνα. Αλλά είναι θέμα
απαγόρευσης της εισαγωγής των κινεζικών προϊόντων, για την προστασία του εργαζόμενου
ελληνικού λαού από την καταστροφή. Άλλωστε δεν υπάρχει πιο δίκαια και πιο
ανθρωπιστική πράξη, από το να απορριφθούν οι εισαγωγές προϊόντων που έχουν
παραχθεί με αυτά τα βάρβαρα, κτηνώδη και εγκληματικά μέσα του καθεστώτος της Κίνας.
Ο ελληνικός λαός οφείλει να αγωνιστεί για την σωτηρία του. Ποτέ δεν είναι αργά…
2)
Αλήθειες και ψέματα
Εμείς
επαναλαμβάνουμε συνέχεια ότι τα πλούτη της αστικής τάξης συνεχώς αυξάνονται,
και ότι τα εισοδήματα της εργατικής τάξης και των λοιπών εκμεταλλευομένων του
κεφαλαίου συνεχώς μειώνονται.
Η
αστική τάξη επαναλαμβάνει και αυτή συνέχεια, ότι η παραγωγή στην Ελλάδα
επιβαρύνεται με ένα πολύ υψηλό κόστος εργασίας (μισθοί, κοινωνικές ασφαλίσεις
κ.λπ.), ότι κινδυνεύει άμεσα η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, και
ότι απαιτείται το συντομότερο η ελάφρυνση του κόστους εργασίας.
Ο
Πρωθυπουργός επαναλαμβάνει και αυτός σε κάθε ευκαιρία τα επιχειρήματα της αστικής
τάξης, τελειώνοντας πάντα με τη φράση: «Απαιτούνται θυσίες απ’ όλους. Πάνω απ’
όλα η Ελλάδα». Και φυσικά «θυσίες απ’ όλους» εννοεί από εμάς…
Η εργατική τάξη μας φυσικά
δεν καθορίζει τα δικαιώματά της ανάλογα με τα μεροκάματα των πιο κακοπληρωμένων
εργατών της οποιασδήποτε ασιατικής χώρας.
Έχει
όμως μεγάλη σημασία, να ξέρουν οι Έλληνες εργάτες εάν η ελληνική αστική τάξη
(για το κόστος εργασίας) λέει αλήθεια ή ψέματα, ώστε να καθορίσουν ανάλογα το ύψος των διεκδικήσεών τους και την
τακτική τους. Γι’ αυτό λοιπόν διαβάστε και κρίνετε αμερόληπτα και μόνοι σας.
Αναδημοσίευση
από το «Βήμα», 30 Ιουλίου 1999.
«Σύμφωνα με τα πλέον
πρόσφατα στοιχεία της Eurostat,
της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το κόστος στης
εργασίας στον δευτερογενή τομέα, συμπεριλαμβανομένων των πάσης φύσεως
επιδομάτων και επιχορηγήσεων σε χρήμα ή και σε είδος, καθώς και των
ασφαλιστικών εισφορών, είναι κατά 50% χαμηλότερο στη χώρα μας για τους εργοδότες
και ανέρχεται σε 9,6 ecu
ωριαίως σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό όρο, που φθάνει στα 20,2 ecu».
Συγκριτικός
πίνακας του ωριαίου κόστους εργασίας σε ecu
ΕΕ
15 20,2
Ζώνη
ευρώ 21,6
Βέλγιο 24,8
Δανία 23,0
Γερμανία 26,5
Ελλάδα 9,6
Ισπανία 14,9
Ιρλανδία 13,8
Ιταλία 17,2
Λουξεμβούργο 19,3
Ολλανδία 22,6
Αυστρία 24,6
Πορτογαλία 6,1
Φινλανδία 19,7
Σουηδία 23,9
Αυτή
είναι η αλήθεια
Και όμως η ελληνική
αστική τάξη -από ληστρική διάθεση κινούμενη- για να αυξήσει ακόμα περισσότερο
τα τεράστια κέρδη της, παρόλο ότι στη βιομηχανία έχει αυξημένα κέρδη έναντι του
1998 κατά 23% («Βήμα»
7/8/99), και παρόλο ότι τα γιγάντια κεφάλαια των τραπεζών (κατά την «Καθημερινή¨13/8/99)
«αναμένουν το 1999 τριπλασιασμό κερδών
σε σχέση με το 1998»: Η ελληνική αστική τάξη προετοιμάζει νομοθετικά δια της κυβερνήσεώς της την κατάργηση του
υποχρεωτικού κατωτάτου ορίου για τους νεοπροσλαμβανόμενους, την κατάργηση κάθε
φραγμού στις απολύσεις, τη μείωση του εργοδοτικού ποσοστού στην κοινωνική
ασφάλιση των εργαζομένων, και τη μείωση των νέων συντάξεων.
Το
δικό μας συμπέρασμα
Πέραν
από τα τερατώδη ψέματα «περί του μεγάλου εργατικού κόστους παραγωγής» κ.λπ., είναι τόσο μεγάλα τα κέρδη της ελληνικής αστικής
τάξης και τέτοια τα περιθώρια νέων και σοβαρών διεκδικήσεων της εργατικής
τάξης: Ώστε εάν υπήρχε μια στοιχειωδώς τίμια εργατική ηγεσία που να ήθελε
πραγματικά –στα έργα και όχι στα λόγια- να οργανώσει την πάλη της εργατικής
τάξης, η τάξη μας θα σημείωνε νέες και μεγάλες εργατικές κατακτήσεις. Μια τέτοια
ηγεσία όμως σήμερα, πρέπει να διαθέτει μια αντίσταση υποταγής στο κεφάλαιο, και
εργατικές επαναστατικές ιδέες. Και είναι αυτό ακριβώς που λείπουν, και αυτά
ακριβώς που πρέπει να αποκτηθούν.
3)
Μια αναγκαία ενδοσκόπηση
Δύο
βασικά στοιχεία που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα της ελληνικής
εθνότητας είναι: Τα 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς. Και εντελώς ιδιαίτερα, είναι
το πνεύμα της τόλμης, της θυσίας και της αυταπάρνησης, που άφησε πίσω της η
ελληνική επανάσταση του 1821.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με
αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την
πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος,
δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης. Τα άρθρα που δημοσιεύουμε σε αυτό το
φύλλο μας έχουν γραφτεί τον Μάρτιο του 2007 το πρώτο, τον Σεπτέμβριο του 1999
το δεύτερο και τον Σεπτέμβριο του 2006
το τρίτο.
