 |
| Σε μια κοινωνία που θέλει να λέει ότι είναι πολιτισμένη, δεν είναι δυνατόν η προστασία των παιδιών να έχει αφεθεί στην «ιδιωτική πρωτοβουλία» |
Όταν συγκροτήθηκε το ελληνικό κράτος, μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, ο τότε ηγέτης Καποδίστριας από τα πρώτα καθήκοντα που ανέλαβε ήταν η δημιουργία ορφανοτροφείων για την περίθαλψη και την αποκατάσταση των ορφανών του πολέμου. Στις μέρες μας ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης, οπαδός του ακραίου φιλελευθερισμού και του δόγματος «μικρό κράτος», είναι αυτός που ρίχνει τη χαριστική βολή σε ό,τι έχει να κάνει με την προστασία των παιδιών που η ζωή τούς στέρησε τη γονική φροντίδα.
Η υπόθεση της «Κιβωτού» (που σε επίπεδο έρευνας των καταγγελιών αρμόδιες είναι οι αρχές και όχι τα ΜΜΕ) αποδεικνύει ότι το υποτιθέμενο ευρωπαϊκό-«πολιτισμένο» ελληνικό κράτος έχει εκχωρήσει μια από τις βασικές ευθύνες του, αυτή της μέριμνας και προστασίας των παιδιών, σε ΜΚΟ (μη κυβερνητικές οργανώσεις).
Το «επιτελικό κράτος» των «αρίστων», αφού πρώτα διέλυσε κάθε ίχνος κοινωνικής πρόνοιας, ό,τι είχε απομείνει από τα χρόνια του μνημονίου, τώρα τελείως υποκριτικά σκύβει πάνω στο δράμα των μικρών παιδιών της «Κιβωτού», αναθέτοντας την προστασία τους σε γνωστή εφοπλιστική οικογένεια. Το «επιτελικό κράτος», επίσης, δεν δίστασε να ψηφίσει νόμο που επιτρέπει την παιδική εργασία, με το πρόσχημα της πρακτικής άσκησης, κυρίως για παιδιά που ζουν σε δομές. Έναν νόμο που φυσικά δεν άργησαν να εκμεταλλευτούν οι καπιταλιστές του τουρισμού.
Η προστασία και η ασφάλεια των παιδιών είναι θέμα που αφορά την κοινωνία και αποτελεί έναν πολύ σημαντικό δείκτη για το πού αυτή βρίσκεται. Μια κοινωνία βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης δεν μπορεί να έχει διαφορετικό πρόσωπο απέναντι στα παιδιά. Τα βλέπει σαν απειλή, κι ένας βασικός στόχος της είναι να υποτάξει το από τη φύση ανεξάρτητο πνεύμα τους, με πολλούς τρόπους. Αυτοί που αλλάζουν τις συνθήκες σε μια κοινωνία δεν είναι οι πάμπλουτοι δήθεν ευαίσθητοι φιλάνθρωποι, που έχουν συγκεντρώσει τα αμύθητα πλούτη τους από την εκμετάλλευση συνανθρώπων τους, ούτε οι κυβερνώντες, που είναι απλοί υπάλληλοί τους. Αλλά είναι ο απλός κόσμος, που μοχθεί καθημερινά. Που αν από απαθείς παρατηρητές μετατραπούν σε μαχητές, αν αφυπνιστούν και διεκδικήσουν, τότε μόνο θα ξεφύγουμε από την παρακμή. Τότε μόνο θα είναι ασφαλή όλα τα παιδιά, σε μια κοινωνία που θα στηρίζει πάνω τους τις προσδοκίες της για μια καλύτερη ζωή για όλους!
Μαρία Καράβολα
