Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι ο αντεργατικότερος της Ευρώπης
● Αναδημοσιεύουμε στοιχεία του Επενδυτή 9/3/96, που προέρχονται από το «ΔΕΛΤΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ», που είναι από τα εγκυρότερα εσωτερικά όργανα ενημέρωσης της ελληνικής αστικής τάξης:
«Η πραγματική αμοιβή κατά κεφαλήν των μισθωτών στην Ελλάδα μειώθηκε συνολικά κατά 12% την περίοδο 1986-1994. Αντίθετα, στις άλλες χώρες της Ευρώπης, η αμοιβή των μισθωτών αυξήθηκε κατά 11,6%. Τα στοιχεία αυτά περιέχονται σε μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Δελτίο της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. Όπως προκύπτει από τη μελέτη, το εργατικό κόστος στην Ελλάδα ήταν την περίοδο 1974-1985 το 77% του κόστους στις χώρες του ΟΟΣΑ, ενώ το 1994 μειώθηκε σε 65,4%.
Αντίθετα, το ποσοστό κερδοφορίας στον επιχειρηματικό τομέα στην Ελλάδα είναι υψηλότερο του μέσου όρου των επτά περισσότερο αναπτυγμένων χωρών (G7), αλλά και των χωρών της Ε.Ε. και του ΟΟΣΑ.
Συγκεκριμένα, το ποσοστό κέρδους στην Ελλάδα την περίοδο 1987-1994 ανέρχεται σε 20,1%, ενώ στις χώρες του G7 το ποσοστό είναι 15,3% και στις χώρες του ΟΟΣΑ 15,2%.
Από τη μελέτη αποκαλύπτεται ότι στην Ελλάδα υπάρχει η χαμηλότερη φορολογία στα εισοδήματα και κέρδη από επιχειρηματικές δραστηριότητες. Έτσι, ενώ σε 22 χώρες του ΟΟΣΑ το ποσοστό φορολογίας, ως ποσοστό του ΑΕΠ, ανέρχεται σε 14,8%, στην Ελλάδα είναι μόλις το 6,5% του ΑΕΠ (στοιχεία για το έτος 1996)».
● Τα στοιχεία αυτά μάς δείχνουν ότι:
1) Οι μισθοί και τα μεροκάματα των Ελλήνων εργατών μειώθηκαν κατά 12%.
2) Τα κέρδη των Ελλήνων καπιταλιστών υπερβαίνουν τα κέρδη των Ευρωπαίων κατά 47%.
3) Και οι φόροι που πληρώνουν σε σύγκριση με τους Ευρωπαίους καπιταλιστές ήταν μόνο το 39%.
Η κατάσταση αυτή αποδεικνύει τη ληστρική αρπακτικότητα, το πνεύμα της ευκαιριακής ωμότητας και τη θρασύτητα των Ελλήνων καπιταλιστών.
● Η ληστεία, όμως, αυτή της ελληνικής εργατικής τάξης και ολόκληρου του εργαζόμενου ελληνικού λαού, έγινε δυνατή μόνο με τον αντικειμενικά εναρμονισμένο ρόλο όλων των πολιτικών κομμάτων που στηρίζουν το κοινωνικό σύστημα. Και των τριών αστικών πολιτικών κομμάτων, Ν.Δ., Πολ. Αν. και ΠΑΣΟΚ και των ρεφορμιστικών κομμάτων ΚΚΕ και Συνασπισμού, παρά τις επιτηδευμένες κραυγές των ρεφορμιστικών κομμάτων περί του αντιθέτου.
Συνυπεύθυνοι, όμως, συμπληρωματικά για αυτή τη ληστεία των καπιταλιστών, είναι και αυτοί που διαμέσου των «επαναστατικών κραυγών» τους, στήριξαν εκλογικά το σημερινό κυβερνών κόμμα ή το εξωράισαν πολιτικά ή ακόμα χειρότερα συνεχίζουν να το εξωραΐζουν. Όλοι αυτής της κατηγορίας είναι οι πιο κατάπτυστοι και οι πιο ύπουλοι εχθροί της εργατική τάξης.
Γράφτηκε τον Απρίλιο του 1996
2) Ο θάνατος του Θύμιου Αδραμυτίδη
▬ Το 1944 ήταν το αποκορύφωμα των δολοφονιών των Κομμουνιστών Τροτσκιστών από την σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ.
Οι σύντροφοί μας όπως και ο Αδραμυτίδης –που ιστορικά επαληθεύτηκαν πλήρως– τότε υποστήριζαν: «Ότι ο Αγγλικός στρατός και η αστική κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου που έφερνε από την Αίγυπτο, ερχόντουσαν για να σταθεροποιήσουν τον ετοιμόρροπο καπιταλισμό, και αυτό μπορούσαν να το κατορθώσουν μόνο με τη βία και την αιματηρή καθυπόταξη του ελληνικού λαού».
▬ Αυτή η πολιτική θέση τους όμως δεν ήταν καθόλου ευθύγραμμη με τις διακηρύξεις της Σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ, που υποστήριζε: «Ότι οι εγγυητές της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης στην Ελλάδα, ήταν ο Συμμαχικός “απελευθερωτικός” Αγγλικός στρατός και η κυβέρνηση της “εθνικής ενότητας” του Γ. Παπανδρέου».
▬ Και αυτή η ηγεσία του ΚΚΕ –κατά τις σταλινικές συνήθειές της– για να σβήσει τη φωνή των συντρόφων μας επειδή αυτή ήταν αντίθετη με τη δική της, τους εξόντωνε βιολογικά, τους δολοφονούσε, και συνήθως εξαφάνιζε τα πτώματά τους.
▬ Γι’ αυτό το λόγο οι γραμμές των συντρόφων μας συνεχώς αραίωναν, αλλά αυτοί ούτε υπέκυψαν ούτε εσιώπησαν αλλά συνέχιζαν σταθεροί και ακλόνητοι την πολιτική πάλη τους, με πλήρη γνώση ότι βάδιζαν προς τον θάνατο… και πολλοί εβάδισαν…
▬ Ο Θύμιος Αδραμυτίδης, ο εργαζόμενος του νοσοκομείου του «Ευαγγελισμού», –που ήταν στην ηγεσία του εργατικού του σωματείου, εξόριστος όλη την δικτατορία του Μεταξά στον Άη Στράτη και από τους άξιους αγωνιστές συντρόφους μας– είχε αντιληφθεί το θάνατο που ζύγωνε και είχε ειδοποιήσει την οργάνωσή του. Και πράγματι τον εκτέλεσαν οι σταλινικοί μέσα στον «Ευαγγελισμό». Αλλά ήταν όμως τέτοια η αγωνιστική ακτινοβολία του και οι συμπάθειες των εργαζομένων του νοσοκομείου προς αυτόν: Που η τοπική σταλινική κομματική οργάνωση, για να απομακρύνει από τον εαυτό της κάθε υποψία,… αναγκάστηκε να του οργανώσει δημόσια κηδεία…
▬ Τότε μια συντρόφισσα από την Καισαριανή μάνα τριών μικρών παιδιών, η Μαρίκα Δεπαπή, δεν άντεξε και διακινδύνευσε κάνοντας αυτό που θεώρησε καθήκον της.
Πήρε ένα στεφάνι, έγραψε πάνω σε μια λουρίδα πανί 4η ΔΙΕΘΝΗΣ, πήγε στην κηδεία και το κατέθεσε…
Η προφορική διήγηση είναι της κόρης της Άννας.
▬ Ο αντεπαναστατικός σταλινισμός σκότωσε τότε –συν και η αντίδραση– την μεγάλη πλειοψηφία του αθέρα, των πιο αγωνιστικών και τολμηρών στελεχών μας.
Αλλά ο σταλινισμός όμως όπως και η αντίδραση δεν μπόρεσε να σκοτώσει τις επαναστατικές ιδέες μας, τις ιδέες του Μαρξισμού.
Γι’ αυτό αργά ή γρήγορα θα έρθει οπωσδήποτε η ημέρα που η επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης, θα στήσει και για τον μάρτυρά της Κομμουνιστή Τροτσκιστή Θύμιο Αδραμυτίδη, το μνημείο που του αξίζει μπροστά στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός».
Η χρονική καθυστέρηση δεν είναι το πιο σημαντικό. Άλλωστε η Ιστορία έχει τα δικά της χρονικά μέτρα…
Υστερόγραφο
Ο βασικός οργανωτής των δολοφονιών των Κομμουνιστών-Τροτσκιστών συντρόφων μας στο λεκανοπέδιο της Αθήνας, ήταν ο ηγέτης του ΚΚΕ Β. Μπαρτζιώτας (ο Φάνης), που ο «Ριζοσπάστης» της Παπαρήγα τον υμνεί συνεχώς σε κάθε ευκαιρία.
Γράφτηκε τον Μάιο του 2006
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.
