Στα περιφερειακά λιμάνια της χώρας φαίνεται το αδιέξοδο
της κυρίαρχης παρασιτικής πολιτικής της αστικής τάξης
Η πώληση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης στους υποψήφιους αγοραστές του (κυρίως αμερικάνικα συμφέροντα) ματαιώθηκε. Στο άλλο λιμάνι που έχει βγει σε «προτεραιότητα» πώλησης, στην άλλη πλευρά της χώρας, τη δυτική, αυτό της Ηγουμενίτσας, παρατηρείται «στασιμότητα».
Οι εξελίξεις αυτές είναι συμπτώματα της προϊούσας αποτυχίας του μοντέλου που εφαρμόζει και σε αυτόν τον τομέα η αστική τάξη, με κεντρικούς άξονες την ιδιωτικοποίηση και την έμφαση στον τουρισμό και ταlogistics, τα οποία όμως δεν συνδέονται με εγχώρια παραγωγή. Αποθηκεύονται ξένα εμπορεύματα κυρίως, για να εξαχθούν ξανά στο εξωτερικό. Σε άρθρο του στην αστική εφημερίδα «Ναυτεμπορική» (14/11) ο Γ. Βαγγέλας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου με σχετικό με τα λιμάνια αντικείμενο, λέει ότι η πολιτική που ακολουθείται έχει τα εξής χαρακτηριστικά: επικεντρώνεται μόνο στη χρηματοοικονομική «αποτίμηση» του λιμανιού, βλέπε ξεπούλημα δηλαδή, με παράβλεψη άλλων παραμέτρων, γεωπολιτικών, κοινωνικών, τη σχέση πόλης-λιμανιού και την προοπτική παραγωγικής ανάπτυξης. Λέει ακόμα ότι ο δημόσιος έλεγχος είναι απαραίτητος για την ανάπτυξη των λιμανιών και ότι ο υπάρχων «κεντρικός» σχεδιασμός είναι σε λανθασμένη βάση, με διασπορά αρμοδιοτήτων σε πολλά υπουργεία κ.λπ. Ο πρόσφατος σχεδιασμός για 16 ακόμα περιφερειακά λιμάνια της χώρας περιλαμβάνει φυσικά ιδιωτικοποίηση και σχεδόν αποκλειστικά τουριστικές δραστηριότητες.
Η ανάλυση αυτή δείχνει ανάγλυφα το αδιέξοδο της πολιτικής αυτής στα λιμάνια. Στην Αλεξανδρούπολη η πώληση ματαιώθηκε γιατί μπερδέψανε τις γεωπολιτικές προτεραιότητες με τις τεχνικές εμπορικές δυνατότητες του λιμανιού, που προς το παρόν δεν είναι μεγάλες. Όσον αφορά την Ηγουμενίτσα, που είναι η δυτική είσοδος της χώρας, το πρόβλημα της περιοχής (Ήπειρος) είναι ότι δεν υπάρχει ντόπια παραγωγή σε ευρεία κλίμακα. Και η Ηγουμενίτσα προορίζεται αποκλειστικά για τουριστικό και επιβατικό λιμάνι, για δραστηριότητες δηλαδή που δεν έχουν σχέση με την παραγωγή.
Τα λιμάνια, και τα δύο κεντρικά, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, που έχουν δοθεί σε ξένα κεφάλαια (κινέζικα και ρώσικα αντίστοιχα), και τα επαρχιακά, έχουν φυσικά δυνατότητες. Μόνο που αυτές μπορούν να αναπτυχθούν μόνο με μια πολιτική πραγματικής παραγωγικής ανάπτυξης. Αυτή απαιτεί: δημόσια λιμάνια με κεντρικό σχεδιασμό, συνδεδεμένα με τη βιομηχανία και τις άλλες παραγωγικές δραστηριότητες. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να την επιβάλει μόνο η οργανωμένη πάλη του λαού.
Σ. Κρόκος
