Κυβερνητικά ψέματα και πραγματικότητα στα εργασιακά

 

Η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων παραμένει
ακάλυπτη από συλλογικές συμβάσεις - κι αυτό μόνο
με οργανωμένη πάλη μπορεί να αλλάξει

Η κυβέρνηση διαφημίζει τη «φιλεργατική» πολιτική της, με τις αυξήσεις του κατώτατου μισθού και άλλα μέτρα που παρουσιάζει ως «φιλεργατικά». Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Παραθέτουμε, αυτούσια, στοιχεία από τον αστικό Τύπο τα οποία προέρχονται από την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας. 

«Η πλειονότητα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δεν καλύπτεται από κάποια μισθολογική συλλογική σύμβαση εργασίας τα τελευταία έτη (με εξαίρεση ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, όπως κυρίως οι τραπεζοϋπάλληλοι, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι σε αρτοποιεία, σε τουριστικά-επισιτιστικά καταστήματα, σε πετρελαιοειδή, στην καπνοβιομηχανία). Παράλληλα, και οι επιχειρησιακές συμβάσεις καλύπτουν μόνο ένα μικρό ποσοστό εργαζομένων.

Ενδεικτικά είναι τα στοιχεία του συστήματος “Εργάνη”, σύμφωνα με τα οπ
οία το δεκάμηνο του 2024 υπογράφηκαν 205 επιχειρησιακές συμβάσεις, που κάλυπταν 142.374 εργαζομένους. Από αυτές, οι 132, που κάλυπταν 87.855 εργαζομένους (61,7% του συνόλου), δεν προέβλεπαν κάποια μισθολογική αύξηση, ενώ οι υπόλοιποι 54.519 εργαζόμενοι (38,3% του συνόλου) έλαβαν κατά μέσο όρο αύξηση 2%».

Όλα αυτά σε έναν αριθμό εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα περίπου 2,6 εκατομμύρια. Από εκεί και πέρα είναι πασιφανές ότι τις όποιες αυξήσεις του κατώτατου μισθού τις καταπίνει αμέσως η ακρίβεια. Επίσης, η κυβέρνηση έχει δώσει «αυξήσεις» από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. Αυτό όμως είναι μέτρο που ευνοεί βασικά τους εργοδότες, ενώ ο βαθύτερος στόχος του είναι να οδηγήσει τα ασφαλιστικά ταμεία στην κατάρρευση και στην παράδοσή τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αυτά που λέει η κυβέρνηση για μέσο όρο μηνιαίου μισθού 1.300 ευρώ είναι η γνωστή μέθοδος της στατιστικής απάτης. Συμψηφίζονται οι μισθοί στελεχών και διευθυντών επιχειρήσεων με τους μισθούς των απλών εργαζομένων. Η πλειοψηφία των μισθών του ιδιωτικού τομέα δεν ξεπερνάει τα 1.000 ευρώ τον μήνα. Και φυσικά υπάρχει πάντα η εργοδοτική αυθαιρεσία, η παραβίαση ωραρίων, η ανασφάλιστη εργασία, η αθρόα χρήση φτηνής εργασίας από Ασία και Βαλκάνια.

Υπάρχουν φυσικά κλάδοι όπου η εργατική τάξη έχει καταφέρει οργανωμένα να αποσπάσει αυξήσεις και πιο ευνοϊκούς όρους εργασίας μέσω των συλλογικών συμβάσεων εργασίας (οδηγοί δικύκλων-διανομείς, ξενοδοχοϋπάλληλοι, λιμενεργάτες). Αυτός είναι και ο μοναδικός δρόμος για να αντισταθούν οι εργαζόμενοι στην εργοδοτική αδηφαγία και την κυβερνητική αναλγησία. Οι οργανωμένες εργατικές αντιστάσεις είναι αυτές που μπορούν να οδηγήσουν σε ένα ευρύτερο κίνημα ανατροπής της πλέον αντεργατικής κατάστασης που γνώρισε ποτέ η χώρα.

 

Σ. Κρόκος