 |
Οι έρευνες υδρογονανθράκων είναι
υποταγμένες στα
συμφέροντα των εταιρειών – και συνιστούν απειλή
για τη φύση και
τις τοπικές οικονομίες
|
Για όσους έχουν πιστέψει
στην υπόθεση της πάλης ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων, η πορεία που έγινε
στις 21 Φεβρουαρίου στην Αθήνα ήταν η επιβεβαίωση της βαθιάς πεποίθησης ότι: η αντίσταση
στο φαραωνικό αυτό σχέδιο των εξορύξεων στην Ήπειρο, τη Δυτική Ελλάδα, το Ιόνιο,
την Κρήτη και το Θρακικό πέλαγος είναι
υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο των κατοίκων των συγκεκριμένων
περιοχών.
Έναν χρόνο περίπου μετά το επιτυχημένο συλλαλητήριο στα Γιάννενα,
μπαίνει και η Αθήνα στο παιχνίδι. Όλο αυτό το διάστημα οι αντιδράσεις έχουν
απλωθεί στην Ήπειρο, όπως επίσης και στα νησιά του Ιονίου, με τη δημιουργία
νέων πρωτοβουλιών.
Η κινητοποίηση, που οργανώθηκε
από την Πρωτοβουλία Αθήνας και άλλες συλλογικότητες από την Ήπειρο, το Ιόνιο
και την Αθήνα, είχε πλήθος, πάθος, ποικιλομορφία, είχε και ένα ξεκάθαρο μήνυμα
να στείλει: Δεν παραδίνουμε τη χώρα μας
στις πετρελαϊκές, λέμε όχι στις εξορύξεις υδρογονανθράκων, αμφισβητούμε το
μοντέλο της ανάπτυξης που γεννά αυτούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς.
Το συλλαλητήριο αποτέλεσε
την κορύφωση μιας πολύμηνης ενημερωτικής δράσης, που είχε στόχο την αμεσότερη εμπλοκή
του πιο ζωντανού τμήματος των πολιτών της Αττικής, στη βάση μιας κινηματικής
αντίληψης που υπερβαίνει κατά πολύ τα συνήθη προτάγματα του περιβαλλοντικού κινήματος.
Φυσικά και δεν υπάρχουν
αυταπάτες ότι, με τις ενημερώσεις και τα συλλαλητήρια, το πρόβλημα έχει πάρει τον
δρόμο της λύσης. Ο δρόμος
είναι
μακρύς και ο εχθρός είναι οι πετρελαϊκοί κολοσσοί, όμως υπάρχουν λόγοι να αισιοδοξούμε ότι το κίνημα αυτό θα μεγαλώσει και
ότι το συλλαλητήριο αυτό ήταν μια αρχή· να γίνει γνωστός αυτός ο αγώνας, να
περάσει στα ΜΜΕ –που κατά πλειοψηφία αγνόησαν το συλλαλητήριο– και στην
πλατύτερη κοινωνία. Να γίνει αντιληπτό το
μέγεθος της καταστροφής που απειλεί τη χώρα μας και να συμμετάσχει ο καθένας με
όποιον τρόπο μπορεί στον αγώνα.
Όσο για τον κρατικό μηχανισμό,
την κυβέρνηση, τις πετρελαϊκές εταιρείες και τα «παπαγαλάκια» τους, συνεχίζουν να
διαδίδουν σε καθεστωτικά μέσα τα περί «εκατό μεταφερόμενων αντιδρώντων» και
χρησιμοποιούν τη συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης –την παραμονή της κινητοποίησης
μάλιστα– για μια ασύστολη προπαγάνδα υπέρ των εξορύξεων. Θα πρέπει να έχουν συνειδητοποιήσει όμως ήδη ότι αυτή τους η
προσπάθεια δεν θα είναι ένας απρόσκοπτος περίπατος.
Ματίνα Χελιδώνη
