 |
Το πρώτο καθήκον αυτή τη στιγμή για τον εργαζόμενο λαό
της
Βενεζουέλας είναι να αποτραπεί κάθε ιμπεριαλιστική επέμβαση
|
Οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα,
μια χώρα της Νοτίου Αμερικής με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο
και με μια κυβέρνηση που δηλώνει «σοσιαλιστική», απασχολούν κάθε αριστερό
αγωνιστή και κάθε συνειδητό εργάτη.
ΗΠΑ και ΕΕ εκμεταλλεύονται
την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας και τις «εξεγέρσεις» ντόπιων
αντιδραστικών δυνάμεων προκειμένου να απομονώσουν πλήρως το καθεστώς Μαδούρο, με
σκοπό να τον ανατρέψουν, να βάλουν στο
χέρι τα πετρέλαια και να επιβάλουν στον βενεζουελάνικο λαό τις ακραίες
νεοφιλελεύθερες «θεραπείες» τους.
Εντελώς αυθαίρετα αναγνώρισαν ως «νόμιμο
πρόεδρο» της χώρας τον αντιδραστικό πρόεδρο της Βουλής Γκουαϊδό, ενώ καλούν σε
πραξικόπημα του στρατού για ανατροπή του Μαδούρο.
Οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις
δεν είναι εύκολο να ευοδωθούν, κατ’ αρχάς γιατί ο στρατός και ένα μεγάλο μέρος
των λαϊκών στρωμάτων φαίνεται ότι συνεχίζουν να στηρίζουν τον Μαδούρο, ενώ η
κατάσταση στη χώρα απέχει ακόμα από μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου. Επίσης, δεν
είναι και τόσο εύκολο να στηθεί ένα σκηνικό τύπου Λιβύης ή Ιράκ στην ίδια τη
«γειτονιά» των ΗΠΑ.
Από την άλλη, το καθεστώς του
Νικολάς Μαδούρο, αν και υπερασπίσιμο
έναντι των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων, δεν έχει καμιά σχέση με «σοσιαλισμό».
Ο προκάτοχός του, ο Ούγο Τσάβες, την
περίοδο 1999-2013, είχε πάρει κάποια φιλολαϊκά μέτρα, είχε κρατικοποιήσει τον
πετρελαϊκό τομέα της χώρας και είχε προσπαθήσει να αποδεσμεύσει τη χώρα από τον
ασφυκτικό «εναγκαλισμό» του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Αυτά, όμως, απέχουν πάρα πολύ από τον σοσιαλισμό. Ο Μαδούρο τώρα –έχοντας
να αντιμετωπίσει τη μεγάλη μείωση των διεθνών τιμών του πετρελαίου αλλά και το
σαμποτάζ της ντόπιας αντίδρασης–, κινήθηκε πιο δεξιά και όχι πιο αριστερά σε
σχέση με τον Τσάβες, εξάρτησε τη χώρα από τη ρωσική και την κινεζική «βοήθεια»
και απέτυχε να αντιμετωπίσει την επισιτιστική κρίση που μαστίζει τον πληθυσμό.
Η λύση για τη Βενεζουέλα είναι να αντιμετωπιστεί με
κάθε μέσο η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και να περάσει η πρωτοβουλία των
κινήσεων στη βενεζουελάνικη εργατική τάξη· η οποία, σε συμμαχία με τους
αγρότες, τη φτωχολογιά των πόλεων, τους καταπιεσμένους ιθαγενικούς πληθυσμούς,
πρέπει να φτιάξει τα δικά της όργανα αυτοάμυνας και δυνάμει όργανα εξουσίας. Σε
μια κατεύθυνση πραγματικά σοσιαλιστική, με απαλλοτρίωση των μεγάλων
επιχειρήσεων και της μεγάλης γαιοκτησίας, κεντρικό σχέδιο στην παραγωγή, άμεσα
μέτρα επίλυσης του επισιτιστικού προβλήματος και κάλεσμα των λατινοαμερικάνικων
εργατικών τάξεων σε έμπρακτη αλληλεγγύη.
Πάρις Δάγλας
