Χρειαζόμαστε νέα κινήματα «αγανακτισμένων»

Η πιθανότητα επανάληψης αυτών των σκηνών τρομάζει
όλο τον καθεστωτικό εσμό. Ας επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους!

Ο θάνατος του Κάρολου Παπούλια και κάποιες ανακοινώσεις που βγήκαν επ’ αφορμή του γεγονότος από τα κόμματα επανέφεραν στη μνήμη την 28η Οκτωβρίου του 2011. Τότε ο ελληνικός λαός, αγανακτισμένος από τα αλλεπάλληλα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα του Μνημονίου, ξεσηκώθηκε και έδιωξε κλωτσηδόν από όλες τις παρελάσεις τους «επισήμους», συμπεριλαμβανομένου του Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Παπούλια, που παρίστατο στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, όπου έγιναν και τα πιο σοβαρά επεισόδια. Ήταν η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση που ο ελληνικός λαός στράφηκε ανοιχτά όχι μόνο ενάντια σε μια κυβέρνηση αλλά ενάντια στο ίδιο το καθεστώς, εκπροσωπούμενο από τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα. 

Η αδράνεια και φυγομαχία του συνόλου σχεδόν της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, αλλά και «εξωκοινοβουλευτικής») επέτρεψε να χαθεί μια μεγάλη ευκαιρία για ανατροπή του Μνημονίου και έδωσε στο σύστημα τον χρόνο που χρειαζόταν για να «μαγειρέψει» τη διάδοχη κατάσταση, τη δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου. Η οποία επέβαλε και τα επόμενα, ακόμη πιο σκληρά μνημονιακά μέτρα.

Τα θυμίζουμε αυτά γιατί σήμερα ζούμε μια κατάσταση που έχει πολλές ομοιότητες με τότε. Ακόμη και αστικά επιτελεία το πιστεύουν αυτό, γι’ αυτό και τελευταία μιλάνε για «κίνδυνο εμφάνισης νεο-αγανακτισμένων» και «νέα κινήματα πλατειών». Και τότε όλες οι δυνάμεις του συστήματος, απευθυνόμενες στα πλέον υποτακτικά και «φιλήσυχα» στρώματα του πληθυσμού, επικαλούμενες την «ανάγκη διάσωσης της χώρας» και «υπομονής μέχρι την επιστροφή στην κανονικότητα», παρουσίασαν το εγκληματικό, γενοκτονικό μνημόνιο ως «μονόδρομο» – όπως κάνουν σήμερα για την κυρίαρχη «υγειονομική» πολιτική. Και τότε έκαναν το σύνταγμα της χώρας κουρέλι και καταπάτησαν βασικά δικαιώματα του ελληνικού λαού. Ενώ κάθε άλλη άποψη συκοφαντούνταν λυσσαλέα από τα μπετοναρισμένα ΜΜΕ (τι σύμπτωση...) ως «παλαβή», «ουτοπική» και «ανεύθυνη»! Επίσης και τότε επικαλούνταν την «επιστήμη», μια άλλη επιστήμη βέβαια, την οικονομία, η οποία διαβεβαίωνε ότι δεν υπήρχε μέλλον εκτός ευρώ και ότι το Μνημόνιο ήταν ο μόνος δρόμος «εξυγίανσης» της χώρας! 

Στην πραγματικότητα, στη σημερινή επίθεση ακραίου αυταρχισμού και ολοκληρωτισμού που δέχεται ο λαός μας υπάρχουν πολλά στοιχεία, υπάρχει συνέχεια από την τότε μνημονιακή επίθεση. Εξυπακούεται ότι υποχρέωσή μας είναι να επαληθεύσουμε τους φόβους τους. Χρειαζόμαστε επειγόντως σήμερα νέα μαζικά, μαχητικά, δημοκρατικά, ενωτικά κινήματα «αγανακτισμένων». Όπως το 2011, και ακόμα καλύτερα!

 

Πάρις Δάγλας