«Φιλελεύθεροι», «κοράκια» και «συνετοί»

Από χαμόγελα και τεμενάδες σε υποψήφιους«επενδυτές»-
κερδοσκόπους χορτάσαμε....

Στο πλαίσιο συνεδρίου που διοργάνωσε ο ΣΕΒ, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έπλεξε το εγκώμιο του Πρεμ Γουάτσα, ζητώντας του να «συνεχίσει να στηρίζει» την Ελλάδα. Ο Πρεμ Γουάτσα είναι ένας Ινδο-Καναδός μεγαλοεπενδυτής, από αυτούς που έφτιαξαν περιουσίες δισεκατομμυρίων αγοράζοντας και πουλώντας μετοχές, ομόλογα και μερίδια επιχειρήσεων. Ένα (μεγάλο) «κοράκι» των χρηματαγορών δηλαδή… Στην Ελλάδα έχει επενδύσει σε Eurobank, Jumbo, Praktiker κ.α. 

Ο Μητσοτάκης φρόντισε να τον ενημερώσει (αν και ήταν γνώστης) ότι η παρούσα κυβέρνηση δουλεύει πάνω απ’ όλα για να κάνει τη χώρα «φιλική στις επιχειρήσεις» (καταργώντας τα δικαιώματα των εργαζομένων και φορτώνοντας τους φόρους των πλουσίων στους φτωχούς). Ακολούθως του είπε ότι η κυβέρνηση έχει κινητοποιήσει όλες τις «δημιουργικές δυνάμεις του τόπου», φέρνοντας ως παράδειγμα την «εξαιρετική πορεία» της ΔΕΗ με τη νέα της διοίκηση (αυτή που σφυράει αδιάφορα για τους λογαριασμούς-σοκ που φτάνουν στα νοικοκυριά)… Τέλος, του είπε ότι εδώ στην Ελλάδα έχει γίνει μια «επανάσταση των συνετών», εννοώντας μάλλον ως «συνετούς» όσους ενδιαφέρονται κυρίως για καμιά επιδότηση, κανένα ΕΣΠΑ κ.λπ. και να κάθεται ο λαός φρόνιμα – ακόμα και με χουντικές μεθόδους. 

Ο Γουάτσα του αντιγύρισε τους επαίνους, συγκρίνοντας σε «φιλελευθερισμό» και φιλο-επιχειρηματικά «ανοίγματα» την παρούσα ελληνική κυβέρνηση με εκείνη της Ινδίας – μια ακροδεξιά κατάσταση ινδουιστών εθνικιστών, που έχει ιδιωτικοποιήσει τα πάντα και έχει βάλει στο στόχαστρο την αριστερά, τα συνδικάτα, τους φτωχούς αγρότες και όλες τις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες. 

Μέχρις εδώ όλα καλά, αυτή είναι η φύση της παρούσας κυβέρνησης, να γλείφει κάθε διεθνές «κοράκι» για καμιά «επένδυση». Το πρόβλημα, όμως, αρχίζει από τη στιγμή που διαπιστώνεται στην πράξη ότι ακόμα και οι παρασιτικές επενδύσεις δεν «απογειώνονται» (βλ. Ελληνικό). Αλλά και εκεί που πήγαινε να γίνει κάποια ανάπτυξη τύπου «φούσκας» (βλ. ακίνητα), οι απλησίαστες τιμές των πρώτων υλών και το σπάσιμο των διεθνών εφοδιαστικών αλυσίδων λόγω επιδημίας αρχίζουν να «προσγειώνουν» τις φιλοδοξίες. Έτσι, κινητικότητα υπάρχει μόνο εκεί που πέφτει άμεσα κρατικό ή ευρωπαϊκό χρήμα, όπως στην «πράσινη» οικονομία, αλλά με τεράστια επιβάρυνση του ελληνικού λαού.

Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά αφού από παραγωγικές επενδύσεις δεν πρόκειται να δούμε κάτι ιδιαίτερο, τουλάχιστον να μην ξοδευόμαστε και σε τραπεζώματα και δεξιώσεις στους κάθε λογής υποψήφιους «επενδυτές». 

Πάρις Δάγλας