 |
| Ο ΣΕΒ να μας πει καλύτερα πόσες επιχειρήσεις-μέλη του έφαγαν κρατικό χρήμα και έβγαλαν κεφάλαια και δραστηριότητες στο εξωτερικό |
Ο ΣΕΒ, που εκπροσωπεί
πλέον περισσότερο το παρασιτικό κεφάλαιο
παρά το βιομηχανικό,
προσπαθεί να
διαμορφώσει μια γραμμή άμυνας έναντι
πιθανών αυξήσεων των μισθών (είτε μέσω
της αύξησης του κατώτατου μισθού είτε
μέσω της επαναφοράς των συλλογικών
συμβάσεων). Σύμφωνα με τις περισπούδαστες
αναλύσεις του ΣΕΒ, τις οποίες αναπαράγει
αυτούσιες το νεοφιλελεύθερο
παλαιο-μνημονιακό μπλοκ (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ) και
τα φιλικά του ΜΜΕ, αν οι όποιες αυξήσεις
μισθών υπερβούν την αύξηση της
παραγωγικότητας (αυτή τη στιγμή είναι
περίπου στο 1%), βαδίζουμε προς νέα
καταστροφή τύπου 2010…
Πρόκειται για καραμπινάτο
και χυδαίο ψέμα. Κατ’ αρχάς, κατά το
μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας
που
προηγήθηκε του 2010, η παραγωγικότητα της
εργασίας στη χώρα μας κινήθηκε αρκετά
ικανοποιητικά, γεγονός που δεν εμπόδισε
την κατάρρευση της οικονομίας. Αντίστροφα,
η κάθετη πτώση των μισθών μετά την έναρξη
του μνημονίου όχι μόνο δεν προσέφερε
τίποτα στην παραγωγικότητα αλλά
κυριολεκτικά τη χαντάκωσε. Κατά
δεύτερον, η παραγωγικότητα της εργασίας
δεν επηρεάζεται μόνο από το κόστος
εργασίας αλλά από μια σειρά συντελεστές,
με πολύ βασικούς το τεχνικό επίπεδο
της παραγωγής και την εξειδίκευση του
εργατικού δυναμικού. Οι τριτοκοσμικές
συνθήκες στην αγορά εργασίας όχι μόνο
αφαιρούν οποιοδήποτε κίνητρο από τον
εργάτη αλλά ανακόπτουν οποιαδήποτε
προοπτική τεχνολογικού εκσυγχρονισμού
της παραγωγής. Το πρόβλημα αυτό το
αντιμετωπίζουν πλέον όλες οι ανεπτυγμένες
χώρες, γιατί παντού οι πραγματικοί
μισθοί έχουν πέσει, στη χώρα μας όμως
εντείνεται ακόμα περισσότερο α) λόγω
των μνημονιακών συνθηκών και β) λόγω
της μεγάλης διασποράς μικρομεσαίων
επιχειρήσεων χαμηλής τεχνικής στάθμης,
του υψηλού περιθωρίου κέρδους (που
μάλιστα αυξήθηκε μέσα στην κρίση!) και
της έφεσης του εγχώριου κεφαλαίου σε
μη παραγωγικές δραστηριότητες.
Ακόμα κι αν δούμε το
θέμα από μια καθαρά καπιταλιστική
σκοπιά, η χώρα μας με τα σημερινά
επίπεδα μισθών θα εγκλωβιστεί για πάντα
σε ένα οικονομικό μοντέλο βαλκανικού
τύπου. Η αύξηση των μισθών σε όλο το
φάσμα της οικονομίας, που κάλλιστα
μπορεί να «βγει» από τη μείωση του
περιθωρίου κέρδους, είναι όρος για
οποιαδήποτε προοπτική παραγωγικής
ανασυγκρότησης της χώρας, αλλά και για
σοβαρές επενδύσεις, ανέβασμα της στάθμης
του εργατικού δυναμικού και αύξηση της
εσωτερικής ζήτησης. Το σημαντικότερο,
θα δώσει ελπίδα και αξιοπρέπεια σε έναν
ολόκληρο λαό.
Πάρις Δάγλας
