 |
| Στα 8 χρόνια του μνημονίου, μισθωτοί και αυτοαπασχολούμενοι βρέθηκαν πολλές φορές στο ίδιο μετερίζι |
Το πρόβλημα αυτό παίρνει
μια εξαιρετικά κρίσιμη διάσταση στη
σημερινή συγκυρία στη χώρα μας. Και αυτό
γιατί α) η Ελλάδα ιστορικά διαθέτει
μια μεγάλη μικροαστική τάξη και β) η
μνημονιακή λαίλαπα χτύπησε εξίσου
σκληρά και τις δύο αυτές κοινωνικές
τάξεις. Η εργατική τάξη χτυπήθηκε από
την κατάρρευση των μισθών, την ανεργία
και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Η μικροαστική τάξη χτυπήθηκε από την
απώλεια του (κατά κανόνα μικρού) τζίρου
της λόγω της βαθιάς ύφεσης, από την
αύξηση της φορολόγησής της και από την
αδυναμία της να εξυπηρετήσει τα δάνειά
της.
Τώρα η πλειοψηφία της
εργατικής τάξης, είτε ελπίζει ότι κάτι
θα αποσπάσει από την κυβέρνηση Τσίπρα
είτε όχι, φοβάται περισσότερο την
πιθανότητα επιστροφής στην εξουσία της
ρεβανσιστικής, ακραία νεοφιλελεύθερης
δεξιάς. Ενώ η μικροαστική τάξη βρίσκεται
σε έξαρση δυσαρέσκειας ενάντια στην
κυβέρνηση Τσίπρα λόγω της υπερφορολόγησής
της. Και οι μεν και οι δε, όμως,
αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει μέλλον
μέσα στο σημερινό πλαίσιο υπερχρέωσης
της χώρας στη διεθνή τοκογλυφία, που
γεννά τη λιτότητα διαρκείας. Επιπλέον,
η Ελλάδα δεν είναι ούτε Αγγλία ούτε
Γερμανία· μισθωτοί και μικροαστοί
βρίσκονται κοντά εισοδηματικά αλλά και
συνυπάρχουν μέσα στις ίδιες οικογένειες,
τις ίδιες γειτονιές κ.λπ.
Το εργατικό κίνημα
πρέπει να εργαστεί πάνω στην προοπτική
αυτής της συμμαχίας με τα κατώτερα
μικροαστικά στρώματα, όχι στη
φιλοεργοδοτική κατεύθυνση που υποδεικνύουν
οι γραφειοκράτες που «εκπροσωπούν»
αυτές τις δυο κοινωνικές τάξεις
(ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΓΣΒΕΕ-ΕΣΕΕ κ.λπ.), αλλά
ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και
ντόπιο. Στοιχειώδεις όροι αυτής της
συμμαχίας είναι να υποστηρίξει η εργατική
τάξη τη μικροαστική στο ζήτημα της
υπερφορολόγησης, καθώς και της τραπεζικής
καταλήστευσής της, η δε μικροαστική
τάξη να βελτιώσει την ασφαλιστική και
φορολογική της συνείδηση και να
υποστηρίξει την πλήρη αποκατάσταση των
αυτονόητων εργατικών δικαιωμάτων.
Πάρις Δάγλας
