Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)
1) Δεν φτάνει να μιλάμε σωστά
 |
Είμαστε κυριολεκτικά οι μόνοι που
προειδοποιούσαμε
τα θύματα της οργανωμένης ληστείας του
Χρηματιστηρίου από
τη μεγαλοαστική τάξη και
την εγκληματική ΠΑΣΟΚική κυβέρνησή της
|
● Δεν φτάνει να
παίρνουμε σωστές πολιτικές αποφάσεις, και να κάνουμε σωστές πολιτικές
προβλέψεις. Δεν φτάνει να έχουμε δίκιο. Πρέπει να έχουμε και την αναγκαία
οργανωτική δύναμη για να αποδεικνύουμε άμεσα στην πράξη, την ορθότητα των ιδεών
μας και των αποφάσεών μας.
● Την εποχή της
ληστείας του χρηματιστηρίου ήμασταν οι μόνοι οι οποίοι και αντιληφθήκαμε και
τολμήσαμε να πούμε την αλήθεια. Αλλά δεν είχαμε όμως την δύναμη να την
επιβάλουμε. Γιατί η προειδοποίηση των θυμάτων αυτής της ληστείας, απαιτούσε
πολλές και αλλεπάλληλες ενημερωτικές συγκεντρώσεις σε δημόσιους χώρους, και
άπειρες χιλιάδες αφίσες σε όλη την Ελλάδα: Και εμείς δεν μπορούσαμε να
ανταποκριθούμε, γιατί δεν είχαμε τη δύναμη να το κάνουμε.
● Φυσικά η
δύναμη της οργάνωσης δεν είναι το παν. Το κυρίαρχο είναι η Μαρξιστική
επαναστατική ιδεολογία, και το ταξικό μαχητικό και επιθετικό ριψοκίνδυνο πνεύμα
της, που εκφράζονται σε συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις.
Ναι… αυτή είναι
η αναμφισβήτητη ιδεολογική και πολιτική βάση μας. Αλλά για να κάνουμε όμως
μια απόφασή μας και πράξη μας, για να μπορούμε να πούμε αυτό το… «ό,τι λέμε το
κάνουμε», πρέπει να έχουμε μια επαναστατική οργάνωση με την απαιτούμενη
οργανωτική δύναμη, για να το κάνουμε.
● Η περίπτωση
της επαληθευμένης πολιτικής θέσης μας για την ληστεία του χρηματιστηρίου, δεν
είναι καθόλου η μοναδική. Γιατί σε όλα τα βασικά πολιτικά ζητήματα του αιώνα
που πέρασε, οι πολιτικές θέσεις των τροτσκιστών έχουν δικαιωθεί. Και στον αιώνα
που μπήκαμε, ήδη από τώρα δικαιωνόμαστε: Και για την καπιταλιστική ουτοπία της
‘’Ευρωπαϊκής Ένωσης’’, και για την οικονομική κρίση του καπιταλισμού, για
την ανεργία, και για τα καταχθόνια σχέδια των καπιταλιστών να χτυπήσουν τους
Έλληνες εργάτες με την εισαγωγή ξένων εργατών, κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.
● Το ζήτημα
όμως είναι: Ότι εμείς δεν πολεμάμε για την ιστορική επιβεβαίωση του άπειρου
μέλλοντος… και των ιστορικών μουσείων και αρχείων…
Αλλά πολεμάμε για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού με την
νικηφόρο πάλη της εργατικής τάξης, και όχι από τις επερχόμενες γενεές της αλλά
απ’ τις παρούσες… Και αυτή η νικηφόρος εξελικτική πορεία της πάλης της
εργατικής τάξης, οπωσδήποτε απαιτεί: Πολιτικές αποφάσεις στηριγμένες σε
επαναστατικές ιδέες, και μία ισχυρή επαναστατική οργάνωση αποφασισμένων μαχητών
και μαχητριών.
● Και σαν
απόδειξη των όσων λέμε για τον αναντικατάστατο ρόλο της δύναμης: Είναι ότι
εμείς οι Κομμουνιστές-Τροτσκιστές κατορθώσαμε να επιβάλουμε τις πολιτικές
προτάσεις μας, μόνο μία φορά… Όταν είχαμε τη δύναμη να το κάνουμε, και
το κάναμε διαμέσου της πάλης της εργατικής τάξης.
● Με την πτώση
της δικτατορίας 1967-1974, μια ομάδα Τροτσκιστών εργατών –με αξιόλογη πείρα από
τα κρατητήρια, τις φυλακές και τις εξορίες της χούντας,- διατύπωσε την πολιτική
άποψη, ότι για την κινητοποίηση της εργατικής τάξης, απαιτούντο νέα και ισχυρά
αιτήματα που θα άλλαζαν τη ζωή των εργατών…
Και
προπαγάνδισαν τα αιτήματα της πενθήμερης εβδομαδιαίας εργασίας –αντί των έξι-,
τιμαριθμικά μεροκάματα, και έναν μήνα πληρωμένης θερινής άδειας και επίδομα. Και
είχαν τη δύναμη να πείσουν το 1977 δυόμισι χιλιάδες Λιθογράφους εργάτες, να
κηρύξουν έναν απεργιακό αγώνα -γι’ αυτά τα αιτήματα- που κράτησε τρεις
μήνες συνέχεια: Και με νέες πρωτότυπες τακτικές, και μηχανοκίνητες
απεργιακές φρουρές. Και πάνω απ’ όλα με αποφασιστικότητα και ακλόνητη πίστη στη
δύναμή τους, ενίκησαν τους εργοδότες κατά κράτος, και επέβαλαν όλα τα
αιτήματα αυτού του απεργιακού αγώνα. Αυτός ο αγώνας είναι ο μεγαλύτερος
νικηφόρος απεργιακός αγώνας της ελληνικής εργατικής τάξης στο δεύτερο ήμισυ του
περασμένου αιώνα, γιατί είναι ο πρώτος αγώνας με αυτά τα αιτήματα. Αλλά όλοι
όμως από κοινού οι κάλπικοι «εκπρόσωποι» της εργατικής τάξης, προσπάθησαν και
προσπαθούν -ο καθένας για το δικό του λόγο- να μείνει αυτός ο αγώνας εντελώς
άγνωστος…
● Και τώρα
για τις πολιτικές ιδέες της ηγεσίας της απεργίας: Πρόεδρος της άμεσα
εκλεγμένης εκατοπενηνταμελούς απεργιακής επιτροπής, ήταν ο Τροτσκιστής
Εργάτης Γιώργος Χατζής.
Γράφτηκε τον
Ιούνιο του 2003
2) Η υποχρεωτική διατίμηση
● Τα σπουδαιότερα
δοκιμασμένα παγκόσμια μέτρα κατά της ακρίβειας είναι δύο.
▬ Πρώτον: Είναι ο νόμος του «Maximum» (της «μέγιστης» τιμής),
δηλαδή υ υποχρεωτική ανώτατη τιμή πωλήσεως. Ο
νόμος αυτό ήταν της Γαλλικής αστική επανάστασης του 1789, ψηφίστηκε από τη
Συμβατική Συνέλευση στις 4 Μαΐου του 1793, με πρόταση του ηγέτη της αστικής
επανάστασης Μαξιμιλιανού Ροβεσπιέρου, και επεβλήθηκε με τα αστικά μέσα… Με την
πρώτη εκπληκτική αστική εφεύρεση παραγωγικότητας… την λαιμητόμο!!!
▬ Δεύτερον: Είναι η πρόταση της «αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής». Δηλαδή
είναι η αυτόματη μηνιαία προσθήκη πάνω στον μισθό, του ποσοστού της αύξησης του
τιμαρίθμου.
Αυτή η πρόταση έγινε από τον μαρξιστή
επαναστάτη ηγέτη Λέοντα Τρότσκυ το 1938, και είναι μέσα στο «Μεταβατικό
Πρόγραμμα της 4ης Διεθνούς». Η πρόταση της «αυτόματης τιμαριθμικής
αναπροσαρμογής» όπως και η πενθήμερη 40ωρη εβδομαδιαία εργασία, ήταν τα
αιτήματα της απόλυτα νικηφόρου απεργίας του 1977, 2.500 λιθογράφων εργατών και
συνεχούς διάρκειας 3 μηνών. Και θεωρούμε τιμητικό για μας ότι και οι δύο ηγέτες
αυτού του μεγάλου εργατικού αγώνα, και ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου
του Σωματείου Λιθογράφων, ήταν και είναι σύντροφοί μας.
▬ Τώρα
προτείνουμε το πρώτο μέτρο, επειδή για το δεύτερο τα υπάρχοντα
σημερινά συνδικάτα δεν ανταποκρίνονται για τον απαιτούμενο αγώνα.
Και τα δύο αυτά μέτρα κατά της ακρίβειας,
είναι αποτελεσματικά.
Γράφτηκε
τον Δεκέμβριο του 2003
