 |
Αυτή θα είναι η
μόνη απάντηση στα τερατώδη αντι-ασφαλιστικά σχέδια του
Μητσοτάκη και του
νεοφιλελεύθερου επιτελείου του
|
Το
σχέδιο που έχει επεξεργαστεί το άγρια νεοφιλελεύθερο αντεργατικό επιτελείο
Μητσοτάκη για την κοινωνική ασφάλιση είναι ένα πραγματικό τετούργημα, που
μπροστά του ωχριά οποιαδήποτε παρόμοια επίθεση έχει γίνει.
Συγκεκριμένα
σχεδιάζεται: το σπάσιμο της σύνταξης σε
τρία τμήματα, απ’ τα οποία μόνο το πρώτο θα είναι δημόσιο («εθνική» «εγγυημένη»
σύνταξη πείνας) και αυτό κατά το ήμισυ. Το άλλο μισό θα είναι
«ανταποδοτικό», θα είναι δηλαδή σε μια ιδιωτικο-οικονομική λογική. Τα άλλα δύο τμήματα θα είναι αμιγώς
ιδιωτικά. Το δεύτερο, οι επικουρικές συντάξεις δηλαδή, θα παραδοθεί στις
ασφαλιστικές εταιρείες μέσω των ήδη θεσπισμένων «επαγγελματικών ταμείων», που
μέχρι τώρα έχουν μείνει ανενεργά.
Στην ουσία, τα 75 δις ευρώ των επικουρικών ταμείων σχεδιάζεται να μεταφερθούν στις
ιδιωτικές εταιρείες (και μάλιστα σε ξένες, οι ελληνικές δεν έχουν αποθέματα
για να καλύψουν αυτά τα μεγέθη), με το
κόστος μετάβασης να φτάνει τα 55 δις ευρώ. Αυτό θα φορτωθεί στους ασφαλισμένους, με κόψιμο των βαρέων ανθυγιεινών
αλλά και της «προσωπικής διαφοράς» στις συντάξεις, με υποχρέωση των νέων
συνταξιούχων να δουλεύουν και άλλα αντεργατικά μέτρα. Το τρίτο τμήμα της
σύνταξης θα είναι αμιγώς ιδιωτικό, μέσω των κλασικών συμβολαίων ιδιωτικής
ασφάλισης. Οι εργαζόμενοι ουσιαστικά θα μετατραπούν σε «μετόχους» του
συστήματος και θα υπόκεινται στα ρίσκα των «αγορών».
Ο στόχος του
σχεδίου είναι να περάσουν σ’ αυτό υποχρεωτικά οι νέοι ασφαλισμένοι από το 2021, ενώ η εισαγωγή
των παλαιότερων να γίνει σταδιακά. Ακόμα προβλέπεται υποχρεωτική ένταξη επαγγελματιών
και αγροτών στον δεύτερο πυλώνα (επικουρικές), με 7% εισφορά, ενώ μειώνονται
κατά 5% οι εργοδοτικές εισφορές της κύριας σύνταξης.
Όσον
αφορά τη δυσπραγία των ταμείων, που μόνιμα επικαλούνται οι σχεδιαστές της
διάλυσής τους, αυτή οφείλεται στο ίδιο το αστικό σύστημα και τους παράγοντές
του. Με νόμο του κράτους οι τράπεζες
αφαιμάζουν τα αποθεματικά των ταμείων για να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκιά
τους. Η εργοδοτική εισφοροδιαφυγή φτάνει
τα 8 δις ευρώ ετησίως. Η «μαύρη» ανασφάλιστη εργασία εξακολουθεί να είναι
πραγματικότητα, όπως και η αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων με φθηνούς
τριτοκοσμικούς εργάτες χαμηλής κοινωνικής συνείδησης. Η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί, οι ελαστικές σχέσεις εργασιας, μόνο τα
ταμεία δεν βοηθάνε.
Η
ελληνική εργατική τάξη είναι αυτή που έχει παλέψει για τη δημόσια ασφάλιση και
έχει κρατήσει ζωντανά τα ταμεία με το αίμα της. Παράλληλα με την απόκρουση των
εγκληματικών αστικών σχεδίων, πρέπει να προβάλλουμε το εργατικό πρόγραμμα για
την ασφάλιση, αυτό που μπορεί να δώσει μακρόπνοη και ευρύτερη κοινωνική
προοπτική. Με :
-
Δημόσιες
παραγωγικές επενδύσεις, για θέσεις εργασίας για το άνεργο εγχώριο εργατικό δυναμικό.
-
Αυξήσεις μισθών,
σταθερές εργασιακές σχέσεις.
-
Πάταξη της
εισφοροδιαφυγής, με ελέγχους από τους ίδιους τους εργαζομένους και τα σωματεία
τους.
-
Ενιαιοποίηση προς
τα πάνω των πολλών ταμείων και των διαφόρων κατηγοριών συντάξεων, για την
ενότητα όλων των εργαζομένων, με ένα ενιαίο ταμείο κύριας σύνταξης για όλη τη
μισθωτή εργασία, με ενιαία αξιοπρεπή σύνταξη για όλους.
-
Δημιουργία
τράπεζας των ασφαλιστικών ταμείων, με τα αποθεματικά τους, κάτω απ’ τον έλεγχο
των ίδιων των εργαζομένων.
-
Πλήρη διαχωρισμό
των ταμείων μισθωτών και επαγγελματιών-αγροτών. Η εργατική τάξη είναι αυτή που
έχει ιστορικά υψηλή ασφαλιστική συνείδηση και μπορεί να υπερασπιστεί τα ταμεία
της.
Το
τερατούργημα αυτό δεν πιστεύουμε ότι είναι εύκολο να περάσει. Μπορεί να εγείρει
αντιδράσεις ακόμα και στο εσωτερικό της αστικής τάξης, γιατί η απόπειρα
εφαρμογής του θα είναι έναυσμα μεγάλης κοινωνικής αναταραχής. Ακόμα έχει πολλές
αντιφάσεις το υπάρχον σχέδιο, όπως π.χ. ότι μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτό
μόνο οι μεγάλες ξένες ασφαλιστικές εταιρείες και όχι οι ελληνικές. Όπως και να έχει, η οποιαδήποτε απόπειρα
εφαρμογής του, αυτού ή παραλλαγής του, πρέπει να μας βρεί σε θέση μάχης, στον
υπέρ πάντων αγώνα, με κάθε μέσο και κόστος. Γιατί το πέρασμά του σημαίνει πολύ
απλά την έλευση ενός κοινωνικού μεσαίωνα.
Σ. Κρόκος
