 |
Αν πάρουμε στα σοβαρά τις «επίσημες» στατιστικές, μόνο
οι… επαίτες δεν ανήκουν στη «μεσαία τάξη». Ίσως γιατί
έτσι βλέπουν την εργατική
μας τάξη οι καπιταλιστές,
ή έτσι θέλουν να μας καταντήσουν…
|
Η συζήτηση περί «μεσαίας
τάξης» κυριάρχησε σε αυτή τη μακρά προεκλογική περίοδο. Όπως εξηγούσαμε και στο
προηγούμενο φύλλο μας, όλη αυτή η ιστορία είναι ένα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα της αστικής τάξης προκειμένου να
παρουσιάσει την πλειοψηφία του πληθυσμού ως φυσικό «σύμμαχό» της, να
απομακρύνει τη μικροαστική τάξη από την εργατική και να διαιρέσει την
τελευταία. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι όσοι μιλούν για «μεσαία τάξη»
αποφεύγουν να πουν συγκεκριμένα ποια κοινωνικά στρώματα περιλαμβάνει αυτή. Τώρα
όμως έρχεται μια έρευνα της επίσημης στατιστικής αρχής της χώρας, της ΕΛΣΤΑΤ,
να αποκαλύψει ακόμα περισσότερο αυτή την απάτη.
Η έρευνα, βασισμένη σε
ερωτηματολόγια, χαρακτηρίζει μέλος της «μεσαίας τάξης» σήμερα καθέναν που έχει ετήσιο
ατομικό εισόδημα από 5.373 έως 11.200 ευρώ! Δηλαδή, ένας που κερδίζει 450 ευρώ τον μήνα, ποσό που δεν φτάνει ούτε
για τα μισά από τα βασικά έξοδα, θεωρείται «μεσαία τάξη»! Ενώ όποιος
βρίσκεται οριακά εντός αξιοπρεπούς διαβίωσης (από 930 ευρώ και πάνω), θα πρέπει
κατ’ αναλογία να χαρακτηρίζεται πλούσιος! Αντίστοιχοι είναι και οι υπολογισμοί
για το οικογενειακό εισόδημα, όπου εμφανίζονται ως νοικοκυριά της «μεσαίας
τάξης» αυτά που ξεκινούν από ετήσιο εισόδημα 9.671 ευρώ – δηλαδή 800 ευρώ τον
μήνα για να ζήσεις οικογένεια!
Με έναν τέτοιο ορισμό της
«μεσαίας τάξης», αναρωτιόμαστε τελικά ποιος
ανήκει στην κατώτερη τάξη. Προφανώς μόνο οι άνεργοι και ένα μέρος των
υποαπασχολούμενων (που όμως κατά κανόνα τους ζει η οικογένειά τους, οπότε για
να μπορεί να τους ζει… μάλλον ανήκει και αυτή στη «μεσαία τάξη»), καθώς και
όσοι απλώς… αποκρύπτουν το εισόδημά τους!
Η όλη ιστορία, λοιπόν,
καταντάει μια γελοιότητα. Οι κοινωνικές
τάξεις δεν μπορούν να οριστούν με μέσους όρους, στατιστικές αλχημείες και
υποκειμενικές προσδοκίες, αλλά με βάση την αντικειμενική σχέση τους με τα μέσα
παραγωγής. Τρεις τάξεις υπάρχουν στη σημερινή κοινωνία: η αστική, που είναι
εξαιρετικά ολιγάριθμη, η εργατική, που παράγει όλο τον πλούτο με την εργασία
της και αποτελεί την πλειοψηφία του πληθυσμού, και η μικροαστική, που παρότι
έχει ιδιοκτησία, δεν απέχει σοβαρά σε όρους διαβίωσης από την εργατική τάξη. Αν
οι δύο τελευταίες τάξεις καταφέρουν να ξεπεράσουν αυτά τα ιδεολογήματα, να
συνεννοηθούν και να συμμαχήσουν, τότε η πρώτη, η αστική, θα έχει πολύ μεγάλο
πρόβλημα να διατηρήσει την κυριαρχία της.
Πάρις Δάγλας
