 |
Ο πρόεδρος του ΣΒΕ
Σαββάκης το έστριψε υπέρ της δεξιάς,
παρότι ο Τσίπρας προόριζε τον ΣΒΕ για
κύριο εκπρόσωπο
της ελληνικής βιομηχανικής αστικής τάξης, σε
αντιπαράθεση με
τον παρασιτικό ΣΕΒ
|
Ο
ΣΕΒ, σαν Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών, ήταν παραδοσιακά το όργανο του
βιομηχανικού κεφαλαίου στην Ελλάδα. Με την επικράτηση όμως των αρπακτικών,
παρασιτικών στην πλειοψηφία τους, κεφαλαίων (εργολάβοι, τραπεζίτες,
μεγαλέμποροι κ.λπ.) στην οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας, ο ΣΕΒ αλώθηκε
και αυτός απ’ αυτά τα κεφάλαια. Άλλαξε και το όνομά του, σε Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών,
και πλέον εκπροσωπεί κεφάλαια που μόνο
βιομηχανικά δεν είναι.
Η
βιομηχανία, στο παρασιτικό μοντέλο οικονομίας που εφαρμόζεται στη χώρα απ’ αυτά
τα κυρίαρχα κεφάλαια, αντικειμενικά
περιθωριοποιείται.
Γι’ αυτό αναζήτησε διέξοδο εκπροσώπησης, πρώτα με το
άτυπο όργανο «Ελληνική Παραγωγή» και μετά με τον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου
Ελλάδος (ΣΒΒΕ). Με την υποστήριξη και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο σύνδεσμος
αυτός μετονομάστηκε σε Σύνδεσμο Βιομηχανιών
Ελλάδος (ΣΒΕ) και προσπάθησε να πάρει πανελλαδικό χαρακτήρα, ερχόμενος σε σύγκρουση με τον τωρινό ΣΕΒ.
Το εγχείρημα όμως δεν προχώρησε. Οι
παραδοσιακές βιομηχανικές οικογένειες της χώρας (Στασινόπουλοι, Παπαλεξόπουλοι
κ.λπ.) δεν τον στηρίζουν και φαίνεται να περιορίζεται να εκπροσωπεί το 10%
περίπου της μεταποιητικής βιομηχανίας, κυρίως
του αγροδιατροφικού τομέα και στη Βόρεια Ελλάδα. Ο ίδιος ο πρόεδρός του
μετά τις εκλογές έκανε δηλώσεις εμετικά κολακευτικές για τον Μητσοτάκη και τη
ΝΔ, δείχνοντας ανάγλυφα τον τυχοδιωκτικό
και απολίτικο χαρακτήρα της εγχώριας αστικής τάξης.
Ο
κεντρικός και αναντικατάστατος όμως ρόλος που έχει αντικειμενικά η βιομηχανία στην
οικονομία μιας ανεπτυγμένης χώρας είναι
σίγουρο πως θα δυναμώσει αυτή την αντίθεση που υπάρχει στο εσωτερικό της αστικής
τάξης. Και αυτή η διαμάχη δεν είναι αδιάφορη από τη σκοπιά των συμφερόντων
της εργατικής τάξης και του ελληνικού λαού γενικότερα. Μια σύγχρονη βιομηχανία
απαιτεί υψηλά εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, σταθερές εργασιακές σχέσεις, αξιοπρεπείς
μισθούς κ.λπ. Συνθήκες όμως που ευνοούν αντικειμενικά
και τη διατήρηση και πάλη της ιστορικά εξελιγμένης ελληνικής εργατικής τάξης.
Ενώ το μοντέλο των κυρίαρχων αρπακτικών συμμοριών του κεφαλαίου, ο
τριτοκοσμικός παράδεισος του παρασιτισμού, απαιτεί και τον ανάλογο πληθυσμό.
Γι’ αυτό και οι
συνειδητοί εργάτες παρακολουθούν με ενδιαφέρον την εξέλιξη της διαμάχης αυτής
μέσα στο αστικό στρατόπεδο, προτάσσοντας βέβαια πάντα τα συμφέροντα και την
προοπτική της δικής τους τάξης.
Σ. Κρόκος
