Γιατί
συνεχίζεται η αποβιομηχάνιση της χώρας και ποια πρέπει να είναι η απάντηση του
εργατικού κινήματος
 |
Μόνο μια ισχυρή και
οργανωμένη εργατική τάξη μπορεί να επιβάλει τη
βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας,
καταλαμβάνοντας και λειτουργώντας η ίδια
τα εργοστάσια που κλείνουν και
παλεύοντας για κεντρικό βιομηχανικό σχεδιασμό,
με δημόσιες επενδύσεις και
εργατικό έλεγχο
|
Η
αποβιομηχάνιση της χώρας ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με
χαρακτηριστικά παραδείγματα εταιρείες όπως η αυτοκινητοβιομηχανία ΒΙΑΜΑΞ, που
μεταφέρθηκε στην Τουρκία για φτηνότερα μεροκάματα, ή η υαλουργία ΓΙΟΥΛΑ, που
επεκτάθηκε μεν στην Βουλγαρία και τη Ρουμανία, αλλά στην Ελλάδα έμεινε το
εμπορικό κομμάτι, με ελάχιστους εργαζόμενους. Η τάση αυτή ενισχύθηκε ακόμα
περισσότερο τις επόμενες δεκαετίες, εξαιτίας της παρασιτικής κατεύθυνσης που
επέβαλε η μεγαλοαστική τάξη.
Με
την έλευση της οικονομικής κρίσης, τα
λουκέτα των βιομηχανιών και των βιοτεχνιών πήραν μορφή χιονοστιβάδας, με
αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και τεράστιες βιομηχανικές περιοχές,
όπως ο Ασπρόπυργος στην Αττική και η Σίνδος στη Θεσσαλονίκη, κυριολεκτικά
ερημοποιημένες.
Όλοι
οι αστοί πολιτικοί υπόσχονται την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την αθρόα
έλευση επενδυτών και, με τους αναλυτές να αναθεματίζουν την υψηλή φορολογία και
τη γραφειοκρατία, στρέφονται στη στήριξη της «βαριάς βιομηχανίας» της χώρας,
δηλαδή, του τουρισμού! Μια «βιομηχανία» που στηρίζεται στις ορέξεις των τουρ
οπερέιτορς, απασχολεί μικρό εργατικό δυναμικό και αναγκάζει τη χώρα σε εισαγωγή
τεράστιων ποσοτήτων προϊόντων για την εξυπηρέτηση των τουριστών. Η ανάπτυξη της
εγχώριας βιομηχανίας θα πολλαπλασίαζε τα κέρδη για τον τουρισμό αλλά και γενικά
για τη χώρα.
Βέβαια,
η υψηλή φορολογία, η γραφειοκρατία, το ανεπαρκές συγκοινωνιακό δίκτυο για τη
μεταφορά των προϊόντων, η καθυστέρηση επιστροφής του ΦΠΑ από τις εξαγωγές κ.ά.
δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά δεν είναι και οι καθοριστικοί παράγοντες
αποτροπής βιομηχανικών επενδύσεων. Γραφειοκρατία και υψηλή φορολογία υπάρχουν
και σε άλλες χώρες. Το ανώτερο ποσοστό φόρου στη Γαλλία είναι 54%, στη Γερμανία
40%, στη Σουηδία 52%, στη Νορβηγία 54%, στη Δανία 65,5%, στο Βέλγιο 58%, στη Μ.
Βρετανία 56,11%, ενώ στην Ελλάδα είναι 39%. Σ’ αυτά να προσθέσουμε τον φόρο
αλληλεγγύης έως 11% και άλλους ιδιαίτερους φόρους για την κάθε χώρα, όπως φόρος
κεντρικής κυβέρνησης, τοπικός φόρος κ.ά. Παρατηρούμε,
λοιπόν, ότι χώρες με διπλάσια φορολογία από τη δική μας δεν πάσχουν από βιομηχανία
ή επενδύσεις.
Η
ενοχοποίηση της φορολογίας κρύβει τον
ανύπαρκτο σχεδιασμό βιομηχανικής ανάπτυξης της μεγαλοαστικής τάξης και των
κυβερνήσεών της, καθώς και τα σχέδιά της για εύκολα και πρόσκαιρα κέρδη,
επενδύοντας στον τουρισμό και σε υπηρεσίες, αδιαφορώντας για το μέλλον της
χώρας και τον κατοίκων της.
Τις
εξαγγελίες των αστικών κομμάτων για προσέλκυση ξένων επενδυτών διαψεύδουν τελευταία και οι αποχωρήσεις
πολυεθνικών. Η Upfield αποφάσισε να
μεταφέρει αλλού την ιστορική ΕΛΑΪΣ της Πειραιώς. Προς το τέλος του 2021 αναμένεται
να κλείσει το εργοστάσιο της BOSCH-SIEMENS, το πρώην ΠΙΤΣΟΣ, στου Ρέντη. Στον Ταύρο,
η εταιρεία Froneri Hellas έκλεισε το
μεγαλύτερο εργοστάσιο παγωτού στην Ελλάδα. Η PepsiCo
έκλεισε το εργοστάσιο νερού στο Λουτράκι και την παραγωγή αναψυκτικών στα
Οινόφυτα. Και ο κατάλογος όλο και μεγαλώνει.
Οι
λόγοι αποχώρησης των πολυεθνικών είναι κυρίως η πτώση της κατανάλωσης στον ελλαδικό
χώρο, η ανυπαρξία κεντρικού κρατικού σχεδιασμού βιομηχανικής ανάπτυξης, η
αναζήτηση ακόμη πιο φτηνών εργατικών χεριών, η ακριβή ενέργεια κ.λπ.
Εδώ θα μπορούσε η
εργατική τάξη να δώσει μια δυναμική οργανωμένη απάντηση, καταλαμβάνοντας τα
εργοστάσια που κλείνουν, παρεμποδίζοντας τη μεταφορά των μηχανών και αναλαμβάνοντας
τελικά τον έλεγχο του εργοστασίου και της παραγωγής.
Η λύση για την
παραγωγική ανασυγκρότηση βρίσκεται στα χέρια της εργατικής τάξης. Μόνο με
δημόσιες επενδύσεις και εργατικό έλεγχο της παραγωγής μπορεί να εφαρμοστεί ένας
κεντρικός σχεδιασμός βιομηχανικής ανάπτυξης, που θα περιλαμβάνει την εκπαίδευση
εξειδικευμένου προσωπικού, κεντρικό σχεδιασμό στη μεταφορά των προϊόντων,
παροχή φτηνής ενέργειας για τη βιομηχανία, εξασφάλιση εξαγωγής προϊόντων με
διακρατικές συμφωνίες, σταθερή φορολογική πολιτική –αναγκαία για μελλοντικούς
σχεδιασμούς–, και πλήρη μηχανολογική υποστήριξη των βιομηχανικών εγκαταστάσεων,
που προϋποθέτει ανάπτυξη της βιομηχανίας παραγωγής μηχανών και ανταλλακτικών.
Χρήστος Χατζής
