Η συνεχιζόμενη απουσία αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη δεν αφορά μόνο την κρίση-διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου ακίνδυνος για την κυβέρνηση παραμένει και ο αντιπολιτευτικός λόγος του ΠΑΣΟΚ. Αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της Βουλής δεν έχουν κάποια συγκροτημένη αντιπολιτευτική ατζέντα.
Το ζήτημα είναι ευρύτερο. Έχει να κάνει με τη συστηματική τρομοκρατία ότι κάθε παρέκκλιση από τα μνημόνια θα οδηγήσει σε νέα χρεοκοπία, επομένως, λένε όλα τα φερέφωνα του καθεστώτος, «δεν υπάρχει άλλη πολιτική». Έχει να κάνει με τα φαινόμενα απογοήτευσης και ιδιώτευσης μεγάλων κομματιών του λαού μετά τις εξελίξεις της προηγούμενης δεκαετίας. Έχει να κάνει όμως και με την κατάσταση του διεθνούς καπιταλισμού, που, μέσα στη γενικότερη παρακμή του, δεν ανέχεται πια ούτε την ίδια την αστική δημοκρατία. Σε αυτό η ελληνική άρχουσα τάξη πρωτοπόρησε. Από τη δεκαετία του ’90, όταν στο εσωτερικό της κυριάρχησαν τα πλέον παρασιτικά-μαφιόζικα κεφάλαια, «κόντυνε» κάθε πολιτικό που είχε μιαν ηγετική οντότητα και έκανε χωροφύλακα του πολιτικού συστήματος τα ελεγχόμενα από την ίδια μέσα «ενημέρωσης». Έτσι εκπαιδεύθηκαν δύο γενιές πολιτικών να σκέπτονται μόνο μέσα στα «όρια» που τους επιτρέπουν τα ΜΜΕ και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Από αυτόν τον αντιδημοκρατικό κατήφορο τη χώρα μπορεί να τη βγάλει μόνο η αναγέννηση της λαϊκής πρωτοβουλίας, των μαζικών λαϊκών αγώνων, με επικεφαλής τα πλέον τίμια και μαχητικά στοιχεία.
Π.Δ.
