Η εργατική τάξη, τα πλατιά κινήματα και η μάχιμη αριστερά μπορούν να φρενάρουν το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα
Με το «Μπλοκάρουμε τα πάντα!» ξεκίνησε η νέα φάση δυναμικής
παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα στην πολιτική κρίση της
Γαλλίας, ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Η συνέχεια
προβλέπεται ακόμα πιο
Ισχυρές αντιστάσεις προβάλλει για μια ακόμη φορά ο γαλλικός λαός στην προσπάθεια επιβολής νεοφιλελεύθερων και αντικοινωνικών μέτρων, καθώς και σταδιακής αύξησης των στρατιωτικών δαπανών.
Στα μέσα Ιουλίου ο πρωθυπουργός Μπαϊρού, με πρόφαση το δημόσιο χρέος της χώρας, προανήγγειλε ότι ο προϋπολογισμός του 2026 που θα έφερνε προς ψήφιση στη βουλή θα περιείχε περικοπές 44 δισεκατομμυρίων ευρώ, από τις κοινωνικές κυρίως δαπάνες, αύξηση των στρατιωτικών δαπανών κατά 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ, μείωση των δημοσίων υπαλλήλων κατά 3.000 άτομα, πάγωμα κάποιων μισθών και συντάξεων, καθώς και κατάργηση δύο αργιών, της Δευτέρας του Πάσχα και της Ημέρας της Νίκης κατά των Ναζί.
Σε κάποια άλλη χώρα με το οικονομικό μέγεθος της Γαλλίας, τα παραπάνω μέτρα θα θεωρούνταν ήπια, ανεκτά ή και δικαιολογημένα. Ο γαλλικός λαός όμως στην πλειοψηφία του έχει άλλη αντίληψη για τα κοινωνικά και εργασιακά του δικαιώματα, καθώς και για την ιστορία του. Κάτι που το έχει αποδείξει έμπρακτα και κατά τα τελευταία χρόνια, με τους μαζικούς και δυναμικούς αγώνες του: Κίτρινα Γιλέκα (2018-2019), μεγάλες διαδηλώσεις κατά του υγειονομικού πάσου επί κορωνοϊού (2021) και τεράστιες κινητοποιήσεις κατά της αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη (2023).
Γι’ αυτό και εξ αρχής, έχοντας δεδομένη την κοινωνική αντίδραση, η πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών δυνάμεων (Αριστερά, Σοσιαλιστές, Εθνικό Μέτωπο) δήλωσε ότι δεν πρόκειται να υπερψηφίσει τον προϋπολογισμό Μπαϊρού.
Η αλυσίδα των γεγονότων αναπόφευκτη:
Στις 8 Σεπτεμβρίου το γαλλικό κοινοβούλιο καταψήφισε τον προϋπολογισμό, κάτι που οδήγησε τον πρωθυπουργό σε άμεση παραίτηση. Την επόμενη μέρα ο πρόεδρος της δημοκρατίας Μακρόν διόρισε άλλον πρωθυπουργό, τον μέχρι τότε υπουργό Ενόπλων Δυνάμεων Λεκορνί, προερχόμενο από τον κυβερνητικό συνασπισμό.
Στις 10 Σεπτεμβρίου, μετά από ένα διαδικτυακό κάλεσμα με τίτλο «Μπλοκάρουμε τα πάντα» (“Bloquonstout”), περίπου 250.000 διαδηλωτές συμμετείχαν σε όλη τη χώρα σε δυναμικές ποικιλόμορφες δράσεις, με έντονο το στοιχείο της αποκέντρωσης και της τοπικής πρωτοβουλίας: κλεισίματα δρόμων, πύρινα οδοφράγματα, αποκλεισμοί σιδηροδρομικών σταθμών, καταλήψεις σχολείων, συγκεντρώσεις σε πλατείες. Έντονη η παρουσία της νεολαίας και της αριστεράς. Το μήνυμα των διαδηλωτών σαφές: «Κάθε χρόνο το κράτος επιδοτεί με 270 δισεκατομμύρια τους μεγαλοκαπιταλιστές. Ας τα πάρουν από αυτούς και όχι από μας!», «Επί 25 χρόνια ασκείται νεοφιλελεύθερη πολιτική. Φτάνει πια!».
Επόμενος σταθμός η 18η Σεπτεμβρίου, ημέρα κατά την οποία όλα τα συνδικάτα καλούν σε πανεθνική απεργία και κινητοποίηση, και κατά την οποία η μαζικότητα αναμένεται ακόμα μεγαλύτερη.
Το βέβαιο είναι ότι τόσο ο Μακρόν προσωπικά όσο και η νεοφιλελεύθερη πολιτική του έχουν πλέον σοβαρό πρόβλημα. Τα ενδεχόμενα είναι δύο: είτε να επιχειρήσει, με λογική «σιδηράς πυγμής», να επικαλεστεί συνθήκες «εκτάκτου ανάγκης» και να περάσει τα μέτρα με προεδρικό διάταγμα παρακάμπτοντας τη βουλή (όπως έχει πράξει αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια), είτε να επιδιώξει «στρογγύλεμα» του πακέτου και εισαγωγή κάποιων μέτρων με τη σύμπραξη των Σοσιαλιστών.
Όποια συνταγή κι αν ακολουθήσει, ο λαϊκός παράγοντας έχει τις προϋποθέσεις για να πετύχει πολλά: Έχει δυνατά και ζωηρά συνδικάτα, με πρωτότυπο πνεύμα. Έχει μαχητική και δραστήρια νεολαία, με υψηλό πολιτικό επίπεδο. Έχει μεγάλο ποσοστό συμμετοχής της κοινωνίας στον πολιτικό προβληματισμό και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Μπορεί λοιπόν να βάλει ισχυρό φρένο τόσο στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, όσο και στη νέα εκστρατεία επανεξοπλισμού της Γαλλίας και κατ’ επέκταση της Ευρώπης.
Ο γαλλικός λαός ξανά στην πρωτοπορία. Ολόψυχα μαζί του. Ολόψυχα στο πλευρό του.
Βασίλης Παπανικολάου
