Ο τομέας των βιομηχανικών ορυκτών δείχνει ανάγλυφα τον παρασιτικό χαρακτήρα της ελληνικής αστικής τάξης. Ενώ η χώρα διαθέτει πλούσιο υπέδαφος, σε σχέση με την έκτασή της, έχει ελάχιστες εναπομείνασες βιομηχανίες επεξεργασίας ορυκτών. Η περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, που έκλεισε πέρυσι, ενώ επεξεργαζόταν το μοναδικό παγκοσμίως σιδηρονικέλιο, είναι χαρακτηριστική. Τα μόνα που έμειναν ανοιχτά ήταν τα ορυχεία της ΛΑΡΚΟ, ώστε το μέταλλο να εξάγεται σε άλλες χώρες για επεξεργασία και να φέρνει έτσι εύκολο κέρδος. Το ίδιο συμβαίνει και με τα περισσότερα ορυκτά που υπάρχουν στο υπέδαφος της χώρας.
Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά αφορά συνολικά τον δυτικό και ιδίως τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό και είναι σύμπτωμα της παρακμής του. Η Ευρώπη έχει πλέον μόνο το 10% της παγκόσμιας επεξεργασίας ορυκτών. Η Κίνα συγκεντρώνει το 73% της παραγωγής και επεξεργασίας λιθίου, το 83% στον χαλκό, το 97% στο κοβάλτιο, το 91% στο νικέλιο. Τη βιομηχανία συνολικά, μπορεί να την ξαναστήσει στα πόδια της η ευρωπαϊκή εργατική τάξη με το δικό της σχέδιο και για τα δικά της συμφέροντα.
Σ.Κ.
