 |
| Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν στην Αλάσκα επικεντρώθηκε περισσότερο σε συμφωνίες για τον νέο πολυπολικό κόσμο που αναδύεται παρά στην ειρήνη για την Ουκρανία. Το σταμάτημα των πολέμων μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την αντιπολεμική πάλη των λαών αλλά και από την αγωνιστική ενίσχυση της θέσης τους μέσα στις χώρες τους. |
Ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό, με συνεχή προώθηση της Ρωσίας, παράγοντας αλυσιδωτές αντιδράσεις πανευρωπαϊκά και λειτουργώντας ως καταλύτης αστάθειας και αποδόμησης της Ε.Ε., δοκιμάζοντας δε τις σχέσεις των κρατών της Ευρώπης με τις ΗΠΑ, τον μέχρι πρότινος (προ Τραμπ) βασικό υποστηρικτή και προμηθευτή όπλων της Ουκρανίας.
Η Ε.Ε., ανίκανη να αντιδράσει ουσιαστικά σε οτιδήποτε συμβαίνει, με τεράστια προβλήματα στην οικονομία, και προς το παρόν άοπλη, με ανίκανη και διεφθαρμένη ηγεσία, επιμένοντας στην αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική, σέρνεται πίσω από τις ΗΠΑ, που της επιβάλλουν ό,τι συμφωνία θέλουν. Κάποιοι ηγέτες όπως ο Μακρόν φωνασκούν για ευρωπαϊκό στρατό στο πλευρό των Ουκρανών για συνέχιση του πολέμου, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης. Ο Μακρόν το κάνει και για να τρομοκρατήσει τον γαλλικό λαό, ελπίζοντας να σώσει την καρέκλα του που ήδη τρίζει. Το βέβαιο είναι πως οι λαοί της Ευρώπης δεν έχουν καμία διάθεση να πολεμήσουν τη Ρωσία για τα συμφέροντα των διεφθαρμένων ελίτ της Ουκρανίας. Ήδη οι κινητοποιήσεις στη Γαλλία δείχνουν ότι οι λαοί ενδιαφέρονται να λύσουν τα εσωτερικά τους προβλήματα από μια αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη πολιτική.
Η Γερμανία, με διαλυμένη οικονομία, κλείσιμο μεγάλων επιχειρήσεων, απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, αύξηση στις τιμές των προϊόντων, επανεξοπλίζεται, προγραμματίζοντας να δαπανά 50 δις κάθε χρόνο για δέκα χρόνια για να αναδημιουργήσει την πολεμική της βιομηχανία – και επιμένοντας στο «αφήγημα» της ρωσικής απειλής. Ο καγκελάριος Μερτς δήλωσε με θράσος πως θέλει «να δημιουργήσει από τα θεμέλια μια ασφαλή και κυρίαρχη Γερμανία». Βέβαια, της λείπουν η ενέργεια και οι πρώτες ύλες.
Η Ιταλία και η Πολωνία δήλωσαν ότι δεν θα στείλουν στρατεύματα στην Ουκρανία, ενώ Αγγλία και Σουηδίαότι είναι διαθέσιμες σε περίπτωση απόφασης, αλλά με τη στήριξη των ΗΠΑ. Η Σουηδία είναι σχεδόν άοπλη και η Αγγλία, πέραν των πυρηνικών, έχει μόλις 227 άρματα μάχης.
Η συνάντηση Πούτιν-Τραμπ στην Αλάσκα ήταν καθοριστική για πολλά ζητήματα: συμφωνίες για την Αρκτική, επανέναρξη συνεργασίας Rosneft-Exxon Mobil (μάλιστα η Rosneft θα εξορύσσει πετρέλαιο μέσα στις ΗΠΑ), συμφωνίες για τον πόλεμο στην Ουκρανία, μοίρασμα δικαιοδοσιών στη Μέση Ανατολή, αλλά κυρίως ανάπτυξη σχέσεων και συμφωνιών με τις ανερχόμενες οικονομίες στο πλαίσιο ενός πολυπολικού κόσμου.
Η στήριξη της Ευρώπης και, αρχικά, των ΗΠΑ στην Ουκρανία βοήθησε στην περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεων Ρωσίας-Κίνας και κατ’ επέκταση Βόρειας Κορέας. Το αποκορύφωμα ήταν η τελευταία συνάντηση στα πλαίσια του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ), όπου έγινε μια ρωσική προσπάθεια εξομάλυνσης των σχέσεων Ινδίας-Κίνας (εχθροπραξίες μεταξύ τους, με νεκρούς, για αμφισβητούμενα σύνορα στα Ιμαλάια σημειώνονται από το 1962). Στη συνάντηση αυτή, με την παρουσία Ρωσίας, Κίνας, Ινδίας, Ιράν, των υπόλοιπων μελών του ΟΣΣ, παρατηρητών αλλά και μη μελών, όπως η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Λευκορωσία κ.ά., έγινε η πρώτη συγκρότηση ενός αρχικού πυρήνα του πολυπολικού κόσμου. Από δηλώσεις που έκαναν ο Πούτιν και ο Τραμπ μετά τη συνάντηση αυτή, άφησαν να εννοηθεί πως οι ΗΠΑ θα προσπαθήσουν να διαπραγματευτούν με αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτό και οι ΗΠΑ βιάζονται να λήξει ο πόλεμος και να προχωρήσουν σε συμφωνίες, κάτι που η Ε.Ε. σαμποτάρει, αφού βρίσκεται εκτός παιχνιδιού.
Δεν έχουμε αυταπάτες πως αυτές οι συμμαχίες ή οι συμφωνίες θα κρατήσουν για πολύ. Στον καπιταλισμό οι συμμαχίες είναι συμμαχίες συμφερόντων. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δεν θα πάψουν, αντίθετα όσο βαθαίνει η κρίση θα οξύνονται. Σε αυτή τη συγκυρία, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία για την εργατική τάξη είναι να χτυπήσει και να σπάσει τον αδύνατο κρίκο. Και αυτός είναι η Ευρώπη.
Πρέπει να εκμεταλλευτούμε την ανικανότητα της σημερινής ηγεσίας της αστικής τάξης στον ευρωπαϊκό χώρο και την πλήρη αποτυχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και να αγωνιστούμε απαιτώντας τα χαμένα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματά μας αλλά και για έναν κόσμο χωρίς πολέμους.
Χρήστος Χατζής
