Το κλείσιμο σχολείων, που εντείνεται τώρα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, είναι ένα πολλαπλό έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού, της ελληνικής νεολαίας, της προοπτικής της χώρας. Ειδικά στην επαρχία είναι το αποφασιστικό βήμα για την εγκατάλειψη ενός τόπου. Αυτό το έγκλημα όμως συνοδεύεται και από ένα άλλο, πιο αφανές αλλά όχι λιγότερο σοβαρό: χιλιάδες πέτρινα σχολεία μοναδικής ομορφιάς και ιστορικής αξίας ρημάζουν αχρησιμοποίητα! Σχολεία τα οποία χτίστηκαν σε δύσκολες εποχές, συχνά με εθελοντική εργασία όλης της κοινότητας. Σχολεία στα οποία, με υποτυπώδη μέσα, έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα άξιοι επιστήμονες, τίμιοι δουλευτές, προσωπικότητες διαφόρων τομέων της δημόσιας ζωής. Σχολεία που κοσμούσαν χωριά, κεφαλοχώρια, κωμοπόλεις με την αρχιτεκτονική τους και συχνά λειτουργούσαν ως κυψέλες και για άλλες δραστηριότητες.
Η κυβέρνηση επικαλείται ότι δεν υπάρχει ικανός αριθμός μαθητών ώστε να συνεχίσουν να λειτουργούν αυτά τα σχολεία. Το ότι δεν υπάρχει, βέβαια, είναι αποτέλεσμα της συνολικότερης πολιτικής της, που στραγγαλίζει τη χώρα δημογραφικά. Αν μη τι άλλο, όμως, θα έπρεπε δήμοι, κοινότητες, τοπικοί σύλλογοι αλλά κυρίως οι ίδιοι οι κάτοικοι να απαιτήσουν από την κυβέρνηση χρήματα για να συντηρηθούν αυτά τα σχολεία και να αποκτήσουν κάποια άλλη λειτουργία: πολιτιστική, κοινωνική, οτιδήποτε θα μπορούσε να δώσει λίγη ζωή και λίγη χαρά στην υπό εγκατάλειψη επαρχιακή Ελλάδα…
Α.Α.
