 |
| Χωρίς
τη συγκρότηση της επαναστατικής πρωτοπορίας, κάθε προσπάθεια «μετωπικής» συμπόρευσης στον χώρο της αριστεράς θα αποδεικνύεται σισύφεια… |
Τα αποτελέσματα των τριών
εκλογικών διαδικασιών της τελευταίας περιόδου ανέδειξαν μια μάλλον
απογοητευτική εικόνα για την αυτοαποκαλούμενη «επαναστατική» ή «ριζοσπαστική»
αριστερά. Η ΛΑΕ μετρά ήδη μέρες μέχρι την τυπική διάλυσή της, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται
σε βαθιά κρίση, καθώς κατέβηκε με χωριστά ψηφοδέλτια στους σημαντικότερους
δήμους, και στις πρόσφατες εθνικές εκλογές είχε σημαντική πτώση. Για τις ακόμα
μικρότερες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η λογική της πάση
θυσία εκλογικής καταγραφής για μια ακόμη φορά δεν απέδωσε τίποτα.
Ένα φιλότιμο
αγωνιστικό δυναμικό που κινείται σε αυτόν τον χώρο αναρωτιέται τι φταίει, τι
πήγε στραβά, τι πρέπει ν’ αλλάξει. Η απάντηση που δίνουν πολλοί είναι ότι
χρειάζονται… και πάλι μετωπικά σχήματα, απλώς βελτιωμένα σε σχέση με αυτά που
μόλις απέτυχαν. Πρόκειται για αυταπάτες
που ταλανίζουν αυτόν τον χώρο εδώ και δεκαετίες. Δυνάμεις που έχουν ξεκόψει
από την εργατική τάξη και τις ιστορικές κατακτήσεις του μαρξισμού και του
λενινισμού, που έχουν μετατραπεί σε φορείς φιλελεύθερων αντιλήψεων ή μιας
μικροαστικής δυσαρέσκειας, σε όποιους
συνδυασμούς και να ενωθούν μεταξύ τους δεν πρόκειται να πραγματοποιήσουν κάποιο
ποιοτικό άλμα.
Ειδικά σήμερα, χρειάζεται
ένας τελείως διαφορετικός προσανατολισμός. Για να ανατρέψεις τον αρνητικό
συσχετισμό δυνάμεων, χρειάζεσαι νίκες, έστω και μικρές, π.χ., στο επίπεδο ενός
εργατικού κλάδου ή ενός συγκεκριμένου αιτήματος. Οι νίκες προϋποθέτουν αξιόμαχες ηγεσίες. Οι ηγεσίες όμως δεν
χτίζονται ρεφενέ· θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές αγωνιστικά και
οργανωτικά, άρα όσο το δυνατόν πιο ομοιογενείς πολιτικά και σε νοοτροπία.
Παράλληλα, για ν’ αντιμετωπίσεις την απογοήτευση, την αποστράτευση, τα
πισωγυρίσματα χρειάζεσαι μια δομή που να
συγκρατεί σε ένα σταθερό σχέδιο μάχης τους πιο ανυποχώρητους, αφοσιωμένους και
καλύτερα εκπαιδευμένους αγωνιστές. Για όλους αυτούς τους λόγους, αυτό που
χρειαζόμαστε σήμερα πρώτα και κύρια είναι μια επαναστατική μαρξιστική οργάνωση!
Που θα διαθέτει εξαρχής καθαρή
ιδεολογική σημαία, πρόγραμμα, πολιτική γραμμή και πολιτική τακτική. Που θα
μπορεί να αξιοποιεί αποτελεσματικά τις δυνάμεις της μέσα στην ταξική πάλη.
Ακόμα όμως και για να
συγκροτηθεί ένα ενιαίο μέτωπο δράσης πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, στη λογική
«βαδίζουμε χώρια-χτυπάμε μαζί» –κάτι τελείως διαφορετικό από τα μέτωπα
ενδοαριστερής εσωστρέφειας των τελευταίων δεκαετιών– και πάλι ο καταλύτης θα
πρέπει να είναι μια επαναστατική οργάνωση.
Σε αυτή την κατεύθυνση δουλεύουμε εμείς οι
Κομμουνιστές-Τροτσκιστές και με ικανοποίηση διαπιστώνουμε ότι όλο και
περισσότερα σκεπτόμενα στοιχεία της εργατικής τάξης και της νεολαίας συμφωνούν
με αυτόν τον προσανατολισμό!
Πάρις Δάγλας
