 |
Το οικοδόμημα της
καπιταλιστικής «Ενωμένης» Ευρώπης δεν βγήκε
πιο σταθερό από τις τελευταίες
ευρωεκλογές, ούτε ενισχύθηκε στη συνείδηση
των ευρωπαϊκών λαών. Μάλλον το
αντίθετο…
|
Η
συμμετοχή των Ευρωπαίων πολιτών στις τελευταίες ευρωεκλογές (50,5%) ήταν μεγάλη
σε σχέση με τις προηγούμενες φορές, σε μια Ευρωπαϊκή «Ένωση» που παραπαίει μέσα
στις αντιφάσεις της. Παρά την όχι ιδιαίτερα μεγάλη σημασία των ευρωεκλογών,
μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για τις πολιτικές τάσεις των λαών της
Ευρώπης.
Είχαμε,
λοιπόν, μεγάλη πτώση της κλασικής δεξιάς
(Λαϊκό Κόμμα) και των σοσιαλδημοκρατών (για πρώτη φορά αυτές οι δύο
παρατάξεις δεν θα έχουν την πλειοψηφία), αποτέλεσμα της αδιέξοδης αστικής
πολιτικής και της αποτυχίας της στην αντιμετώπιση της ανεργίας, όπως και της
κυρίαρχης μεταναστευτικής πολιτικής, που οδηγεί την Ευρώπη στο να γίνει αποθήκη
σκλάβων. Οι Πράσινοι είχαν μεγάλη
άνοδο στη Γερμανία και άλλες χώρες, και είναι τέταρτο κόμμα στην Ευρωβουλή.
Μικρή σχετικά ήταν
η άνοδος της ακροδεξιάς και των ευρωσκεπτικιστών, και αυτή προφανέστατα
οφείλεται στην εκφορά ενός αντι-Ε.Ε. λόγου και στην αντίθεσή τους στην
ανεξέλεγκτη εισαγωγή μεταναστών.
Στην
Αγγλία, θρίαμβος του κόμματος του Brexit, με 31%, και
κατάρρευση του Εργατικού Κόμματος. Στη Γαλλία,
μεγάλη πτώση της αριστεράς και νίκη της ακροδεξιάς. Δυστυχώς, η αριστερά, για
μια ακόμη φορά, δεν κατάφερε να εκφράσει την εργατική τάξη, ούτε να
εκμεταλλευτεί προς όφελός της τις πολύμηνες διαδηλώσεις και συγκρούσεις των Κίτρινων
Γιλέκων. Στη Γερμανία, πτώση της
δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, μικρή άνοδος της ακροδεξιάς, μεγάλος
κερδισμένος οι Πράσινοι. Στην Ιταλία,
αδιαμφισβήτητοι νικητές η ακροδεξιά του Σαλβίνι και οι ευρωσκεπτικιστές των 5
Αστέρων, επίσης με αντι-Ε.Ε. πολιτική και πολιτική προστατευτισμού. Μετά τις
εκλογές, μίλησαν και για παράλληλο νόμισμα.
Αυτό
που φαίνεται κατ’ αρχάς είναι ότι ολοένα και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες
εναντιώνονται σ’ αυτή τη θνησιγενή, από την πρώτη στιγμή, «Ένωση», όπου τα
ισχυρά κράτη ξεζούμισαν τα αδύνατα. Η άνοδος της ακροδεξιάς, αναμενόμενη, αλλά
μικρή, κάτι που δείχνει ότι οι λαοί δεν ξεχνούν τα Ολοκαυτώματα και δεν μπορούν
να εμπιστευτούν τους «μπράβους» των καπιταλιστών. Κατάφεραν όμως να πάρουν ψήφους από πολίτες που, ενώ δεν ανήκουν στην
ακροδεξιά, είναι ενάντια στην Ε.Ε. και στη φιλελεύθερη πολιτική των «ανοιχτών
συνόρων».
Αυτό όμως που δείχνουν
περισσότερο τα αποτελέσματα είναι το τεράστιο κενό που αφήνει η ανυπαρξία της
αριστεράς.
Μια αριστερά αστικοποιημένη, ρεφορμιστική, που δεν μπορεί να εκφράσει ή να
εμπνεύσει την εργατική τάξη. Κολλημένη σε μια ξύλινη γλώσσα, με μια ανύπαρκτη
πολιτική, ανίκανη να οργανώσει και να δημιουργήσει κινήματα και αντιστάσεις. Η
εργατική τάξη τής γύρισε την πλάτη και ψάχνει τον αντικαταστάτη της σε
οικολογικά κόμματα ή σε οποιονδήποτε ανταποκρίνεται έστω και ελάχιστα σε κάποια
από τα προβλήματά της.
Η
μεγάλη αποχή είναι ένδειξη αποστροφής
των λαών προς τα αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα, και απογοήτευσης από τη
διαφθορά, την ανυπαρξία δικαιοσύνης, την ανικανότητα όλων στην αντιμετώπιση των
οικονομικών κρίσεων και την προσπάθεια όλων να μετατραπεί η Ευρώπη σε ένα
τεράστιο σκλαβοπάζαρο, με την ανεξέλεγκτη εισαγωγή μεταναστών.
Η αναγκαιότητα
ενός κόμματος της μαρξιστικής αριστεράς μπαίνει στην ημερήσια διάταξη όσο ποτέ
άλλοτε.
Ένα κόμμα που να έχει όραμα και να μπορεί να εμπνεύσει την εργατική τάξη, να
ξαναδώσει ελπίδα και προσμονή για ένα καλύτερο αύριο. Να ξαναβάλει μπροστά τη
μηχανή της αντίστασης και με στελέχη τίμια, καθαρά, αγωνιστικά και πρωτοπόρα,
να χτυπήσει αυτό το σάπιο καπιταλιστικό
σύστημα, που μόνο φτώχεια και πολέμους κουβαλάει. Να ξαναβάλει στην ημερήσια διάταξη τον Μαρξισμό και τις μεθόδους του, όπλα
ανυπέρβλητα στον αγώνα ενάντια στην αδικία, την ανισότητα και την εκμετάλλευση
ανθρώπου από άνθρωπο.
Είναι επιτακτική
ανάγκη να συσπειρωθούμε γύρω από πρωτοπόρα στοιχεία της εργατικής τάξης και με
όπλα τις ιδέες του Μαρξ να αγωνιστούμε για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης
των εργατών.
Χρήστος Χατζής
