 |
Οι γυναίκες είναι από τα κλασικά θύματα των εύκολων και
αναιτιολόγητων απολύσεων, ειδικά αν δεν δικαιούνται
κάποια σοβαρή αποζημίωση |
Μια από τις πρώτες αποφάσεις της νέας κυβέρνησης ήταν η ακύρωση
της υποχρεωτικής δικαιολόγησης των απολύσεων, που είχε νομοθετήσει η
προηγούμενη κυβέρνηση λίγο πριν τις εκλογές. Η υποχρεωτική δικαιολόγηση των
απολύσεων ήταν ένα εν δυνάμει σημαντικότατο εργαλείο για την εργατική τάξη,
ιδίως για τα πιο ευάλωτα κομμάτια της. Όμως, το μέτρο αυτό ήταν σωστό και από
μια αστική σκοπιά!
Η συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων στη χώρα μας
είναι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις,
και μάλιστα του χώρου των υπηρεσιών. Συχνά είναι αεριτζίδικες, με σύντομη «ημερομηνία
λήξης», χαμηλού επιπέδου, που στέκονται λόγω ειδικών συνθηκών στον κλάδο τους ή
ειδικών «διασυνδέσεων» του εργοδότη. Οι εργοδότες συνήθως δεν δίνουν ιδιαίτερη
σημασία στα βιογραφικά, δεν υπάρχουν ξεκάθαρες διαδικασίες επιλογής ανάμεσα στους
υποψηφίους για μια θέση εργασίας. Το
προσωπικό στοιχείο παίζει τεράστιο ρόλο στις σχέσεις εργοδότη-εργαζόμενου, κάτι που καταλήγει σε περαιτέρω καταπίεση
και εκμετάλλευση του εργαζόμενου. Οι περισσότερες θέσεις εργασίας που
προσφέρονται είναι χαμηλής ή μέσης ειδίκευσης και οι περισσότεροι επιχειρηματίες
κοιτάνε απλώς να τα κονομήσουν γρήγορα και εύκολα. Αντιμετωπίζουν τον εργαζόμενο ως αναλώσιμο υλικό και δεν ενδιαφέρονται
να τον βοηθήσουν ν’ αναπτύξει τις δεξιότητές του.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, οι εργαζόμενοι, αντί να
κοιτάξουν να βελτιώσουν τη θέση τους μέσω της αλληλεγγύης με τους συναδέλφους τους
ή να απευθυνθούν στο σωματείο, μπαίνουν
πολύ εύκολα στη λογική της φυγής, ή στη λογική «να κάνω μια δική μου δουλειά,
να γλυτώσω απ’ όλα αυτά».
Επιπλέον, υπάρχουν μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων με αυξημένο φόβο απόλυσης για λόγους
άσχετους με την εργασία τους: οι
συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι με μορφωτικό επίπεδο υψηλότερο από
του εργοδότη ή με ανεξάρτητη σκέψη και, τέλος, οι εργαζόμενες που δεν ανέχονται τη σεξουαλική παρενόχληση από αφεντικά
και διευθυντές.
Το μέτρο, λοιπόν, της
υποχρεωτικής δικαιολόγησης των απολύσεων θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένας
φραγμός σε όλα τα παραπάνω, υποχρεώνοντας, σε έναν βαθμό, τους εργοδότες να
διαχειρίζονται καλύτερα το προσωπικό τους, κατά τρόπο που θα αναβάθμιζε και το
επίπεδο των επιχειρήσεων. Αυτό βέβαια που μας ενδιαφέρει εμάς είναι ότι θα ωθούσε
τους εργαζόμενους να υπερασπίζονται περισσότερο τη θέση εργασίας τους, να
σκέπτονται πιο ταξικά και να απευθύνονται στο σωματείο τους.
Πάρις Δάγλας
