Στην ακί του στοχάστρου ΒΟΛΗ ΚΑΤΑ ΒΟΛΗ

Του Γιάννη Βερούχη (1931-2010)

1)   Οι συμφωνίες με την Κίνα

Τα κινεζικά προϊόντα που είναι πάμφθηνα λόγω των κτηνωδών συνθηκών
 εργασίας και αμοιβών του κινεζικού λαού, όταν εξάγονται σε άλλες χώρες,
τα αντίστοιχα προϊόντα  αυτών των άλλων χωρών, μπορούν να αντέξουν στον
 ανταγωνισμό των κινεζικών, αποκλειστικά και μόνον όταν: Τα προϊόντα
αυτών των χωρών παραχθούν και αυτά, με τις ίδιες κτηνώδεις συνθήκες
 εργασίας και αμοιβής σαν αυτές των κινεζικών

● Ο Κινέζος μεγαλοκαπιταλιστής Τζιαφού, πρόεδρος της COSCO και  από τα ισχυρότερα στελέχη του μεγαλοκαπιταλιστικού «Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας», εδήλωσε στην Αθήνα: Ότι με τις υπάρχουσες συμφωνίες «η Ελλάδα είναι για την Κίνα η πύλη εισόδου των εμπορευμάτων της στην Ευρώπη».

● Οι ηγέτες όλων των ελληνικών αστικών κομμάτων και των ονομαζομένων αριστερών, που –επίσημα ή διά της σιωπής τους– συμφώνησαν στην παραχώρηση του λιμανιού του Πειραιά για πύλη εισαγωγής των κινεζικών προϊόντων στην Ευρώπη και φυσικά και στην Ελλάδα, καθώς και στις κινεζικές επενδύσεις σ’ αυτήν: Όλοι αυτοί οι ηγέτες ουσιαστικά δέχθηκαν μαζί με τις συμφωνίες, και το εξής αυτονόητο που είναι και το εγκληματικότερο.

Διότι εκ των πραγμάτων και αργά ή γρήγορα, οι συνθήκες εργασίας και οι αμοιβές του εργαζόμενου ελληνικού λαού, θα κινδυνεύσουν να γίνουν παρόμοιες με τις κτηνώδεις συνθήκες εργασίας και αμοιβής του κινεζικού λαού, και με παρόμοιες στερήσεις, δυστυχία και αθλιότητα.

● Για τις συνέπειες των «συμφωνιών με την Κίνα», για τη χώρα μας το λαό μας και για τις κοινωνικές τάξεις, διακατεχόμαστε από τη εξής βέβαια πρόβλεψη.

▬ Η χώρα μας θα κινδυνεύσει να γίνει ασιατική, και ο λαός μας να περιέλθει στη βαρβαρότητα και τη δυστυχία της κινεζοποίησης.

▬ Η υπεράρχουσα αστική τάξη, οι εφοπλιστές, που στην μεν Κίνα διά του τεράστιου στόλου τους διαχειρίζονται όλες τις θαλάσσιες μεταφορές της και στην Ελλάδα δια των ΜΜΕ που ελέγχουν, διευθύνουν όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις: Οι «συμφωνίες με την Κίνα» θα τους συσσωρεύσουν αμύθητα πλούτη.

▬ Για το τμήμα της ελληνικής αστικής τάξης, που δραστηριοποιείται στο εσωτερικό της Ελλάδας και ιδιαίτερα στον παραγωγικό τομέα, οι «συμφωνίες με την Κίνα» θα είναι από επιζήμιες έως καταστρεπτικές.

▬ Όσο για τις δυο άλλες πολυάριθμες τάξεις που συνθέτουν τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού… Πρώτον, για τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα και μικροεπιχειρηματίες κάθε μορφής, και πληθυσμούς της υπαίθρου κ.λπ. Και δεύτερον, για το σύνολο της εργατικής τάξης. Οι «συμφωνίες με την Κίνα» θα είναι για όλους αυτούς, από καταστρεπτικές έως αφανιστικές…

● Με βάση αυτή μας την πρόβλεψη, θεωρούμε άμεσο πολιτικό μας καθήκον, να καταγγείλουμε σαν τους μεγαλύτερους εγκληματίες στην ιστορία του ελληνικού λαού, όλους αυτούς τους αυτοονομαζόμενους «εκπροσώπους ηγέτες» του ελληνικού λαού που συμμετείχαν σ’ αυτήν τη «συμφωνία με την Κίνα».

● Αυτός ο τεράστιος κίνδυνος της Κινεζοποίησης είναι εντελώς καινούργιος. Αλλά και ο εκρηκτικός δυναμισμός του ελληνικού λαού για την αντιμετώπισή του, θα είναι και αυτός ακόμα πιο καινούργιος.

● Υστερόγραφο

Εάν υπήρχε στην Ελλάδα ένα πραγματικό εργατικό κίνημα θα έπρεπε να είχε απαγορεύσει αγωνιστικά την εισαγωγή προϊόντων κατασκευασμένων με τέτοιες κτηνώδεις αντεργατικές συνθήκες, όπως αυτές της σημερινής Κίνας.

Γράφτηκε τον Μάιο του 2010

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους την επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.

2) Μια ξεχασμένη δολοφονία

Τον Ιούλιο του 1996, έκλεισαν 18 χρόνια από τον ατιμώρητο και ξεχασμένο φόνο του γιατρού Τσιρώνη, που τον σκότωσαν μέσα στο σπίτι του τα ΜΑΤ της εποχής εκείνης, επειδή διαμαρτυρόμενος έκανε  απεργία πείνας.

Ο ηθικός υπεύθυνος του φόνου ήταν ο ιδιοκτήτης-διευθυντής της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ», ο Χρήστος Λαμπράκης, που προετοίμασε διά της εφημερίδας του πιεστικά, τη δυναμική επέμβαση της αστυνομίας.

(Περιοδικό» Έψιλον» της «Ελευθεροτυπίας», 21 Ιουλίου 1996 και στήλη «Ιός»). «Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΡΩΝΗΣ. Ο ιδιόρρυθμος γιατρός βρίσκει το θάνατο στις 11 Ιουλίου 1978, κατά τη διάρκεια της νυχτερινής εισβολής των νεοσύστατων ΜΕΑ στο σπίτι του.

Είχε προηγηθεί πολυήμερη καμπάνια της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» για την εξουδετέρωσή του κα τον τερματισμό της ατμόσφαιρας ανυπαρξίας του κράτους που δημιουργούσε η θορυβώδης παρουσία του στη μέση του Π. Φαλήρου».

Εδώ κρίνουμε σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ορισμένα ιστορικά στοιχεία για το «ΒΗΜΑ» και τον κύριο Λαμπράκη.

Η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» είναι το ιστορικό επιτελικό όργανο του κόμματος της «φιλελεύθερης αστικής παράταξης», του ιστορικού αυτού κόμματος που ως γνωστόν η αστική τάξη του ανέθεσε την αποτελεσματική –και νικηφόρο γι’ αυτήν- διεξαγωγή του  εμφυλίου πολέμου, μετά την αποτυχία του συντηρητικού κόμματός της.

Η «φιλελεύθερη αστική παράταξη» είναι ένα εκ των δύο μεγάλων ιστορικών πολιτικών κομμάτων της ελληνικής αστικής τάξης: Είναι το κόμμα που έφτιαξε τότε –στον εμφύλιο πόλεμο- τον φοβερό εγκληματικό νόμο 509 με τον οποίο τα στρατοδικεία θανάτωσαν χιλιάδες αγωνιστές, το στρατόπεδο των ανατριχιαστικών εγκλημάτων της Μακρονήσου, και που πραγματοποίησε τη βίαιη μετακίνηση των αγροτικών πληθυσμών προς τις πόλεις, με το πρόσχημα του ανταρτοπόλεμου, ενώ ουσιαστικά επιδίωκε την αφθονία φτηνής εργατικής δύναμης για τη βιομηχανία, και πολλά άλλα ιστορικά εγκλήματα, από τις αρχές του αιώνα μας μέχρι σήμερα.

Ο ιδιοκτήτης-διευθυντής του «ΒΗΜΑΤΟΣ», ο κύριος Λαμπράκης, είναι και ο καθιερωμένος επίσημος εκπρόσωπος (δικτάτορας) της αστικής κοινωνίας επί των ζητημάτων του πολιτισμού, της διανόησης και της τέχνης. Αυτός διορίζει τους υπουργούς Πολιτισμού (και σπανίως μόνο αυτούς).

Τώρα είναι και πρόεδρος –ουσιαστικά ιδιοκτήτης- του Μεγάρου Μουσικής, με λεφτά φυσικά του ελληνικού λαού, που του χάρισε το κόμμα της «φιλελεύθερης αστικής παράταξης» υπό τη χρονικά τελευταία και μέχρι τώρα ισχύουσα μετονομασία του από «Ένωση Κέντρου» σε «ΠΑΣΟΚ».

(Το ότι το «ΠΑΣΟΚ» είναι η συνέχεια και η έκφραση της «φιλελεύθερης αστικής παράταξης», το επιβεβαιώνουν και επίσημα τα ίδια τα ιδεολογικά στελέχη αυτού του κόμματος κατά το πρόσφατο συνέδριό του.)

Όσο για τον πρόεδρο του Μεγάρου Μουσικής, πρέπει να του υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και οι πιο ισχυροί εκπρόσωποι της κυρίαρχης εκμεταλλευτικής κοινωνικής τάξης ή και στρωμάτων, ποτέ δεν κατάφεραν ούτε θα καταφέρουν να διαγράψουν οριστικά από την ιστορία τις φυσικές και ηθικές ευθύνες, των γενικών κοινωνικών ή και των συγκεκριμένων εγκλημάτων τους.

Και η σωστότερη ιστορική δικαιοσύνη θα ήταν εάν μια μέρα το όνομα του δολοφονημένου γιατρού Τσιρώνη, αναγραφόταν σε εντοιχισμένη πλάκα μπροστά στο Μέγαρο Μουσικής, για να θυμίζει την αντιφατικότητα και τη βάρβαρη φύση της αστικής κοινωνίας.

Γράφτηκε τον Αύγουστο του 1996

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ

Συνεχίζουμε, με αναδημοσίευση παλιών κομματιών (που διατηρούν όλη τους τη επικαιρότητα και την πολιτική σημασία), τη σπουδαία αυτή στήλη που έγραφε ο αλησμόνητος σύντροφος, δάσκαλος και ηγέτης Γιάννης Βερούχης.