 |
Με την πολιτική της
κυβέρνησης στα εργασιακά και στο
συνδικαλιστικό, θα ξαναδούμε σύντομα τέτοιες
εικόνες
|
Η
κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προς το τέλος της θητείας της είχε πάρει ορισμένα
φιλεργατικά μέτρα, στα πλαίσια της πολιτικής της για στήριξη της ανάπτυξης μέσω
της «ομαλοποίησης» της αγοράς εργασίας. Όπως την επαναφορά της ισχύος των
κλαδικών συμβάσεων, την υποχρεωτική δικαιολόγηση των απολύσεων απ’ τον
εργοδότη, τη δυνατότητα προσφυγής των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων και κατά των
δύο εργοδοτών, του εργολάβου και του φυσικού εργοδότη.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όργανο των πιο αρπακτικών μερίδων του
εγχώριου κεφαλαίου, πήρε πίσω ήδη τα δύο τελευταία μέτρα, ενώ υπονομεύει
ξεκάθαρα τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, με το να μην ισχύουν όταν η
επιχείρηση αντιμετωπίζει «οικονομικές δυσκολίες», αλλά και σε άλλες περιπτώσεις
(«τοπικά σύμφωνα», «μη κερδοσκοπικές» επιχειρήσεις, «κοινωνική
επιχειρηματικότητα» κ.λπ.).
Ακόμα
ετοιμάζει το ηλεκτρονικό μητρώο μελών
των σωματείων, την πραγματοποίηση απεργίας μόνο εφόσον έχει ψηφιστεί απ’ το 50%+1
των μελών ενός κλάδου και την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Μέτρα που είχε ψηφίσει
βέβαια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (πλην της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας) και που στόχο έχουν το ανοιχτό φακέλωμα του
οργανωμένου εργατικού κινήματος και την παραπέρα παράλυσή του. Τα
επιχειρήματα του –γνωστού για τα αντεργατικά μέτρα που προώθησε την περίοδο των
μνημονίων– υπουργού Εργασίας Γ. Βρούτση υπέρ των μέτρων, όπως π.χ. ότι η μη δικαιολόγηση
της απόλυσης βοηθάει τον εργαζόμενο γιατί δεν τον «χαρακτηρίζει» στον επόμενο
εργοδότη του, είναι αστεία και κυνικά, δείγμα του στυγνού αντεργατισμού όλου
του επιτελείου Μητσοτάκη.
Αυτή η επιστροφή
σε αντεργατικά μέτρα μνημονιακού τύπου απειλεί να αφαιρέσει απ’ τη δοκιμαζόμενη
εργατική τάξη ένα εφαλτήριο για τη βελτίωση της οικονομικής της κατάστασης αλλά
και τη συνδικαλιστική της ανασυγκρότηση. Στη δύσκολη κατάσταση στην οποία
είμαστε η ενότητα και η οργάνωση στους χώρους δουλειάς είναι τα πλέον
αποτελεσματικά μέσα για να παλέψουμε κατά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας αλλά και για
καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής. Με όπλα αυτά τα δύο, με το ξαναζωντάνεμα
των σωματείων, με τον παραμερισμό των διάφορων ακατάλληλων γραφειοκρατιών απ’
τους πιο συνειδητούς και τίμιους εργάτες, μπορούμε να αποκρούσουμε και τη νέα
δύσκολη κατάσταση. Η ενωμένη και οργανωμένη εργατική τάξη δεν έχει να φοβηθεί
ακόμα και την πιο αντεργατική κυβέρνηση.
Σ. Κρόκος
