Μπροστά στη νέα παγκόσμια
οικονομική κρίση, οι δυνάμεις του κεφαλαίου προετοιμάζονται παντού για γενική
έφοδο ενάντια στην εργατική τάξη. Η τάξη μας θα αντισταθεί, αλλά για να νικήσει
χρειάζεται οργάνωση, ενότητα, μαχητικό πνεύμα και, πάνω απ’ όλα, μια
επαναστατική ηγεσία!
Η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο του
παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου. Αν καταφέρουμε να ανακόψουμε την πολιτική του
εξανδραποδισμού του λαού μας, κάτι που τώρα περνάει και από το σταμάτημα της
αντι-ασφαλιστικής επίθεσης της κυβέρνησης, θα έχουμε στείλει το πιο αισιόδοξο
μήνυμα για την εργατική αντίσταση σε όλη την Ευρώπη!
1. Δεν θα
μπορούσε να υπάρχει πιο χαρακτηριστική εικόνα για το ξεκίνημα του 2016 από το
–7% στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου της Σαγκάης στην Κίνα, στις 4 και 7
Ιανουαρίου, που αμέσως αμέσως προκάλεσε στις παγκόσμιες αγορές απώλειες ύψους
2,5 τρις δολαρίων!
Οι εγκυρότεροι διεθνείς οικονομικοί αναλυτές προειδοποιούν
για νέα παγκόσμια οικονομική κρίση, που στην πραγματικότητα είναι η συνέχεια
της κρίσης που ξεκίνησε το 2008 στις ΗΠΑ και που δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Τι άλλη
απόδειξη χρειάζεται για να συνειδητοποιήσει κανείς το μέγεθος της παρακμής του
ιστορικά χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος; Μέσα στα 8 χρόνια που πέρασαν
από το 2008, οι απανωτές επιθέσεις στις εργαζόμενες τάξεις, οι απανωτοί γύροι
«ποσοτικής χαλάρωσης» για την αύξηση της ρευστότητας, τα νέα προνόμια που
κέρδισε το κεφάλαιο εις βάρος της εργασίας, όχι μόνο δεν έφεραν το πολυπόθητο
«μακρύ κύμα ανάπτυξης» αλλά οδηγούν την παγκόσμια οικονομία σε νέο βάραθρο.
Δίπλα στην Κίνα, το χορό της
νέας κρίσης σέρνουν οι πάλαι ποτέ «ανερχόμενες δυνάμεις» (Βραζιλία, Νότια
Αφρική, Ρωσία) και η Ιαπωνία, αλλά και για τις σημαντικότερες δυτικές χώρες οι
εκτιμήσεις για την αύξηση του ΑΕΠ αναθεωρούνται προς τα κάτω. Η κατάρρευση των
τιμών του πετρελαίου και των πρώτων υλών αποτελεί ταυτόχρονα επιβεβαίωση,
συνέπεια και κινητήριο μοχλό της κρίσης. Ενώ θα έπρεπε οι φτηνές τιμές να τονώσουν
τη ζήτηση, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο, καθώς μια οικονομία που
δουλεύει μόνο για το κέρδος δεν επενδύει όταν οι τιμές είναι χαμηλές, ενώ η
πολιτική της αέναης λιτότητας έχει εξουθενώσει την αγοραστική δύναμη των
κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων.
Στο κέντρο της παγκόσμιας κατάστασης βρίσκεται πάντα η
Ευρώπη. Οι κοινωνικές συνέπειες της
λιτότητας και της ανεργίας, το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της παραγωγής έχει
μεταφερθεί στην Ασία, οι ανυπέρβλητες αντιφάσεις της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», η αδυναμία
της να ανταγωνιστεί την Αμερική, η άνοδος του «ευρωσκεπτικισμού» και των
τοπικιστικών κινημάτων, το τεράστιο μεταναστευτικό-προσφυγικό ζήτημα, όλα
προοιωνίζουν ότι το 2016 θα είναι χρονιά
οξυμένων κοινωνικών (αλλά και εθνικών) συγκρούσεων στην ήπειρό μας.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα ενταθούν
παντού, με τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή να παίρνει ακόμα μεγαλύτερες
διαστάσεις (βλ. διαμάχη Ρωσίας-Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας-Ιράν) και το
«θερμόμετρο» να ανεβαίνει στην Άπω Ανατολή από την αναμέτρηση ΗΠΑ-Κίνας.
Δεν πρέπει να υπάρχει καμία
αυταπάτη: οι καπιταλιστές θα απαντήσουν
στο αδιέξοδο του συστήματός τους πολλαπλασιάζοντας τις επιθέσεις τους στην
εργατική μας τάξη. Δεν είναι τυχαίο ότι τους τελευταίους μήνες σε μια σειρά
χώρες ψηφίζονται ειδικοί αντιαπεργιακοί νόμοι (π.χ. Αγγλία), προωθούνται νέα «πακέτα» μέτρων λιτότητας
(Βέλγιο, Αυστρία, σκανδιναβικές χώρες κ.λπ.), ενώ η Ε.Ε. αναγνωρίζει το
«δικαίωμα» των εργοδοτών στην «απεργία» (δηλαδή στην ανταπεργία, λοκ-άουτ)! Στο
μεταξύ, οι διάφορες ακροδεξιές-φασιστοειδείς εφεδρείες του συστήματος ανεβάζουν
τη δραστηριότητά τους, εκμεταλλευόμενες και την εγκληματική αφασία της
λεγόμενης «αριστεράς» στο μεταναστευτικό ζήτημα. Τα λυσσασμένα σκυλιά του
κεφαλαίου ανά τον πλανήτη δεν θα διστάσουν να εξαπολύσουν έναν κοινωνικό
Αρμαγεδδώνα για να διασώσουν τα μερίδιά τους από την καταλήστευση της
ανθρωπότητας. Αλλά και να χρησιμοποιήσουν τους στρατούς τους για να
υπερισχύσουν έναντι των ανταγωνιστών τους.
Αυτή την εφιαλτική προοπτική ο μόνος που μπορεί να τη
σταματήσει είναι η παγκόσμια εργατική μας τάξη. Μπορεί τα τελευταία χρόνια, όντας χωρίς ηγεσία, να
έχουμε κάνει μια σειρά υποχωρήσεις, αλλά οι ύαινες του συστήματος ας μη
λαθεύουν: δεν θα τους αφήσουμε να μας γυρίσουν στον Μεσαίωνα αμαχητί! Το ξέρουν και το προβλέπουν και οι ίδιοι
στις αναλύσεις τους. Από την Κίνα (όπου οι απεργίες διπλασιάστηκαν μέσα σε
6 μήνες) μέχρι τη Λατινική Αμερική, από την Ιβηρική χερσόνησο μέχρι την Ελλάδα,
από τις ΗΠΑ μέχρι την Κεντρική Ευρώπη, η εργατική τάξη θα δώσει τη μάχη. Αυτό
που χρειάζεται όμως για να τη δώσει με προοπτικές νίκης είναι νέες ηγεσίες· αδιάφθορες, μαχητικές,
αδιάλλακτες πάνω στα συμφέροντα της τάξης, διεθνιστικές, με δυο λόγια ηγεσίες
επαναστατικές! Εκεί πρέπει να πέσει το βάρος κάθε πρωτοπόρου συνειδητού
εργάτη!
2. Η Ελλάδα
όχι μόνο δεν είναι μια κατάσταση αποκομμένη μέσα σε αυτό το παγκόσμιο
«σκηνικό», αλλά παραμένει ένας κομβικός κρίκος των διεθνών εξελίξεων. Το Μνημόνιο είναι ουσιαστικά η αιχμή του
δόρατος μιας επίθεσης ενάντια σε όλη την ευρωπαϊκή εργατική τάξη. Αν
ολοκληρωθεί ο εξανδραποδισμός του ελληνικού λαού, τότε αυτό το «κοινωνικό
πείραμα» θα επεκταθεί με μεγαλύτερη ένταση και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Αν
ανακοπεί, αν υποστεί ήττες από την αντίσταση του λαού μας, τότε θα ενθαρρυνθούν και άλλες ευρωπαϊκές
εργατικές τάξεις να αντεπιτεθούν.
Στην εσωτερική κατάσταση, δύο
είναι τα ζητήματα που εκ των πραγμάτων κυριαρχούν: το ασφαλιστικό και η αλλαγή ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Το
«σχέδιο Κατρούγκαλου» στο ασφαλιστικό –που υπό την πίεση των «δανειστών» σίγουρα
θα φτάσει στη Βουλή σε μια ακόμα χειρότερη εκδοχή– συνιστά μια κλιμάκωση των αντι-ασφαλιστικών μέτρων των προηγούμενων μνημονίων.
Ακόμα κι αν η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν θα μειωθούν οι (κύριες) συντάξεις,
το σχέδιο προβλέπει αποφασιστικά χτυπήματα κατά της κοινωνικής ασφάλισης: από
τις μειώσεις που θα προκύψουν διά του επανυπολογισμού των συντάξεων, μέχρι τις
διατάξεις για την «προσωπική διαφορά», που
προετοιμάζουν νέες περικοπές στο άμεσο
μέλλον, ή την ενοποίηση των ταμείων των εργαζομένων με εκείνα των ελεύθερων
επαγγελματιών. Και φυσικά, παραμένει το τσεκούρι σε επικουρικές, εφάπαξ και
ΕΚΑΣ και η μεγάλη λαιμητόμος που ακούει στο όνομα «ρήτρα μηδενικού
ελλείμματος». Ενώ η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η «ανάπτυξη» που θα έρθει (!) θα
αποτρέψει μεγάλες μειώσεις, έχει
δεσμευτεί απέναντι στους «δανειστές» για δραστική μείωση στις κρατικές δαπάνες
για την ασφάλιση! Ποιον προσπαθούν να κοροϊδέψουν, λοιπόν;
Οι αντιδράσεις έχουν
ξεκινήσει ήδη, ιδίως από ελεύθερους επαγγελματίες, των οποίων οι εισφορές
αυξάνονται υπέρμετρα, απαιτείται όμως άμεση
κινητοποίηση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων. Η μάχη του
ασφαλιστικού πρέπει να δοθεί τώρα και πρέπει να δοθεί ενωτικά, αποφασισμένα,
ανυποχώρητα! Δεν συζητάμε καμιά μείωση
συντάξεων! Να γυρίσουν τώρα πίσω όσα έχουν ληστέψει επί δεκαετίες από τα δικά
μας λεφτά, από τα ταμεία μας εργοδότες, τράπεζες και κράτος! Με απεργίες,
διαδηλώσεις, καταλήψεις και με κάθε μέσο να στείλουμε το αντι-ασφαλιστικό
σχέδιο στα σκουπίδια!
3. Η υποταγή
της υποτιθέμενης «αριστερής» κυβέρνησης στους «δανειστές» και το μνημόνιο, σε
συνδυασμό με τη διάχυτη δυσαρέσκεια αστικής και μικροαστικής τάξης από το
βάλτωμα της εσωτερικής αγοράς, ήταν φυσικό να ευνοήσουν μια αντισυσπείρωση στα
δεξιά. Νεοφιλελεύθεροι υπερασπιστές των
μνημονίων και βαμμένοι αντι-αριστεροί βρήκαν μια έκφραση στο πρόσωπο του
Κυριάκου Μητσοτάκη, γόνου μιας αστικής πολιτικής οικογένειας γνωστής για
τις «ειδικές αποστολές» που ανέλαβε εις βάρος της εργατικής τάξης σε διάφορες
φάσεις της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Χωρίς να σημαίνει ότι ο ίδιος διαθέτει
κάποια ηγετική οντότητα και ότι οι χτυπημένες από την κρίση συντηρητικές μάζες εμπιστεύονται
τις νεοφιλελεύθερες «λύσεις», η ανάδειξή του σε αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας με
κεντρικό σύνθημα την πάλη κατά του «λαϊκισμού της αριστεράς» ήταν αρκετή για να
δημιουργήσει πολιτική κινητικότητα. Καθώς η εργατική τάξη δεν είναι ακόμα
έτοιμη να κινηθεί και η κυβέρνηση δεν έχει κανένα πολιτικό σχέδιο –πέρα από το
να εφαρμόζει (με λίγη «αριστερή» γκρίνια) τα συμφωνηθέντα με τους «δανειστές»
και να περιμένει μοιρολατρικά την «ανάπτυξη»–, οι πιο αντιδραστικοί μεγαλοαστικοί κύκλοι έχουν βγάλει από το συρτάρι
σχέδια για μια οικουμενική κυβέρνηση που θα αναλάβει να προωθήσει ταχύρρυθμα
τις απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις»· δηλαδή, την οριστική ασιατοποίηση της χώρας.
Είναι αυτονόητο ότι οι εκβιασμοί των «δανειστών» και της εγχώριας μεγαλοαστικής
τάξης θα ενταθούν. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να παριστάνει ότι αυτή η αντιπαράθεση, «αριστερά»-«δεξιά»,
τον συμφέρει, αλλά ξεχνάει κάτι βασικό: ότι ο ίδιος δεν εκφράζει καμιά αριστερά!
Η μόνη δύναμη που μπορεί να εμποδίσει το
εκκρεμές να κινηθεί και πάλι προς τα δεξιά είναι η εργατική τάξη!
Ο κίνδυνος είναι μεγάλος αλλά και η ευκαιρία εξίσου. Η
κυβέρνηση είναι στριμωγμένη και αυτή τη στιγμή δεν μπορεί με τίποτα να χρεωθεί
καταστολή εργατικών κινητοποιήσεων. Γι’ αυτό πρέπει να κινηθούμε γρήγορα,
έξυπνα, αποφασιστικά. Ακόμα και μικρές πρωτοπόρες δυνάμεις μπορούν και πρέπει
να ρίξουν το βάρος τους στο να κλιμακώσουν τα υπαρκτά μέτωπα πάλης και να ανοίξουν
καινούρια, όπως η επαναλειτουργία των κλειστών εργοστασίων, το σταμάτημα των
κατασχέσεων, η δημιουργία θέσεων εργασίας για τους ανέργους. Σε αυτή την
κατεύθυνση θα πρέπει να συνδυάσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή ευελιξία στην τακτική
μας με την πιο παράτολμη αποφασιστικότητα στον γενικότερο προσανατολισμό μας.
Εμπρός, λοιπόν! Δεν θα αφήσουμε τους πιο ξεδιάντροπους υποστηρικτές της
μνημονιακής γενοκτονίας να ολοκληρώσουν το έργο τους! Αυτή η μάχη πρέπει να
δοθεί και να κερδηθεί από την εργατική μας τάξη, που είναι ο μόνος φάρος
ανθρωπιάς και ελπίδας μέσα στη βαρβαρότητα ενός κοινωνικού συστήματος που
πεθαίνει.
13.1.2016
Η Συντακτική Επιτροπή
