 |
Η επιβράδυνση της
Κίνας, που αποτελούσε τον κύριο αγοραστή
ενέργειας και πρώτων υλών στον πλανήτη,
σκορπάει ρίγη
στις διεθνείς αγορές…
και πυροδοτεί νέο βάθεμα της κρίσης
|
Το 2016, η εργαζόμενη και
καταπιεζόμενη ανθρωπότητα θα έρθει
ακόμα πιο ξεκάθαρα αντιμέτωπη με το
δραματικό δίλημμα της εποχής μας: ή
ανοίγουμε δρόμο για την ανατροπή του
ιστορικά χρεοκοπημένου καπιταλισμού
ή καταδικαζόμαστε να βιώνουμε τις όλο
και πιο εφιαλτικές μορφές που θα παίρνει
η παρακμή του.
Με το ξεκίνημα της νέας
χρονιάς, ένα νέο κραχ στο χρηματιστήριο
της Κίνας (είχε προηγηθεί εκείνο του
καλοκαιριού) επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις
ότι πάμε για νέα μεγάλη παγκόσμια ύφεση.
Μέσα σε λίγες ημέρες, οι απώλειες στις
διεθνείς αγορές ξεπέρασαν τα 2,5
τρισεκατομμύρια δολάρια! Οι πολιτικές
που ακολούθησε το σύστημα για
το ξεπέρασμα
της παρούσας κρίσης (που ξεκίνησε από
τις ΗΠΑ το 2008) όχι μόνο δεν έφεραν την
ανάπτυξη αλλά νομοτελειακά οδηγούσαν
σε νέα καταβύθιση. Η γενική επίθεση
στους μισθούς και τα δικαιώματα των
εργαζόμενων μαζών τσάκισε την κατανάλωση,
ιδίως στις ανεπτυγμένες χώρες. Η
υπερπροσφορά προϊόντων δεν απορροφήθηκε
ποτέ, όπως άλλωστε το αποδεικνύουν οι
καταρρέουσες τιμές του πετρελαίου και
των πρώτων υλών. Η λεγόμενη «ποσοτική
χαλάρωση» απέτυχε, αφού τα λεφτά πήγαν
και πάλι σε ομόλογα, παράγωγα, εξαγορές
επιχειρήσεων κ.λπ., δηλαδή στον παρασιτισμό.
Και αυτό ακριβώς είναι το αδιέξοδο
του καπιταλισμού της παρακμής. Για
να συντηρήσει τον Πύργο της Βαβέλ πάνω
στον οποίο στηρίζεται θα πρέπει να
κρατάει υποταγμένη, διασπασμένη και
φτηνή την εργατική τάξη, καθώς και να
γεμίζει με αέρα τις κολοσσιαίες «φούσκες»
που έχει δημιουργήσει. Αυτό, όμως,
υπονομεύει διαρκώς την πραγματική
παραγωγή και την πραγματική κατανάλωση,
κι έτσι ανατροφοδοτεί την κρίση. Όπως
το έγραψε πεντακάθαρα το Economist,
«η προσφορά έχει συντρίψει τη ζήτηση».
Ας μην έχουμε καμιά
αυταπάτη: οι καπιταλιστές όχι μόνο δεν
έχουν «βάλει μυαλό» αλλά θα επιτεθούν
στην εργατική τάξη με διπλάσια λύσσα,
που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο από το
φόβο που αισθάνονται οι ίδιοι για το
αδιέξοδο του συστήματός τους. Όλοι
οι μεγάλοι διεθνείς αναλυτές προβλέπουν
όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων.
Στη Βρετανία πέρασε δρακόντειος
αντισυνδικαλιστικός νόμος, Βέλγιο,
Αυστρία, Ιταλία, Γαλλία, σκανδιναβικές
και άλλες ανεπτυγμένες χώρες προώθησαν
ή προωθούν «πακέτα» μείωσης μισθών,
εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικών
δαπανών. Στην Κίνα και την Ινδία μιλούν
για «απορρύθμιση» της αγοράς εργασίας,
ενώ στη Λατινική Αμερική ο νεοφιλελευθερισμός
αντεπιτίθεται (Βενεζουέλα, Αργεντινή).
Η άνοδος του σκοταδιστικού Ισλάμ στη
Μέση Ανατολή και της άκρας δεξιάς στην
Ευρώπη (ιδίως την Ανατολική), η περιστολή
των δημοκρατικών ελευθεριών σχεδόν σε
όλες τις χώρες είναι εκφράσεις της
επίθεσης του παρηκμασμένου καπιταλισμού
ενάντια στις εργαζόμενες μάζες.
Το 2016, όμως, η ανθρωπότητα
θα έρθει αντιμέτωπη και με τον κίνδυνο
ακόμα μεγαλύτερων πολέμων, καθώς οι
ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί παίρνουν
μια πυρετώδη μορφή. ΗΠΑ-Ευρώπη-Κίνα
είναι οι τρεις βασικοί «πόλοι» αυτού
του ανταγωνισμού, οι οποίοι μαζί με τους
περιφερειακούς συμμάχους τους, θα
συγκρουστούν ακόμα πιο σκληρά στη Μέση
Ανατολή, το χώρο της πρώην ΕΣΣΔ, την Άπω
Ανατολή κ.α.
Αυτές τις εφιαλτικές
προοπτικές μόνο μια δύναμη στον κόσμο
μπορεί να τις σταματήσει. Κι αυτή η
δύναμη είναι το παγκόσμιο προλεταριάτο,
που για το σκοπό αυτό όμως θα χρειαστεί
οργάνωση, πίστη στις δυνάμεις του,
μαχητικό πνεύμα και νέες ηγεσίες. Οι
οποίες δεν μπορούν να κρατούν καμιά
άλλη σημαία, παρά μόνο εκείνη που οδήγησε
την τάξη μας στις σημαντικότερες νίκες
της: τη σημαία του επαναστατικού
μαρξισμού, των αθάνατων ιδεών του Μαρξ,
του Ένγκελς, του Λένιν και του Τρότσκυ.
Δεν είναι καιρός για
απαισιοδοξία. Η εργατική μας τάξη
είναι μεγάλη, διαθέτει υψηλότερο
πνευματικό επίπεδο από ποτέ, είναι πιο
εξαπλωμένη γεωγραφικά από ποτέ και
κρατά στα χέρια της τους μοχλούς
περισσότερων μηχανών από ποτέ. Η
διεθνοποίηση της οικονομίας, αλλά και
της πληροφορίας, οι καταπληκτικές
επιτεύξεις της τεχνολογίας και της
επιστήμης, έχουν δημιουργήσει τις
προϋποθέσεις για τον παγκόσμιο σοσιαλισμό.
Οι καπιταλιστές ασφαλώς θα πολεμήσουν
για τα προνόμιά τους και θα πολεμήσουν
λυσσασμένα. Αλλά με τις κατάλληλες
ηγεσίες εμείς θα βγούμε νικητές και θ’
ανοίξουμε έναν δρόμο για μια ζωή τέτοια
που ν’ αξίζει πραγματικά να τη ζήσει
το ανθρώπινο είδος.
Πάρις Δάγλας
