Μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση βλέπει
την κοινοβουλευτική της δύναμη να μειώνεται και αγωνιά για το πώς θα περάσει το
σκόπελο του ασφαλιστικού. Το 3ο Μνημόνιο οδηγεί σε νέο αδιέξοδο και τα πιο
συνειδητά τμήματα του λαού μας πρέπει να είναι προετοιμασμένα για νέες κρίσιμες
μάχες - με νέες, ασυμβίβαστες και αποφασισμένες ηγεσίες.
1. Ήταν
αρκετό το πρώτο από τα σκληρά «πακέτα» των «προαπαιτούμενων» που έχει
συμφωνήσει η κυβέρνηση με τους «δανειστές» -εκείνο για τους πλειστηριασμούς
πρώτης κατοικίας- για να μειωθεί η κοινοβουλευτική της δύναμη στους 153 και να
ανοίξει η συζήτηση για τη βιωσιμότητά της, μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές του
Σεπτεμβρίου. Ακόμα και προσκείμενες στον ΣΥΡΙΖΑ «πηγές» ανησυχούν ότι η
κυβέρνηση δεν θα αντέξει τα επόμενα «πακέτα», ιδίως δε το ασφαλιστικό, γι’ αυτό
και ο Τσίπρας έσπευσε να ζητήσει συμβούλιο πολιτικών αρχηγών. Δικαιώνεται έτσι
πλήρως η εκτίμηση που κάναμε αμέσως μετά τις εκλογές ότι ανοίγει μια νέα
περίοδος πολιτικής αστάθειας και ότι το τρίτο Μνημόνιο θα οδηγήσει πολύ σύντομα
σε πλήρες αδιέξοδο, όπως και τα δύο προηγούμενα.
Σε μια επίδειξη υποταγής
στους «δανειστές» και το ντόπιο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο, η κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εμφανίζεται διατεθειμένη να περάσει όλα αυτά που δεν μπόρεσαν να
περάσουν οι προηγούμενες. Όμως, τα περιθώριά της είναι πολύ στενά και η
επιστροφή των συνειδητών εργαζόμενων στο δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης θα
έρθει νωρίτερα απ’ ό,τι ήλπιζαν. Η
επιτυχία της Γενικής Απεργίας της 12ης Νοεμβρίου, οι κινητοποιήσεις
λιμενεργατών, ναυτεργατών, αναπληρωτών εκπαιδευτικών, συμβασιούχων, αγροτών,
αναπήρων κ.ά. είναι οι πρώτες ενδείξεις ότι ο εργαζόμενος λαός μας δεν το έχει
βάλει κάτω, αλλά μπορεί να ορθώσει και πάλι αντιστάσεις στα μνημονιακά
εγκλήματα.
Η απειλή ενός μεγάλου πολέμου, η ισλαμική
τρομοκρατία, οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών επιβεβαιώνουν ότι ο
καπιταλισμός είναι ιστορικά τελειωμένος και η πάλη για την ανατροπή του είναι
η μόνη διέξοδος για την ανθρωπότητα.
|
2. Οι εξελίξεις των επόμενων εβδομάδων θα είναι
ραγδαίες. Η νέα αντιλαϊκή επίθεση που ξεδιπλώνεται περιλαμβάνει κυριολεκτικά τα
πάντα: πλειστηριασμούς κατοικιών, φορολογική
επίθεση ιδίως ενάντια σε αγρότες και μικρομεσαίους, περικοπές συντάξεων έως και
20%, μετατροπή των μελλοντικών συντάξεων σε επιδόματα πτωχοκομείου συν
κατάργηση του ΕΚΑΣ και αύξηση ηλικιακών ορίων, περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της
ηλεκτρικής ενέργειας, πετσόκομμα του επιδόματος θέρμανσης, αύξηση των
εισιτηρίων των αστικών συγκοινωνιών, ενώ ανοιχτή παραμένει η προοπτική
απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων και άλλων δυσμενών αλλαγών στο εργασιακό.
Από την άλλη, σε σκάνδαλο πρώτου μεγέθους εξελίσσεται η ανακεφαλαιοποίηση των
τραπεζών, με τον ελληνικό λαό να χρεώνεται και πάλι για να «σωθούν» οι τράπεζες…
και τους ιδιώτες να βάζουν στο χέρι την πλειοψηφία των μετοχών των τραπεζών καταβάλλοντας…
ούτε καν ψίχουλα!
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση
έχει το θράσος να δηλώνει ότι όλα αυτά τα μέτρα είναι αναπόφευκτα για να
πάρουμε την επόμενη «δόση» (τι μας θυμίζει άραγε;), δόση από την οποία δεν θα μείνει ούτε σεντ στην ελληνική οικονομία αλλά
θα ξαναγυρίσει ολόκληρη στους «δανειστές»! Και η πρόκληση συνεχίζεται, όταν
προσπαθούν να μας πείσουν ότι κάποια στιγμή, όταν τελειώσει η… ατέλειωτη λίστα
αντιλαϊκών μέτρων, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και κάπου εκεί μέσα στο 2016 θα
φανεί και κάποιο φως στο βάθος του τούνελ.
Όσο για το «παράλληλο
πρόγραμμα» των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ευτυχώς αυτό το κρύο ανέκδοτο έχουμε πάψει να το
ακούμε τελευταία. Λοιπόν, το μόνο που θα
έρθει όταν τελειώσει η συγκεκριμένη λίστα «προαπαιτούμενων», είναι η νέα λίστα
μέτρων, που αυτή τη φορά θα ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις» (δηλαδή, η
παράδοση και νέων τομέων στο ξένο κεφάλαιο και την εργοδοτική ασυδοσία) και στο μεταξύ θα μας ρίξουν στο κεφάλι και
κανένα «μεσοπρόθεσμο», για να βγουν τα τεράστια πλεονάσματα των επόμενων
προϋπολογισμών, για τα οποία έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση στους «δανειστές».
Και μια και μιλάμε για προϋπολογισμό, στον φετινό προϋπολογισμό η μείωση των κονδυλίων για την κοινωνική
ασφάλιση, τον ΟΑΕΔ, τη μισθοδοσία δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. αποδεικνύει ξεκάθαρα
πού το πάει η κυβέρνηση.
3. Σίγουρα,
το αν θα περάσουν όλα τα παραπάνω, θα εξαρτηθεί και από τη δυναμική που θα
αναπτύξει το εργατικό-λαϊκό κίνημα αλλά και από τα όρια αντοχής της κυβέρνησης
και του αστικού πολιτικού συστήματος. Η πιθανότητα ο Τσίπρας να χάσει και
άλλους βουλευτές στις επόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες και να αναγκαστεί να ζητήσει
τη βοήθεια του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, του Λεβέντη ή ακόμα και της ΝΔ είναι
ισχυρή. Όμως, αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο αν θα αποσταθεροποιηθεί και
αυτή η κυβέρνηση, αλλά το κατά πόσον στην
επόμενη «στροφή» της κατάστασης οι μάζες θα είναι περισσότερο έτοιμες να σπρώξουν
τα πράγματα προς τις λύσεις εκείνες που εξυπηρετούν τη δική τους επιβίωση.
Δηλαδή, προς την κάθετη ρήξη με τη
χούντα των «δανειστών» και της Ε.Ε. και το άνοιγμα ενός δρόμου για την
παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με δημόσιες επενδύσεις και κεντρικό σχέδιο.
Ασφαλώς, αυτή η προετοιμασία
του λαού για τις νέες κρίσιμες μάχες δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Είναι κατ’
αρχάς παρήγορο ότι σε αυτές τις συνθήκες έχουμε κάποιες πρώτες κινητοποιήσεις
σε μια σειρά μέτωπα, που δείχνουν μία τάση κλιμάκωσης. Ακόμα, η ανοιχτή κρίση
στη Νέα Δημοκρατία, η συνεχιζόμενη απαξίωση όλων των παλιών μνημονιακών
κομμάτων και η περιχαράκωση των φασιστοειδών της Χρυσής Αυγής δείχνουν ότι δεν
υπάρχει καμιά δεξιά μετατόπιση μέσα στο κοινωνικό σώμα. Χρειάζονται, όμως,
πολλά περισσότερα για να μπορέσει στην επόμενη «καμπή» των γεγονότων το πιο
συνειδητό κομμάτι του λαού μας να ορθώσει το ανάστημά του και να αφοπλίσει τον
μνημονιακό όλεθρο. Χρειάζεται πίστη στις
δυνάμεις του, ενότητα, τόλμη, νέες αγωνιστικές πρωτοπορίες που θα έχουν βγάλει
τα κατάλληλα συμπεράσματα και μια νέα ηγεσία, βγαλμένη απ’ τα σπλάχνα της
εργατικής μας τάξης. Και οπλισμένη με ιδέες πραγματικά επαναστατικές - και όχι
αυταπάτες συμβιβαστικών λύσεων μέσα σε έναν καπιταλισμό που παρακμάζει και όσο
παρακμάζει τόσο πιο βάρβαρος γίνεται…
4. Τελευταίο,
αλλά πιο σημαντικό απ’ όλα, οι διεθνείς εξελίξεις θα βαρύνουν πάνω στις εθνικές
αποφασιστικά. Αυτό το καταλαβαίνει και η ίδια η κυβέρνηση, όταν επιδιώκει να
διαπραγματευτεί στην Ευρώπη τα οικονομικά ζητήματα «πακέτο» με το προσφυγικό.
Το αν ο ευρισκόμενος στη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του ελληνικός
καπιταλισμός θα καταφέρει να διασωθεί σαν ένας στοιχειωδώς ανεπτυγμένος
καπιταλισμός εξαρτάται από το τι θα γίνει συνολικά στην Ευρώπη και ποιες
αλλαγές θα σημειωθούν στην ευρύτερη περιοχή ΝΑ Ευρώπης-Ανατολικής
Μεσογείου-Μέσης Ανατολής – αλλαγές που όλα
δείχνουν ότι θα είναι σεισμικές.
Χωρίς καμιά διάθεση
κινδυνολογίας, οφείλουμε να πούμε ανοιχτά στην εργατική μας τάξη και τον
ελληνικό λαό την αλήθεια: η παρακμή του
παγκόσμιου καπιταλισμού και η όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις ισχυρές
ιμπεριαλιστικές χώρες φέρνει πιο κοντά την πιθανότητα ενός μεγάλου πολέμου στα
ανατολικά μας. Η Ρωσία δεν μπορεί να φύγει ηττημένη από τη Συρία, όταν το
εμπάργκο της Ε.Ε. έχει ήδη γονατίσει την οικονομία της και αυτό είναι το
τελευταίο της χαρτί για να παραμείνει μια υπολογίσιμη διεθνής δύναμη. Η Τουρκία
του Ερντογάν δεν μπορεί να ανεχτεί να συντριβούν οι σύμμαχοί της ισλαμιστές,
όταν αυτό πρακτικά θα σημάνει μια μεγάλη αυτόνομη κουρδική οντότητα στα νότια
σύνορά της. Οι δύο αυτές χώρες, επιπλέον, δεν έχουν επικεφαλής τους κάποιες
δυτικού τύπου αστικές ηγεσίες, αλλά έναν Τσάρο και έναν Σουλτάνο αντίστοιχα,
συνηθισμένους να κυβερνούν απολυταρχικά, χωρίς συμβιβασμούς.
Από την άλλη, όσο η παγκόσμια
πίτα μικραίνει τόσο περισσότερο οξύνεται ο ανταγωνισμός για το ποιος θα
διατηρήσει απείραχτο το κομμάτι του. Για χίλιους δυο λόγους, ο «ριγμένος» είναι η Ευρώπη - ακόμα και
η γερμανική βιομηχανία έχει πληγεί από το σκάνδαλο της Volkswagen και τη μείωση της κινεζικής ζήτησης. Αν συνυπολογίσει κανείς και τις μεγάλες
προσφυγικές ροές από τα ανατολικά, είναι προφανές γιατί ο ευρωσκεπτικισμός
ανεβαίνει παντού και θ’ ανέβει κι άλλο.
Απέναντι σε αυτή την
κατάσταση, η ελληνική εργατική μας τάξη πρέπει να περιμένει όχι κάποια περίοδο
«ομαλότητας» αλλά ακόμα μεγαλύτερες ανακατατάξεις και ανατροπές και μέσα στην
Ευρώπη και γύρω από αυτή. Άρα η μόνη
διέξοδος σωτηρίας για τον ελληνικό λαό δεν βρίσκεται στην παθητικότητα, την
αναμονή, την υποταγή στους ισχυρούς και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Μόνο
μια Ελλάδα με όρθια την εργατική της τάξη, με δική της παραγωγή, με ισχυρές
κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις μπορεί να αντέξει μέσα σε αυτή την
παγκόσμια τρικυμία. Γι’ αυτό ακριβώς το να σταματήσουμε τη μνημονιακή
συρρίκνωση της χώρας είναι σήμερα πιο απαραίτητο απ’ ό,τι ποτέ. Αλλά και σε
πανευρωπαϊκό επίπεδο, το να ξαναμπεί το ιστορικό ευρωπαϊκό προλεταριάτο
μπροστά, με τις κατάλληλες ηγεσίες, το να ηττηθεί η πολιτική της αιώνιας
λιτότητας, το να ανοίξει και πάλι η προοπτική της ανατροπής του σαπισμένου
καπιταλιστικού συστήματος είναι το μοναδικό αντίδοτο στη βαρβαρότητα.
2.12.2015
Η Συντακτική Επιτροπή
