 |
Απέτυχε
η «εσωτερική υποτίμηση», λέει επισήμως
το ΔΝΤ. Κι όμως, θέλουν να τη συνεχίσουν
– γιατί
οι λόγοι είναι ταξικοί και όχι
στενά οικονομικοί.
|
Στα
μέσα Δεκεμβρίου, δόθηκε στη δημοσιότητα
από το ΔΝΤ μια έκθεση στην οποία
ομολογείται ευθέως ο σκοπός του «ελληνικού
προγράμματος», δηλαδή του Μνημονίου
του Μαΐου 2010, που ήταν να
θυσιαστεί ο ελληνικός λαός για να μην
εκτεθεί σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό τραπεζικό
σύστημα.
Βάσει
λοιπόν αυτής της έκθεσης, η
αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, που
ήταν απαραίτητη το 2010, δεν πραγματοποιήθηκε
–κατά παράβαση μάλιστα του καταστατικού
του ΔΝΤ– λόγω του φόβου «διάχυσης» της
κρίσης εξαιτίας της έκθεσης των ευρωπαϊκών
τραπεζών στο χρέος της Ελλάδας!
Η
αναδιάρθρωση δεν ζητήθηκε ποτέ από την
τότε κυβέρνηση Παπανδρέου,
μετά
από απαίτηση των Γερμανών και των
δορυφόρων τους.
Όταν τελικά αποφασίστηκε η αναδιάρθρωση
του χρέους του ιδιωτικού τομέα (PSI), το
2012 επί Παπαδήμου, οι τράπεζες, τα
ασφαλιστικά ταμεία (τα οποία έχασαν τα
αποθεματικά τους), τα φυσικά πρόσωπα
και οι άλλοι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων,
εκτός από τα κράτη της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ
και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,
αποδέχθηκαν μια μείωση της αξίας των
ομολόγων τους κατά 53,5%, αλλά αυτό δεν
είχε αποτέλεσμα, γιατί,
κατά
την έκθεση, ήταν
ήδη πολύ αργά!
Σε
άλλο σημείο, τονίζεται ότι η «εσωτερική
υποτίμηση» που επιβλήθηκε στην Ελλάδα
επίσης δεν έφερε τα αναμενόμενα
αποτελέσματα. Συγκεκριμένα,
η μείωση των μισθών και επιδομάτων στο
δημόσιο, η μείωση του κατώτατου μισθού
στον ιδιωτικό τομέα και η κατάργηση των
συλλογικών διαπραγματεύσεων όχι μόνο
δεν απέδωσαν όσον αφορά την
«ανταγωνιστικότητα» αλλά η αρνητική
τους επίδραση ήταν μεγαλύτερη από εκείνη
που είχε αρχικά εκτιμηθεί!
Μπορεί
το ΔΝΤ, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού
ΗΠΑ-Ευρώπης (Γερμανίας) να έχει λόγο που
τα λέει αυτά, ενόψει και της αξιολόγησης
του ελληνικού χρέους, αλλά δεν παύει να
αποτελεί και την παραδοχή ενός εγκλήματος!
Ενός εγκλήματος εις βάρος του ελληνικού
λαού που διεπράχθη από τη διεθνή
τραπεζοκρατία, με τη βοήθεια των εγχώριων
υποτακτικών της, και που συνεχίζεται
μέχρι σήμερα, μέσω των λεγόμενων
«μεταρρυθμίσεων», με βασικό σκοπό να
κρατούν την εργατική τάξη δεμένη
χειροπόδαρα.
Όπως όμως συμβαίνει και στις αρχαίες
τραγωδίες, μετά την Ύβρη έρχεται η Νέμεση
και η Κάθαρση, που μόνο ο ίδιος ο ελληνικός
λαός μπορεί να τη δώσει, χωρίς να περιμένει
από μηχανής θεούς.
Γιάννης
Τριανταφύλλου
