Η παρακμή του
παγκόσμιου καπιταλισμού ξαναφέρνει στην επιφάνεια κάθε μεσαιωνικό κατάλοιπο που
αυτός δεν μπόρεσε να ξεπεράσει
 |
Ο ισλαμισμός μισεί
τις δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών
|
Το
μαζικό έγκλημα που διέπραξαν οι ισμλαμιστές στο Παρίσι είναι δηλωτικό της
βάρβαρης εγκληματικής τους φύσης. Η κατανόηση των αιτίων για την άνοδο του
ισλαμισμού και η αντιμετώπισή του αποτελούν πλέον κομβικό ζήτημα για τη διεθνή εργατική
τάξη και τους λαούς, ιδιαίτερα Ασίας και Ευρώπης.
Η
εμφάνιση του φανατικού ισλαμισμού οφείλεται στην αδυναμία του καπιταλισμού στις
αντίστοιχες χώρες να λύσει το πρόβλημα της ιστορικής καθυστέρησής τους, πρόβλημα
που έγινε ακόμα μεγαλύτερο λόγω της σημερινής απόλυτης παρακμής του παγκόσμιου
καπιταλιστικού συστήματος. Τα
μεταπολεμικά αστικά εθνικιστικά κινήματα αυτών των χωρών κατέληξαν σε χρεοκοπημένες
και διεφθαρμένες δικτατορίες. Παράλληλα, η οικονομική εξάρτηση από τα
ιμπεριαλιστικά κέντρα βάθαινε, όπως και η εξαθλίωση των μαζών. Με δεδομένη και
την έλλειψη δημοκρατικών παραδόσεων, και παρά την προσπάθεια των λαών μέσα από
τις εξεγέρσεις της «Αραβικής Άνοιξης» να δώσουν μια απάντηση, πολλές από αυτές
τις κοινωνίες παλινδρόμησαν στις μεσαιωνικές τους καταβολές. Ο ισλαμισμός ήταν το αποτέλεσμα του
συνδυασμού όλων αυτών των παραγόντων.
Ασφαλώς
οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις συνέβαλαν σε αυτή τη διαδικασία, αλλά είναι
εντελώς αποπροσανατολιστικό να λέμε ότι για τον ισλαμισμό φταίνε αφηρημένα οι «ιμπεριαλιστές».
Μια τέτοια λογική δίνει
«αντιιμπεριαλιστικά» εύσημα στους ισλαμιστές και σε κάθε λογής σκοταδιστές, με
τους οποίους, άλλωστε, η σταλινογενής και λοιπή μικροαστική «αριστερά» πάντα
«ερωτοτροπούσε». Στη Συρία αυτό που έγινε ήταν περισσότερο κατάρρευση μιας
διεφθαρμένης δικτατορίας και διαμελισμός της χώρας παρά ιμπεριαλιστική
επέμβαση. Επίσης, πολλοί «αντιιμπεριαλιστές» που τώρα κατηγορούν τον
ιμπεριαλισμό ότι δημιούργησε τον τζιχαντισμό, όταν άρχισε όλη αυτή η ιστορία, κατηγορούσαν
τη Δύση ότι δεν κάνει τίποτε για να βοηθήσει αυτούς τους λαούς! Μια απόδειξη
για τα βαθύτερα κοινωνικά αίτια της εμφάνισης του ισλαμισμού είναι η άνοδός του
στους μουσουλμάνους μετανάστες τρίτης και τετάρτης γενιάς. Και αυτό συμβάνει μέσα στην καρδιά των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων και
όχι σε καμιά αποικιακή χώρα.
Ο
καπιταλισμός, στη σημερινή σήψη του, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον ισλαμισμό γιατί παίρνει πίσω όλες τις δημοκρατικές
και προοδευτικές κατακτήσεις της ανθρωπότητας, και είναι ακριβώς αυτές που αποτελούν
το αντίδοτο στον ισλαμισμό. Οι δυτικοί καπιταλιστές, άλλωστε, συνεργάζονται
με τις αραβικές πετρελαϊκές κλίκες που αποτελούν την πηγή χρηματοδότησης του
ισλαμισμού. Αν αισθάνονταν απειλή από
ένα οποιαδήποτε αριστερό ή εργατικό κίνημα, θα χτυπούσαν αλύπητα. Δεν
συμβαίνει όμως το ίδιο με τους φανατικούς ισλαμιστές, απέναντι στους οποίους οι
λαϊκές μάζες είναι απροστάτευτες.
Η
αντιμετώπιση του ισλαμισμού είναι υπόθεση της εργατικής τάξης και της διεθνούς
πάλης της. Στις χώρες που αυτός ενδημεί (Μέση Ανατολή κ.λπ.) χρειάζεται η υποστήριξη οποιουδήποτε προοδευτικού
κινήματος τον αντιπαλεύει (π.χ. το κουρδικό κίνημα). Οι ευρωπαϊκοί λαοί βρίσκονται στο στόχαστρο για τους ισλαμιστές τρομοκράτες
γιατί ακριβώς είναι φορείς αυτών που οι ισλαμιστές μισούν, των παραδόσεων της
ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, των αγώνων, των κοινωνικών
δικαιωμάτων. Η ευρωπαϊκή εργατική τάξη απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο οφείλει να
υπερασπιστεί την ύπαρξή της και τις κατακτήσεις της με τα δικά της μέσα. Με
τους εργατικούς αγώνες, με την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας της από την
εισαγόμενη φθηνή εργασία που προωθούν οι καπιταλιστές, με εργατικές πολιτοφυλακές στις λαϊκές γειτονιές. Η πολιτική αυτή περιλαμβάνει,
ασφαλώς, και την προσπάθεια ταξικής συνειδητοποίησης, την προσπάθεια να
κερδηθεί στο εργατικό κίνημα η προερχόμενη από τις μουσουλμανικές χώρες νεολαία
των ευρωπαϊκών μητροπόλεων.
Η αντιμετώπιση
τέτοιων φαινομένων όπως ο φανατικός ισλαμισμός είναι δεμένη άρρηκτα με την πάλη
για την ανατροπή του σαπισμένου καπιταλιστικού συστήματος. Η μόνη δύναμη που
μπορεί να το κάνει αυτό είναι η παγκόσμια εργατική τάξη, με οδηγό την
πρωτοπορία της, που είναι το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, και με μια επαναστατική
ηγεσία.
