 |
Και ο φετινός προϋπολογισμός φέρνει τους εργαζόμενους και
τους
συνταξιούχους σε ρόλο Σίσυφου, να σηκώνουν
ένα… ασήκωτο βάρος
|
Κατατέθηκε στη
Βουλή στις αρχές του μήνα από την κυβέρνηση το προσχέδιο του προϋπολογισμού του
2018. Ας δούμε λοιπόν τι πραγματικά προβλέπεται, και κυρίως τι είναι και από πού
προκύπτει το λεγόμενο… υπερ-πλεόνασμα, στο οποίο βασίζεται κατά κύριο λόγο η
ρητορική της κυβέρνησης.
Σύμφωνα με τα
στοιχεία του προσχεδίου, προβλέπεται πρωτογενές πλεόνασμα 3,6% του ΑΕΠ το 2018,
έναντι στόχου 3,5%, και 2,2% το 2017, έναντι στόχου 1,75%, εξ ου και ο όρος
υπερ-πλεόνασμα. Η διαφορά αυτή δίνει, όπως λέει η κυβέρνηση, τη δυνατότητα
χορήγησης κοινωνικού μερίσματος 820 εκατ. ευρώ (πέρσι βαφτίστηκε 13η σύνταξη,
αλλά φέτος οι «δανειστές» θέλουν να πάει κυρίως στην ενίσχυση των
επιχειρήσεων). Το εν λόγω υπερ-πλεόνασμα,
όμως, προκύπτει από τις περικοπές των συντάξεων και τις υψηλές ασφαλιστικές
εισφορές, αφού το φορολογικό «τσουνάμι» του 2015 και του 2016
έχει εξαντλήσει τη δυναμική των φόρων. Η φοροδοτική εξάντληση των πολιτών
φάνηκε και το 2017, αφού εκτιμάται ότι θα εισπραχθούν 43 εκατ. ευρώ λιγότερα
από το 2016, παρά την καταιγίδα νέων φόρων το 2017. Το υπερ-πλεόνασμα συμπληρώνεται και με την περικοπή δαπανών ύψους 593
εκατ. ευρώ το 2017 και 495 εκατ. ευρώ το 2018, κυρίως σε συντάξεις, μισθούς δημοσίου, ασφαλιστικά ταμεία, υγεία,
παιδεία και πληρωμές στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, συν ότι η εσωτερική ζήτηση
δεν θα βελτιωθεί, η όποια ανάκαμψη θα είναι ασταθής και ασθενής. Να μην ξεχνάμε ότι
μπροστά μας έχουμε και τις μειώσεις συντάξεων του 2019 και μισθών (λόγω μείωσης
αφορολόγητου) το 2020, τα οποία το ΔΝΤ θέλει από το 2018! Μπορεί πράγματι να υπάρχει αύξηση των επενδύσεων, των εξαγωγών και των κερδών
των επιχειρήσεων, αλλά τίποτα από αυτά δεν φτάνει στην τσέπη των εργαζομένων. Εξάλλου,
και στις μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις η κατάσταση συνεχίζει να είναι μίζερη
(μόνο για mall, καζίνo, ξενοδοχεία και
ανεμογεννήτριες ενδιαφέρονται). Στα 7 χρόνια των μνημονίων, το μόνο που έχουμε
δει είναι πισωγύρισμα στον εργασιακό μεσαίωνα και υποβάθμιση της ζωής για τους
πολλούς. Μόνο με εθνικό νόμισμα,
δημόσιες επενδύσεις και μη πληρωμή του εξωτερικού χρέους μπορεί να υπάρξει
διέξοδος και μόνο με οργάνωση και αγώνες οι εργαζόμενοι μπορούν να αλλάξουν αυτή
την κατάσταση!
Γιάννης Τριανταφύλλου
