Οι εργάτες που έχουν
δουλειά δεν αντιστέκονται στη μείωση των μισθών γιατί φοβούνται τους ανέργους.
Δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο: με την παρουσία μερικών εκατομμυρίων ανέργων, ο
απεργιακός αγώνας, ο οργανωμένος συνδικαλιστικά με τον ίδιο πάντα τρόπο, είναι
ολοφάνερα ένας αγώνας απελπισμένος… Οι απόπειρες του Κομμουνιστικού Κόμματος να
εξαπολύσει τον απεργιακό αγώνα χωρίς ν’ αλλάξει η γενική κατάσταση στους
κόλπους του προλεταριάτου οδηγούν απλώς σε αποσπασματικό ανταρτοπόλεμο, που,
ακόμα και σε περίπτωση επιτυχίας, παραμένει χωρίς συνέχεια… Πρέπει λοιπόν ν’
απαρνηθούμε τους απεργιακούς αγώνες; Όχι, δεν πρέπει να τους απαρνηθούμε, αλλά
πρέπει να δημιουργήσουμε τις απαραίτητες πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις
γι’ αυτούς τους αγώνες. Μία από τις προϋποθέσεις αυτές είναι η αποκατάσταση της
ενότητας των συνδικαλιστικών οργανώσεων… Χωρίς μια πλατιά καμπάνια ενάντια στην
ακρίβεια της ζωής, για τη μείωση της εργάσιμης εβδομάδας, ενάντια στις μειώσεις
των μεροκάματων, χωρίς να τραβήξουμε σ’ αυτό τον αγώνα τους ανέργους να
παλέψουν χέρι χέρι με τους εργαζόμενους, χωρίς μια επιτυχημένη πολιτική του
ενιαίου μετώπου, οι αυτοσχέδιες μικροαπεργίες δεν θα κάνουν το κίνημα να
ξεχυθεί στο μεγάλο δρόμο.
«Και τώρα;», 1932
